ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017

Ἀριθμός 17

Κυριακή 30 Ἀπριλίου 2017

ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

( Πράξ. στ΄1-7 )

Ἔχει εἰπωθῆ κατά καιρούς, ἀδελφοί μου, τοῦτο: Γιατί οἱ μοναχοί συνεχῶς να προσεύχωνται ϗ Νά βγοῦν ἀπό τά μοναστήρια καί νά προσφέρουν στήν κοινωνία… Γιατί νά κτυπάῃ ἡ καμπάνα στούς ἐνοριακούς ναούς κάθε λίγο καί λιγάκι; Νά πᾶνε εἴτε κληρικοί, εἴτε λαϊκοί πιστοί νά προσφέρουν σέ ἀνήμπορους, σέ ἀρρώστους στά νοσοκομεῖα, σέ γέροντες καί γιαγιάδες κ.λπ. Δηλαδή, ἀξιώνουν νά εἶναι ἐντονώτερη ἡ κοινωνική παρουσία τῆς Ἐκκλησίας. Ἆρά γε ἔχουν δίκιο; Στήν ἐποχήν μας, στίς ἡμέρες μας δέ, πολύς λόγος γίνεται λ.χ. γιά τά συσσίτια τῆς Ἐκκλησίας. Ἀνταποκρίνεται ἔτσι ἡ Ἐκκλησία μας στό ὑψηλό καί ἱερόν ἔργόν της;

Τήν ἀπάντησι μᾶς τήν δίνει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, στό ἕκτο κεφάλαιον τῶν Πράξεων, ὅπου γίνεται ἀναφορά στήν ζωήν τῶν χριστιανῶν τῶν ἀποστολικῶν χρόνων.

Οἱ Ἀπόστολοι εἶχαν ἀφιερωθῆ στήν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου, ἀκολουθοῦντες τήν ἐντολήν τοῦ Χριστοῦ «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη,  βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν», καί στήν προσευχήν καί τήν λατρείαν.

Κάποια στιγμή, στήν χριστιανική κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων, κάποιοι Ἰουδαῖοι πού κατάγονταν ἀπό Ἑλληνικά μέρη καί μιλοῦσαν τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν, ἐξέφρασαν παράπονα. Παράπονα πού ἀφοροῦσαν τήν καθημερινή διανομήν τροφίμων σέ χριστιανούς πού εἶχαν ἀνάγκην. Τό γεγονός αὐτό ἔδωσε τήν εὐκαιρία στούς Ἀποστόλους νά ἱεραρχήσουν μιά γιά πάντα τίς βασικές πλευρές τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Νά καθορίσουν ποιά τά οὐσιώδη στοιχεῖα τά ὁποῖα συνιστοῦν τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Στήν πρώτη θέσιν τοποθέτησαν τήν προσευχήν καί τήν διακονίαν τοῦ λόγου, δηλαδή τήν κοινήν λατρείαν καί τό κήρυγμα. Καί στήν δευτέραν θέσιν τήν διακονίαν τῶν ἀδελφῶν, ἤ ὅ,τι ἔχει σχέσι μέ τήν ἐλεημοσύνην, τήν φιλανθρωπίαν, τήν προσφορά φαγητοῦ κ.λπ. Μάλιστα, πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἐξέλεξαν τούς ἑπτά διακόνους εἰς τούς ὁποίους ἀνέθεσαν τό ἔργον αὐτό τῆς διακονίας «ἐν ταῖς τραπέζαις».

Ὅμως, γεννᾶται τό ἐρώτημα, γιατί στήν πρώτη θέσιν ἡ προσευχή, ἡ κοινή λατρεία καί ἡ διακονία τοῦ λόγου, τό κήρυγμα ϗ Εἶναι οἱ δύο βασικοί ἄξονες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Δέν νοεῖται χριστιανός πού νά μήν προσεύχεται, νά μή συμμετέχῃ στήν κοινή λατρείαν, τουλάχιστον αὐτήν τῆς Κυριακῆς. Δέν νοεῖται χριστιανός πού νά μήν γνωρίζῃ τήν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ, τί ζητάει ὁ Θεός ἀπό τόν καθένα μας. Τοῦτο τό μαθαίνομε μέσα ἀπό τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας.

Καί κατόπιν, τά ἔργα τῆς φιλανθρωπίας, τά ὁποῖα ἀποκτοῦν ἀξίαν ἐφόσον ἐκφράζουν ἔμπρακτα τήν πίστιν τοῦ χριστιανοῦ, τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπον.

Ἀδελφοί μου!

Ἄλλο καλός ἄνθρωπος, καί ἄλλο καλός χριστιανός. Ὁ Θεός ζητάει ἀπό μᾶς νά τιμοῦμε αὐτόν τόν χαρακτηρισμόν, ὅτι εἴμεθα χριστιανοί, εἴμεθα βαπτισμένοι στό Ὄνομά Του, στό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Ὑποχρέωσίς μας, πρῶτον ἡ συμμετοχή μας στήν κοινήν προσευχήν, στήν λατρείαν τῆς Κυριακῆς, στήν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία καί δεύτερον ἡ μετά προσοχῆς παρακολούθησις τοῦ θείου κηρύγματος, καί κατόπιν τά ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας.

Εἴθε, ἀνταποκρινόμενοι σ’αὐτήν τήν πρόσκλησιν καί διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ἐκπληρώνωμε τίς προαναφερθεῖσες ὑποχρεώσεις μας, ὥστε νά εἴμεθα ἄξια μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας,  ἄξιοι χριστιανοί. ΑΜΗΝ.