ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ἀριθμός 29

Κυριακή 23 Ἰουλίου 2017

Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

( Ρωμ. ιε΄1-7 )

Ὅλοι μας, ἀδελφοί μου, γνωρίζομεν ὅτι οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι οἱ καλύτερες. Λείπει ἡ ἐμπιστοσύνη, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἄδολη ἀγάπη ὅπου κτίζεται ἡ ἰδανική σχέσις. Ἐάν ὑπῆρχαν αὐτά τά θεμέλια, τότε οἱ σχέσεις μας θά ἦταν ἀγαθές καί ἁρμονικές, καί ὅλη ἡ γῆ ἕνας παράδεισος. Ὅμως, ἐπειδή μέσα μας φωλιάζουν πάθη, ἀδυναμίες καί ἐλαττώματα, παρατηρεῖται δυσαρμονία, διαταράσσονται οἱ σχέσεις μας, δημιουργοῦνται φιλονικίες, ἐντάσεις, συγκρούσεις, καί ὁ ἰσχυρός καταπιέζει τόν ἀδύναμον. Ἔτσι, ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἀλήθεια τῆς λαϊκῆς παροιμίας «τό μεγάλο ψάρι τρώει τό μικρό».

Ὁ Χριστιανισμός, ἡ θρησκεία τῆς ἀγάπης, μέ τό κήρυγμα τῆς ἀγάπης ἐξομαλύνει τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, δημιουργεῖ κλῖμα συμπαθείας καί ἀλληλοβοηθείας. Αὐτό τονίζεται στό σημερινό  ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖον εἶναι τμῆμα ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Μᾶς παραγγέλλει: «Ἀδελφοί,  ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καί μή ἑαυτοῖς ἀρέσκειν».

Ἐντύπωσι μᾶς κάνει τό γεγονός ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συγκαταλέγει τόν ἑαυτόν του μεταξύ τῶν δυνατῶν, ἀφοῦ λέγει «ἡμεῖς οἱ δυνατοί…». Καί θά πῇ κάποιος: Ἄρα, ὁ Παῦλος δέν εἶναι ταπεινός,  εἶναι  ὑπερόπτης, εἶναι ἐγωιστής, εἶναι… Ὄχι ὅμως, δέν εἶναι ἔτσι.  Λέγει αὐτό πού εἴπαμε, γιά νά διδάξῃ τούς ἄλλους. Διότι, ἐάν ἔλεγε « ἐσεῖς οἱ δυνατοί…», τότε θά ἐσήμαινε ὅτι ὁ λόγος του, τό παράγγελμά του θά ἦταν ἀνεφάρμοστα.

Δυνατός εἶναι ὁ καθένας μας, ὄχι μέ τίς δικές μας δυνάμεις, εἴτε σωματικές, εἴτε πνευματικές, εἴτε ψυχικές, ἀλλά μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο μᾶς διδάσκει καί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καθώς μᾶς λέγει «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ».

Εἴμεθα, λοιπόν, δυνατοί  μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἀγωνιζόμεθα τόν καθημερινόν ἀγῶνα τῆς βιοπάλης, καί ἀντιμετωπίζομεν τίς διάφορες δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀγωνιζόμεθα, ἐπίσης, καί τόν πνευματικόν ἀγῶνα γιά νά ἀναβαίνωμεν τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν. Ἔχομε δύναμιν ψυχῆς, ἀντιμετωπίζομεν τόν πόνον, τήν θλῖψιν, τίς δοκιμασίες, τούς πειρασμούς χριστιανικά, χωρίς νά γογγύζωμε κατά τοῦ Θεοῦ, δεχόμεθα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔστω καί ἄν πονᾶμε, καί παραμένομε δυνατοί.

Ὅμως, δέν φθάνει αὐτό. Ἔχομε χρέος νά συμπονοῦμε, νά συμπάσχωμε μέ ὅσους συνανθρώπους μας εἶναι ἀδύναμοι ψυχικά καί δέν μποροῦν νά σηκώσουν τό βάρος τοῦ πόνου, τῆς θλίψεως, τῆς δοκιμασίας, καί πού δέν μποροῦν νά κανανοήσουν, ὅτι αὐτά εἶναι ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Θεοῦ στήν ζωήν τους. Εἴμεθα δίπλα τους, τούς στηρίζομεν, ὅσον μποροῦμε, τούς συμπαραστεκόμεθα, τούς ἐνισχύομεν, κυρίως, ὅμως, προσευχόμεθα νά τούς ἐπισκεφθῇ καί νά τούς ἐνδυναμώσῃ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ «ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα».

Ἴσως νά γεννηθῇ ἡ ἀπορία σέ κάποιον, γιατί εἶναι χρέος καί καθῆκον μας μιά τέτοια συμπεριφορά; Τήν ἀπάντησιν μᾶς τήν δίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντάς μας: «Ἕκαστος γάρ ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τό ἀγαθόν πρός οἰκοδομήν». Πράττομεν τό καλό καί ἀγαθόν, ὄχι γιά νά μᾶς ἐπαινέσουν, ὄχι γιά νά ἀρέσωμε στούς ἄλλους, ἀλλά, γιά νά διδάξωμεν τό καλό, τήν καλωσύνην ἔμπρακτα στούς ἄλλους. Γιά νά οἰκοδομήσωμεν τούς ἄλλους, ἔχοντες ὡς πρότυπον προσφορᾶς καί θυσίας ὑπέρ τοῦ πλησίον τόν Ἴδιον τόν Χριστόν.

Ἀδελφοί μου!

Σήμερα, στήν ἐποχή μας, περισσότερον ἴσως ἀπό ποτέ ἄλλοτε, εἶναι ἀνάγκη νά ἀκολουθοῦμε τόν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τόν λόγον τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος μᾶς προτρέπει νά ἐργαζώμεθα  τό καλό καί ἀγαθόν. Ὄντας ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δυνατοί καί γνήσιοι χριστιανοί, νά ἀκτινοβολοῦμε ἀρετήν καί καλωσύνην, καί μέ αὐτήν τήν χριστιανικήν μας συμπεριφοράν νά οἰκοδομοῦμε τόν κάθε πλησίον μας, τόν κάθε ἀδελφόν μας. ΑΜΗΝ.