ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Ἀρ. Ἐγκυκλίου: 38

Ἀρ. Πρωτ.: 852

Ἀρ. Διεκπ.: 345

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον

καί τόν εὐσεβῆ λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Θέμα: «Πασχάλιος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος».

«Ὄλβιος τάφος!...»

(Τροπάριον Ζ΄ᾠδῆς κανόνος Μεγάλου Σαββάτου)

Χριστιανοί μου,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ὁ μεγάλος καί οὐρανοφάντωρ προφήτης Ἠσαΐας λέγει «Ὁ ὡραῖος κάλλει», πού δέν εἶχε πλέον ὀμορφιά διότι Τόν εἶχαν καταστήσει σάν ἕνα σκουπίδι, αὐτό τό χάρμα τῶν ὀφθαλμῶν καί τό ἐντρύφημα τῶν καρδιῶν, πού τό κατέστησαν σάν κάτι βδελυκτό καί μισητό καί κανείς δέν μποροῦσε νά τό κοιτάξει ἐκτός ἀπό μερικούς πού Τόν κοίταζαν καί Τόν ἔφτυναν, ὁ Πατήρ ἐδέχθη νά μπεῖ στόν τάφο ὑπό τῶν παρανόμων, ἐπειδή «βούλεται δεῖξαι αὐτῷ Φῶς καί πλάσαι τῇ συνέσει»∙ ἐκ τοῦ τάφου δηλαδή θά βγεῖ τό Φῶς.

Ὁ Πατήρ θά ἔμενε ἄγνωστος, ἀφώτιστος, ἐάν δέν ἐρχόταν τό δεύτερο, ὁμοούσιο καί συναΐδιο φῶς, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ Χριστός θά ἔμενε ἀνερμήνευτος σέ ἐμᾶς, ἐάν δέν ἀπεκαλύπτετο τό τρίτο Φῶς, πού εἶναι ἕνα καί τό αὐτό φῶς, τό φῶς τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ χαρά τῶν ἀνθρώπων, τό χάρμα τῶν καρδιῶν. Ὥστε τό φῶς πού μᾶς φωτίζει, πού μᾶς δίνει ζωή, ὀντότητα, ἀρχίζει ἀπό τόν τάφο. Ὁ τάφος εἶναι ἡ ἀφετηρία τοῦ δικοῦ μας φωτός. «Δεῖξαι φῶς» ἤ «δῶσαι φῶς», σύμφωνα μέ ἄλλη γραφή, σημαίνει ὅτι ὁ Πατήρ θά δώσει πάλι τό φῶς εἰς τόν Υἱόν, θά Τοῦ ἀνοίξει πάλι τά μάτια τά κλειστά, δηλαδή θά Τοῦ δώσει πάλι τήν ζωή, θά ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός. Εἶναι προφητεία τοῦ Ἠσαΐα περί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

«Καί πλάσαι». Τί θά πλάσει; Δέν τό λέγει ὁ προφήτης, τό ἀποσιωπᾶ, γιά νά μή γίνει ἀκατανόητο τό πνευματικό του νόημα∙ μόνον λέγει, ὅτι θά πλάσει «τῇ συνέσει», δηλαδή τήν καινούργια γενεά, θά φέρει τόν καινούργιο τρόπο τῆς πνευματικῆς γεννήσεως, τήν γέννηση ἐκ τοῦ τάφου, ἐκ τῆς κολυμβήθρας καί τῆς ἐναρέτου ἁγνῆς καί παρθενικῆς ζωῆς.

Ἑπομένως, ἡ Ἐκκλησία ἀνέβλυσε ἀπό τό τάφο διά τοῦ βαπτίσματος. Ἀλλά καί ὅ,τι ἐκλεκτότερο ἔχει ὁ κόσμος βγαίνει ἐκ τοῦ ἰδίου τάφου, ἐκ τοῦ φωτός, τοῦ ἀναπεμπομένου, ἐκ τῆς «πλάσεως», ἐκ τῆς γενεᾶς τῶν παρθένων.

Ὁ προφήτης σιωπᾶ καί δέν λέγει τί «βούλεται πλάσαι» ὁ Πατήρ, διότι ποιός μπορεῖ νά καταλάβει πῶς γεννῶνται παρθενικῶς οἱ ψυχές; Πόσοι μπόρεσαν νά καταλάβουν πῶς ἡ Παρθένος γέννησε τόν Χριστό; Πόσοι μποροῦν νά καταλάβουν ὅτι ἡ παρθενία εἶναι ἕνας γάμος καί μία γέννησις Πνεύματος Ἁγίου; Πόσοι μποροῦν νά καταλάβουν ὅτι ἐκ τῶν πνευμάτων καί ἐκ τῶν καρδιῶν, ὄχι ἐκ τῶν μηρῶν, γεννᾶται ὁ Χριστός καί δίνεται στόν κόσμο τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ὅλα αὐτά εἶναι κρυμμένα μέσα στόν τάφο τοῦ Χριστοῦ. Τά ἰσάγγελα τάγματα, τά ὁποῖα θά γίνουν οἱ δικοί Του μάρτυρες, οἱ δικοί Του ὅσιοι, οἱ νύμφες τοῦ οὐρανίου νυμφίου, εἶναι κρυμμένα μέσα στόν τάφο. Δέν ὑπῆρξε ὡραιότερο θησαυροφυλάκιο ἀπό τόν τάφο τοῦ Κυρίου, καί ὡραιότερο ἄνοιγμα ἀπό τό ἄνοιγμα τοῦ τάφου τοῦ Χριστοῦ. Δέν μᾶς θυμίζει, τό κρύψιμο αὐτό, τά μυστήρια τά ἀποκεκρυμμένα ἀπό τοῦ αἰῶνος; δέν μᾶς θυμίζει αὐτό πού ἔλεγε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος «ὅσα ἐπεθύμησαν οἱ προφῆτες καί οἱ ἅγιοι νά δοῦν καί νά καταλάβουν, θά τά καταλάβουν τά ἁπλά παιδάκια, οἱ ψυχοῦλες οἱ παρθενικές, οἱ ἀνυπολόγιστες ἀπό τόν κόσμο», στίς ὁποῖες ὅμως ἀκουμπᾶ ὅλος ὁ οὐρανός καί ἐμπνέει τά σωθικά τους καί τίς κάνει μύστες τῶν οὐρανίων καί τῶν αἰωνίων;

Χριστιανοί μου,

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος θησαυρός μας, ἐπειδή ὅμως δέν τόν καταλαβαίνει κανένας, εἶναι ὁ μόνος μυστικός θησαυρός μας, ὁ κρυμμένος μέσα στόν «ὄλβιο τάφο». Ποιός μπορεῖ νά καταλάβει τήν ἀγάπη μας γιά τόν Χριστό; ποιός μπορεῖ νά καταλάβει τά δάκρυά μας γιά τόν Χριστό; ποιός μπορεῖ νά καταλάβει ὅτι ἀποθνήσκομε ἀληθῶς καθ’ἡμέραν (Α΄Κορ. ιε΄, 31) καί κατά νύκτα γι’αὐτόν;

Ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ κεκρυμμένος ἀπό τά μάτια τῶν ψυχικῶν καί σαρκικῶν ἀνθρώπων. Τό ἄνοιγμα τοῦ τάφου Τόν ἀνασταίνει, Τόν ἀποκαλύπτει μόνον στά νήπια, τά ὁποῖα Τόν διάλεξαν καί τόν ἔβαλαν στίς καρδιές τους, δηλαδή στά μάτια τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων.

Ἕνα τέτοιο τρόπο προσεγγίσεως καί ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως εὔχομαι πατρικῶς νά ἀξιωθῶμεν ἐφέτος ὅλοι.

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2019

Μέ πατρικές εὐχές

Ὁ Μητροπολίτης

+ Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος