4 Μαΐου 2014 - Κυριακὴ Γ΄ τῶν Μυροφόρων

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 17

Κυ­ρια­κὴ Γ΄ τῶν Μυ­ρο­φό­ρων

4 Μα­ΐ­ου 2014

M­άρ­κου ι­ε΄, 43-47, ι­στ΄, 1-8

Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!

H Ἐκ­κλη­σί­α μας, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, μᾶς πα­ρου­σιά­ζει σή­με­ρα τὰ πρό­σω­πα ἐ­κεῖ­να ποὺ συν­δέ­ον­ται μὲ μί­α μαρ­τυ­ρί­α ζω­ῆς γιὰ τὴ Σταυ­ρι­κὴ Θυ­σί­α καὶ τὴν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἔ­χου­με πρῶ­τα τὰ πρό­σω­πα τοῦ εὐ­σχή­μο­να βου­λευ­τῆ Ἰ­ω­σήφ τοῦ ἀ­πὸ Ἀ­ρι­μα­θαί­ας καὶ τοῦ Νι­κό­δη­μου, ποὺ ἦ­ταν κρυ­φὸς μα­θη­τὴς τοῦ Χρι­στοῦ. Ἔ­πει­τα, ἔ­χου­με τρεῖς ἅ­γι­ες γυ­ναι­κεῖ­ες μορ­φές, τὴ Μα­ρί­α τὴ Μα­γδα­λη­νή, τὴ Μα­ρί­α τὴ μη­τέ­ρα τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καὶ τὴ Σα­λώ­μη, τὴ μη­τέ­ρα τῶν υἱ­ῶν τοῦ Ζε­βε­δαί­ου, τοῦ Ἰ­ω­άν­νου καὶ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου.

Ὅ­λες αὐ­τὲς οἱ μορ­φὲς, ποὺ πα­ρε­λαύ­νουν μέ­σα ἀ­πὸ τὴ δι­ή­γη­ση τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, ὑ­πῆρ­ξαν μάρ­τυ­ρες, ὁ Ἰ­ω­σὴφ καὶ ὁ Νι­κό­δη­μος τῆς τα­φῆς καὶ οἱ Μυ­ρο­φό­ρες της Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου. Γιὰ τὶς Μυ­ρο­φό­ρες, ὁ ἱ­ε­ρὸς συ­να­ξα­ρι­στὴς ση­μει­ώ­νει: «Ἡ τοῦ Θε­οῦ Ἐκ­κλη­σί­α ταύ­τας πα­ρέ­λα­βεν ἐ­ορ­τά­ζειν: α) ὡς ἰ­δού­σας πρώ­τας Χρι­στὸν ἐκ νε­κρῶν, β) τοῖς πά­σι κα­ταγ­γει­λά­σας τὸ σω­τή­ριον κή­ρυγ­μα καὶ γ) τὴν κα­τὰ Χρι­στὸν πο­λι­τεί­αν με­τελ­θού­σας ἀ­ρί­στως καὶ μα­θη­τευ­θεί­σαις Χρι­στῷ».

Ἂς δοῦ­με εἰ­δι­κό­τε­ρα τὴν πε­ρί­πτω­ση τῶν Μυ­ρο­φό­ρων γυ­ναι­κῶν, ἀ­πὸ τὴν ὁ­ποί­α ἀν­τλοῦ­με βα­θύ­τα­τες ἀ­λή­θει­ες. Οἱ Μυ­ρο­φό­ρες ἄ­φη­σαν τὴν καρ­διά τους νὰ πυρ­πο­λη­θεῖ ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Δι­δα­σκά­λου. Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς τὸ ἄ­νοιγ­μα τῆς καρ­διᾶς, τοὺς ἔ­δι­νε τὴ βε­βαι­ό­τη­τα καὶ τὶς στε­ρέ­ω­νε στὴν πί­στη ὅ­τι Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος. Γι’ αὐ­τὸ καὶ δὲν ἔ­χουν ἀ­να­στο­λὲς νὰ σπεύ­σουν στὸ μνη­μεῖ­ο.

Ἐ­πι­θυ­μί­α ποὺ τὶς φλέ­γει εἶ­ναι νὰ δεί­ξουν ἔμ­πρα­κτα τὴν ἀ­γά­πη ποὺ πλημ­μυ­ρί­ζει ὅ­λη τὴν ὕ­παρ­ξή τους. Ἔ­τσι, «δι­α­γε­νο­μέ­νου τοῦ Σαβ­βά­του, Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νὴ καὶ Μα­ρί­α ἡ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καὶ Σα­λώ­μη ἠ­γό­ρα­σαν ἀ­ρώ­μα­τα ἵ­να ἐλ­θοῦ­σαι ἀ­λεί­ψω­σιν αὐ­τόν». Ὅ­ταν ἀ­γα­πᾶς ἕ­να πρό­σω­πο ση­μαί­νει ὅ­τι πα­ρα­δί­δεις τὸν ἑ­αυ­τό σου ἀ­πέ­ναν­τί του. Ἰ­δι­αί­τε­ρα, ἡ πα­ρά­δο­ση τοῦ ἀν­θρώ­που στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ, συ­νι­στᾶ ταυ­τό­χρο­να καὶ ὑ­πε­ρύ­ψω­σή του. Σ΄ αὐ­τὴν ἀ­κρι­βῶς τὴν προ­ο­πτι­κή τοῦ με­γα­λεί­ου τῆς θεί­ας ἀ­νά­βα­σης, οἱ ὅ­ποι­ες ἀ­δυ­να­μί­ες ρι­ζο­βο­λοῦν στὴν ψυ­χὴ τοῦ ἀν­θρώ­που, με­τα­ποι­οῦν­ται σὲ μί­α ἀ­νυ­πέρ­βλη­τη δύ­να­μη ποὺ τὸν ἀ­πο­γει­ώ­νουν σὲ δυ­σθε­ώ­ρη­τα πνευ­μα­τι­κὰ ὕ­ψη.

Βέ­βαι­α, οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες εἶ­χαν τὴν αἴ­σθη­ση τῆς ἀ­δυ­να­μί­ας: «Τίς ἀ­πο­κυ­λί­σει ἡ­μῖν τὸν λί­θον ἐκ τῆς θύ­ρας τοῦ μνη­με­ί­ου;». Στὴ βά­ση τῆς λο­γι­κῆς αὐ­τὸ φάν­τα­ζε νὰ εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το. Ἡ δύ­να­μη ὅ­μως τῆς ἀ­γά­πης ποὺ τρέ­φει ὁ ἄν­θρω­πος στὸν Κύ­ριο, πα­ρα­κάμ­πτει τὰ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἐμ­πό­δια ποὺ ὑ­ψώ­νον­ται στὴ ζω­ή του καὶ τὸν βά­ζει σὲ μί­α ἄλ­λη προ­ο­πτι­κή. Μὲ αὐ­τὸ τὸν τρό­πο καὶ οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες το­πο­θε­τή­θη­καν στὸ χῶ­ρο τῆς θαυ­μα­τουρ­γί­ας.

Δυ­στυ­χῶς, ἀ­πὸ τὸ ση­με­ρι­νὸ ἄν­θρω­πο ἀ­που­σιά­ζει ἡ θεί­α τόλ­μη ποὺ τρο­φο­δο­τεῖ­ται βέ­βαι­α ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη πρὸς τὸν Κύ­ριο. Ἀ­που­σιά­ζει αὐ­τὸ τὸ δυ­να­μι­κὸ στοι­χεῖ­ο ποὺ τὸν κα­τα­ξι­ώ­νει σὲ ἄλ­λα ἐ­πί­πε­δα ζω­ῆς, για­τί κλεί­νε­ται ἑρ­μη­τι­κὰ στὸν ἑ­αυ­τό του. Εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς ἐ­δῶ ποὺ οἱ Μυ­ρο­φό­ρες μᾶς δεί­χνουν τὸν τρό­πο τῆς ὑ­πέρ­βα­σης, τὴν ὁ­ποί­α θὰ πρέ­πει ἐ­πι­τέ­λους ν’ ἀ­πο­τολ­μή­σου­με στὴ ζω­ή μας. Αὐ­τὸς λοι­πὸν ὁ τρό­πος, πα­ρα­πέμ­πει στὸ ἄ­νοιγ­μα τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας. Ἕ­να ἄ­νοιγ­μα ποὺ θὰ μᾶς κα­τα­στή­σει αἰχ­μά­λω­τους στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ, ὥ­στε νὰ γί­νου­με ἀ­λη­θι­νὰ ἐ­λεύ­θε­ροι ἄν­θρω­ποι, στο­λι­σμέ­νοι μὲ ὅ­λα ἐ­κεῖ­να τὰ χα­ρί­σμα­τα ποὺ μᾶς κα­θι­στοῦν εἰ­κό­νες τοῦ Θε­οῦ, μᾶς κά­νουν νὰ εἴ­μα­στε θε­ο­ει­δεῖς.

Οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες, ὡς μάρ­τυ­ρες τῆς Ἀ­νά­στα­σης, δο­κί­μα­σαν στὴν καρ­διὰ τοὺς ἀ­νε­κλά­λη­τη χα­ρά. Δο­κί­μα­σαν ὅ­μως ταυ­τό­χρο­να καὶ «τρό­μο καὶ ἔκ­στα­ση». Τὶς Μυ­ρο­φό­ρες πλημ­μυ­ρί­ζει τὸ αἴ­σθη­μα τῆς χα­ρᾶς για­τί ὄ­χι μό­νο ξα­να­βλέ­πουν τὸν Κύ­ριό τους, ἀλ­λὰ για­τί τὸ με­γά­λο γε­γο­νὸς τῆς Ἀ­νά­στα­σης ἐκ­πέμ­πει τὸ πιὸ ἐλ­πι­δο­φό­ρο μή­νυ­μα πρὸς τὸν κό­σμο: ὅ­τι δη­λα­δὴ ὁ θά­να­τος κα­ταρ­γή­θη­κε. Ἀ­πορ­ρο­φή­θη­κε τὸ θα­να­τη­φό­ρο κεν­τρί του ἀ­πὸ τὸν Ἀρ­χη­γὸ τῆς Ζω­ῆς, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἄ­νοι­ξε πιὰ τὴν προ­ο­πτι­κή τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τας, στὴν ὁ­ποί­α ἐμ­βάλ­λει τὸ δη­μι­ούρ­γη­μά Του.

Ἡ χα­ρὰ βέ­βαι­α τῶν Μυ­ρο­φό­ρων εἶ­ναι ἀ­νά­μι­κτη καὶ μ’ ἕ­ναν τρό­μο. Προ­έρ­χε­ται ἀ­πὸ τὴν αἴ­σθη­ση ὅ­τι ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ χα­ρί­ζει μί­α και­νούρ­για ζω­ὴ πέ­ρα ἀ­πὸ τὰ ὅ­ρια τῆς ἐ­πί­γειας ὕ­παρ­ξής μας. Εἶ­ναι τὸ ἐ­πί­πε­δο τῆς ζω­ῆς τοῦ Θε­οῦ. Ἐ­δῶ εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς ποὺ ἀ­νυ­ψώ­νε­ται ὁ ἄν­θρω­πος, γι’ αὐ­τὸ καὶ ὁ Ἀ­να­στάς Κύ­ριος φα­νε­ρώ­νε­ται «ἐν ἑ­τέ­ρᾳ μορ­φή».

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἐ­πι­βάλ­λε­ται ὁ ἄν­θρω­πος νὰ ξε­πε­ρά­σει τὶς συν­θῆ­κες τῆς πα­ρού­σας ζω­ῆς καὶ ἀ­φή­σει τὸν ἑ­αυ­τό του νὰ ὑ­πο­στεῖ τὴν κα­λὴ ἀλ­λοί­ω­ση μὲ τὸ φῶς καὶ τὴ δύ­να­μη τῆς Ἀ­νά­στα­σης. Αὐ­τὴ τὴν προ­ο­πτι­κὴ ἀ­νοί­γουν μπρο­στὰ μας οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες. Μὲ αὐ­τὸ τὸ αἰ­σι­ό­δο­ξο ἀ­να­στά­σι­μο μή­νυ­μα, βο­η­θεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας τὸ ση­με­ρι­νὸ φο­βι­σμέ­νο καὶ ἀ­πελ­πι­σμέ­νο ἄν­θρω­πο νὰ ὑ­περ­βεῖ τὸν ἑ­αυ­τό του. Αὐ­τὸ γί­νε­ται ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ ποὺ ἀ­πο­φα­σί­ζει ἐ­λεύ­θε­ρα νὰ πα­ρα­δώ­σει τὴν ὕ­παρ­ξή του στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Ἀ­να­στάν­τος Κυ­ρί­ου. Τὸ πα­ρά­δειγ­μά τους μᾶς ἀ­φή­νουν ὁ Ἰ­ω­σήφ, ὁ Νι­κό­δη­μος καὶ οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυ­ναῖ­κες ποὺ ἀ­ξι­ώ­θη­καν νὰ εἶ­ναι οἱ πρῶ­τοι μάρ­τυ­ρες τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως. Ἄς τοὺς ἀ­κο­λου­θή­σου­με. Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!