ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018

Ἀριθμός 24

 ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ

Λουκ. α΄ 1-25, 57-68, 76-80

24 Ἰουνίου 2018

«Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς παρασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου».

Mὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ προφήτου Μωυσῆ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προλέγεται, στὴν Παλαιά Διαθήκη, τὸ προδρομικὸ ἔργο τοῦ Βαπτιστῆ Ἰωάννη, τοῦ ὁποίου τὴν γέννηση ἑορτάζουμε σήμερα.

Μεγάλη φυσιογνωμία ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος! Εἶναι ὁ πρῶτος πρὶν ἀπό τὸν Ἕνα, δηλαδή τὸν Χριστό. Εἶναι τὸ πρόσωπο, ποὺ, μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ λόγο του, ἑνώνει τοὺς δύο κόσμους τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τὸν καιρὸ τοῦ Νόμου, μὲ τὸν καιρὸ τῆς Χάριτος, δηλαδή, τὴν ἐποχὴ τῆς παλαιᾶς μὲ τὴν ἐποχὴ τῆς νέας Διαθήκης. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶναι ὁ πρῶτος καὶ ὁ κορυφαῖος τῶν προφητῶν, ἀλλὰ καὶ μακαριώτερος αὐτῶν. Γιατί, ὡμίλησε ὁ Ἀβραὰμ μὲ τὸ Θεὸ, ἀλλὰ μόνον μέσα ἀπὸ σύμβολα καὶ σκιές. Ὡμίλησε καὶ ὁ Μωυσῆς μὲ τὸ Θεὸ, πάνω στὸ ὅρος Σινᾶ «ἐνώπιος ἐνωπίῳ», ἀλλὰ, ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ ὑποφέρει τὸ μεγαλεῖο τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό του καὶ εἶδε μόνον τὰ νῶτα τοῦ Θεοῦ. Ὁραματίστηκε, ἐπίσης, καὶ ὁ Ἡσαΐας τὸν Θεὸ μέσα στὸ Ναὸ καὶ εἶδε τὴ δόξα Του καὶ ζωγράφισε, μὲ ζωηρὰ λόγια, τὴ ζωὴ καὶ τὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ πῶς Τὸν εἶδε; Ὄχι μὲ τὰ σαρκικά του μάτια, ἀλλὰ μὲ τὰ πνευματικά. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὅμως, καταξιώθηκε νὰ δεῖ τὸ ποθούμενο ὅλων τῶν ἐποχῶν, τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό καὶ Σωτήρα σαρκωμένο.Τὸν εἶδε μὲ τὰ σαρκικά του μάτια καὶ Τὸν ἄγγιξε μὲ τὰ χέρια του. Ἄκουσε, μὲ τὰ αὐτιὰ του τὴ φωνὴ Τοῦ Θεανθρώπου. Ἄγγιξε τὴν κορυφὴ Του, ὅταν Τὸν βάπτιζε στὸν Ἰορδάνη . Εἶδε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ κατεβαίνει στὴν κορυφή Του καὶ τὴν φωνὴ τοῦ Πατέρα νὰ βεβαιώνει τὴ θεότητά Του.

Ἀλλὰ, ἡ σπουδαιότητα τῆς φυσιογνωμίας τοῦ Προδρόμου δὲν τελειώνει ἐδῶ. Ὄχι, μόνον, ὁ λόγος του ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ ζωὴ του προφητεύει τὴ ζωὴ τοῦ Μεσσία. Εὐαγγελίζεται μετάνοια καὶ θεοσέβεια ὁ Ἰωάννης, πρὶν ἀκόμα εὐαγγελιστεῖ μετάνοια καὶ θεοσέβεια ὁ Χριστός. Συμβουλεύει ὁ Ἰωάννης : « Ὁ ἔχων δύο χιτώνας, μεταδότῳ τῷ μὴ ἔχοντι», πρὶν ὁ Χριστὸς ἀκόμα διδάξει τὴν ἀγάπη καὶ τὴ φιλανθρωπία. Βαπτίζει ὁ Ἰωάννης στὸ νερὸ, προτυπώνοντας τὸ βάπτισμα «ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος», ποὺ θὰ φέρει ὁ Μεσσίας.

Ἀλλὰ, καὶ τὸ μαρτυρικὸ τέλος τοῦ Ἰωάννη, ἕνα χρόνο πρὶν ἀπὸ τὸν Σταυρὸ, προεικονίζει τὸ μαρτυρικὸ τέλος τοῦ Μεσσία Χριστοῦ, διότι ὁ Ἰωάννης δολοφονεῖται, μαρτυρικὰ καὶ ἄδικα, ἀπὸ τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ σκότους καὶ τῆς ἁμαρτίας, μένοντας φωτεινὸς Μάρτυρας τῆς Ἀλήθειας, ὡς τὸ τέλος, ὅπως ἀκριβῶς ἄδικα, ἀλλὰ ἑκούσια μαρτυρεῖ ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, πάνω στὸν Σταυρό.

Ἔπρεπε, λοιπὸν, ὁ Ἰωάννης, σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ προηγηθεῖ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ προετοιμάσει τὸ δρόμο Του. Καὶ ἡ γέννηση τοῦ Ἰωάννη στὸν κόσμο δὲν γίνεται ἀπὸ κοινοὺς καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ οὔτε μὲ ἕνα συνηθισμένο τρόπο. Ἀλλὰ πῶς; Γεννιέται ὁ Ἰωάννης ἀπὸ δύο ἁγίους ἀνθρώπους, ἀπὸ ἕνα προφητικὸ ζεῦγος, τὸν ἱερέα Ζαχαρία καὶ τὴν προφήτιδα Ἐλισάβετ.

Αὐτοὶ, οἱ δύο ἄνθρωποι, μᾶς λέει τὸ σημερινὸ ἱερό εὐαγγέλιο, ἦταν δίκαιοι καὶ ζοῦσαν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Λίγο, πρὶν, τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ ἀπ’τὸ Θεὸ, εἶχαν ξεχάσει τὶς φωνὲς τῶν προφητῶν, εἶχαν κουραστεῖ νὰ περιμένουν τὴ σωτηρία καὶ ἦταν παραδομένοι στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Νὰ, ὅμως, ποὺ μέσα στὸ κλῖμα αὐτὸ τῆς ἀπελπισίας, ὑπάρχουν καὶ ἅγιοι ἄνθρωποι, ποὺ ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ, ὅπως ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἔτσι καί ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ, ζοῦνε μία μεγάλη δοκιμασία, ἕναν μεγάλο πειρασμὸ : Ἐνῶ ἡ ἡλικία τους εἶναι περασμένη, ἐνῶ βρίσκονται στὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους, δὲν ἔχουν ἀποκτήσει ἀκόμα παιδί. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἡ ἀτεκνία, ἀνάμεσα στοὺς Ἑβραίους, ἦταν μεγάλο ὄνειδος, γιατί τὴ θεωροῦσαν τιμωρία ἀπό τὸ Θεὸ τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ σεβάσμιος ἱερέας Ζαχαρίας καὶ ἡ γηραιὰ Ἐλισάβετ, ἀντιμετώπιζαν τὴν περιφρόνηση καὶ τὶς κατηγορίες τοῦ κόσμου, μὲ πόνο ἀλλὰ καὶ βαθειὰ ταπείνωση. Ὁ Θεὸς μπορεῖ νά ἀργεῖ ἀλλὰ δὲν ξεχνᾶ καὶ ρίχνει βλέμμα στοργῆς πάνω στούς δύο ἁγίους. « Γιατί, σὲ ποιὸν θὰ ἐπιβλέψω; Σὲ ποιὸν θὰ ρίξω βλέμμα συμπαθείας, λέει Κύριος ὁ Θεὸς; Σὲ ποιὸν ἄλλον, παρὰ μόνον στὸν πτωχὸ καὶ τὸν ταπεινὸ καὶ τὸν περιφρονημένο ἀπό τοὺς ἀνθρώπους;»

Ἔτσι, αὐτὸς ποὺ ἐθεωρεῖτο ἁμαρτωλὸς καὶ ἄδικος ἀπό τοὺς ἄλλους ἱερεῖς, δηλαδή ὁ Ζαχαρίας, καταξιώνεται νὰ δεῖ, σὲ ὅραμα, τὸν ἄγγελο Γαβριὴλ, τὴν ὥρα τῆς θυσίας, ποὺ τοῦ ἀναγγέλλει, πὼς θὰ γεννήσει τὸν Πρόδρομο τοῦ Χριστοῦ. Ἐκείνη, ποὺ ἐθεωρεῖτο καταραμένη καὶ δυστυχισμένη ἀνάμεσα στὶς γυναῖκες τοῦ Ἰσραὴλ, ἡ στεῖρα Ἐλισάβετ, καρποφορεῖ καὶ γεννᾶ τὸν κορυφαῖο τῶν προφητῶν.

Αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τῆς Δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου. Ὅπου ὁ Παντοδύναμος Θεὸς θέλει, ὑποχωρεῖ ἡ φύση, ποὺ εἶναι δουλωμένη ἀπό τὴν ἁμαρτία. Ἐκεῖνος ἀνυψοῖ πτωχὸν καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀνιστᾷ πένητα. Ἐκεῖνος εὐαρεστεῖται στοὺς ταπεινοὺς καὶ πτωχοὺς τῷ πνεύματι καὶ ἀπὸ ἐκείνους διαλέγει τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς δούλους του. Αὐτὸς εἶναι, ποὺ δὲν ξέχασε τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο, ποὺ πλήγωσε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐσπλαχνία Του, τὸν ἀχάριστο πρὸς τὸ Θεῖο θέλημα ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἀπστειλε τοὺς προφῆτες ἀλλὰ καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Υἱό Του΄, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ.

Ἀδελφοί μου,

Ἑορτάζοντες, σήμερα, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, τὴ γέννηση τοῦ Τιμίου Προδρόμου, χαίρεται καὶ ἀγαλλιᾷ, γιατί μέ αὐτὸ τὸν τρόπο, προεορτάζει τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα στὸν κόσμο. Ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου προετοιμάζει τὴ Γέννηση τοῦ Μεσσία Χριστοῦ. Μὲ τὴ γέννηση καὶ ἐμφάνιση τοῦ τελευταίου τῶν προφητῶν, ἀνοίγει ὁ δρόμος τῆς Χάρης, ἀνοίγει ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Ἐπειδὴ ἀνατέλλει τὸ φωτεινὸ ἄστρο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Πρόδρομος, ἐγγίζει καὶ ὁ καιρὸς, ποὺ θὰ ἀνατείλει καὶ ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Μέ αὐτὸ τὸ πνεῦμα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου. Ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία, ἑορτάζοντας αὐτὸ τὸ γεγονὸς, θέλει νὰ μᾶς πεῖ, πὼς πρέπει νὰ εἴμαστε, συνεχῶς, προετοιμασμένοι, γιὰ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή, γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ στὶς καρδιές μας, νὰ προετοιμάζουμε τὶς ψυχές μας, μὲ ταπείνωση καὶ ἀγάπη καὶ ἐλπίδα, γιὰ τὴ γέννηση τῆς σωτηρίας μέσα μας, μὲ τὴν ἴδια ταπείνωση καὶ ἀγάπη καὶ ἐλπίδα, ποὺ ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ περίμεναν ἀπό τὸν Θεὸ ἕνα παιδὶ, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Μεσσία.

Ἔτσι, καί ἐμεῖς, θὰ γίνουμε πρόδρομοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν θὰ ἔρθει μὲ θόρυβο καὶ παρατηρήσεις, ὅπως λέει τὸ εὐαγγέλιο, ἀλλὰ μέσα ἀπό τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, μέσα ἀπό τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ, τότε, θὰ γίνουμε ἄξιοι κήρυκες τῆς παρουσίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας κόσμο, ἀφοῦ, ἄλλωστε, «ἰδού ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστί», διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου, ἐνδόξου προφήτου Προδρόμου καί βαπτιστοῦ Ἰωάννου,ἡ Χάρη καί ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ νά εἶναι πάντοτε μαζί μας. Ἀμήν.