ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018

Ἀριθμός 26

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. η’28-θ’1)

1 Ἰουλίου 2018

«Ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν».(Ματθ. η’ 32 ).

Χριστιανοί μου,

Δύο καταπληκτικὰ θαύματα, πραγματοποίησε ὁ Κύριος στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Τὸ πρῶτο, ἦταν θαῦμα ἐλέους, στοργῆς καὶ ἀγάπης. Ἐξεδίωξε τὰ πολυάριθμα πονηρὰ πνεύματα, τοὺς κακοποιοὺς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι βασάνιζαν καὶ τυραννοῦσαν τοὺς δύο Γεργεσηνοὺς καὶ, μέσω αὐτῶν, φόβιζαν καὶ ταλαιπωροῦσαν τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς. Ὁ Κύριος ἦλθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ καταλύσει τὴν τυραννικὴ ἐξουσία, τὴν ὁποία ὁ διάβολος ἀσκοῦσε στὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων. Τὸ δεύτερο, ἐπέτρεψε στὰ πονηρὰ πνεύματα, νὰ εἰσέλθουν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. «Καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν», χιλιάδες χοῖροι, καὶ πνίγηκαν «εἰς τὰ ὕδατα». Γιατί ὅμως ἐπέτρεψε ὁ Κύριος τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων;

Εἶναι μία ἀπορία, ἡ ὁποία ἔρχεται σὲ πολλούς. Μερικοὶ, μάλιστα, λίγο ἢ πολὺ ἀσεβεῖς, ρωτοῦν, μὲ ἀσέβεια, μὲ ποιὸ δικαίωμα κατέστρεψε ὁ Κύριος τὴν ξένη περιουσία καὶ ζημίωσε, μὲ τὴν πράξη Του αὐτὴ, τόσους ἀνθρώπους;

Ξεχνοῦν, ὅμως, ὅλοι αὐτοὶ ἢ δὲν θέλουν νὰ σκεφθοῦν, ὅτι ὁ Θεὸς, σὲ κάθε Του πράξη, κινεῖται ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δικαιοσύνη Του, ἀπὸ ἁγιώτατα ἐλατήρια, γιὰ τὸν συνετισμὸ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Κατ’ ἀρχὴν, μὲ τὸ θαῦμα αὐτὸ ἔδειξε, ὅτι σ’ Αὐτὸν ἀνήκουν τὰ πάντα. Εἶναι δημιουργήματά Του. Βρίσκονται στὴν ἀπόλυτη ἰδιοκτησία Του καὶ μπορεῖ νὰ τὰ διαθέσει καὶ νὰ τὰ κατευθύνει, ὅπως Αὐτὸς θέλει. «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς», μᾶς λέει ὁ Προφητάναξ Δαβίδ. Ποιὸς, Τοῦ ἀμφισβήτησε τὸ δικαίωμα, νὰ στέλνει κεραυνοὺς καὶ νὰ κατακαίει τὰ δένδρα, νὰ ἀγγίζει τὰ ὄρη καὶ νά ἐκρήγνυνται τὰ ἡφαίστεια, νὰ ρίχνει τὸ βλέμμά Του στὴν γῆ καὶ νὰ τὴν συγκλονίζουν οἱ σεισμοί; Καὶ, μάλιστα, ὅταν μὲ αὐτὰ καὶ μὲ ἄλλα ὅμοια συγκλονιστικὰ γεγονότα, φανερώνει τὸ μεγαλεῖο Του καὶ ἐμπνέει ἱερὸ δέος στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς παρακινεῖ νὰ καταφεύγουν σ’ Αὐτὸν μὲ ταπείνωση καὶ εὐλάβεια; Γιατί, εἶναι γεγονὸς, ὅτι σὲ τέτοιες περιστάσεις, αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀδυναμία του, τὴν μηδαμινότητά του μπροστὰ στὸν παντοδύναμο Θεό.

Ἔπειτα, τὰ θαῦμα αὐτὸ, εἶναι μία τρανὴ καὶ ἀκαταμάχητη ἀπόδειξη τῆς ὑπάρξεως τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Οἱ Σαδδουκαῖοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὅπως καὶ οἱ Σαδδουκαῖοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, οἱ ὑλιστὲς καὶ οἱ ἄπιστοι, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τῶν πονηρῶν πνευμάτων, προσπαθοῦν, σὲ ἄλλες αἰτίες, νὰ ἀποδώσουν, καὶ μὲ δικές τους ἐπινοήσεις νὰ ἐξηγήσουν, τὴν δαιμονοληψία. Τότε, ἔλεγαν, ὅτι αὐτὴ ὀφείλεται ὄχι σὲ πονηρὰ δαιμόνια, ἀλλὰ στὴν ἐπίδραση τῆς σελήνης καὶ ἄλλων ἀφορμῶν. Σήμερα, ἂν παρουσιασθεῖ ἕνα τέτοιο γεγονός, θὰ ποῦν – καὶ λένε – ὅτι εἶναι συνέπεια νευροψυχικῆς ἀνωμαλίας κ.ἄ. Ἀλλὰ, πῶς θὰ ἐξηγηθεῖ ὅμως ὁ πνιγμὸς τῶν χοίρων; Μήπως κι αὐτοὶ βρέθηκαν σὲ νευροψυχικὴ ἀνωμαλία καὶ ὅρμησαν νὰ αὐτοκτονήσουν στὴ θάλασσα; Μία τέτοια ὅμως ὑπόθεση εἶναι ἐντελῶς παράλογη.

Ἀλλὰ, ὁ πνιγμὸς τῶν χοίρων, φανερώνει καὶ μία ἄλλη σπουδαία ἀλήθεια, γιὰ συνετισμὸ τῶν ἀνθρώπων. Ὅτι, δηλαδὴ, ὁ δίκαιος καὶ πανάγαθος Θεὸς, γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο σὲ μετάνοια καὶ διόρθωση, νὰ τοῦ ἐμπνεύσει τὴν συναίσθηση, ὅτι ἡ ἁμαρτία δὲν μένει ἀτιμώρητη, στέλνει δίκαιες, παιδαγωγικὲς καὶ σωφρονιστικὲς τιμωρίες. Οἱ Γεργεσηνοί, ἐκτρέφοντας χοίρους, παρέβαιναν, μὲ τὴν πράξη τους αὐτὴ, ρητὴ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος εἶχε κατατάξει, μεταξὺ τῶν ἀκάθαρτων ζώων, τοὺς χοίρους καὶ ἀπαγόρευε στοὺς Ἑβραίους νὰ τρέφουν καὶ νά τρώγουν χοίρους. Ὅποιος ἄγγιζε χοῖρο, θεωροῦνταν ἀκάθαρτος. Καὶ οἱ Γεργεσηνοὶ παρέβαιναν, φανερὰ καὶ προκλητικὰ, τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο. Ἔπρεπε, λοιπόν, νὰ τιμωρηθοῦν, γιὰ νὰ ἐκλείψει ἡ ἀφορμὴ σκανδάλου, γιὰ νὰ συναισθανθοῦν τὸ σφάλμα τους καὶ νὰ τοὺς δοθεῖ ἡ συγκλονιστικὴ αὐτὴ εὐκαιρία, γιὰ μετάνοια καὶ διόρθωση. Καὶ ὁ Πανάγαθος Κύριος δὲν τιμωρεῖ κατ’ εὐθείαν αὐτούς. Τοὺς τιμωρεῖ ἐμμέσως. Ἐπιτρέπει τὴν καταστροφὴ τῆς ἁμαρτωλῆς τους περιουσίας.

Ἀλλὰ, τὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ Κυρίου ἔχει, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, καὶ συμβολικὴ σημασία. Οἱ χοῖροι, στοὺς ὁποίους μπῆκαν τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ, γρυλλίζοντας, τοὺς ἔριξαν ἀπὸ τὸν κρημνὸ στὴ θάλασσα, συμβολίζουν τοὺς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι ρυπαίνονται καὶ γίνονται ψυχικὰ ἀκάθαρτοι. Οἱ χοῖροι θεωροῦνται καὶ εἶναι ἀκάθαρτοι. Οἱ Ἑβραῖοι ἀπέφευγαν ὄχι μόνο νὰ τοὺς ἀγγίξουν, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναφέρουν τὸ ὄνομά τους. Γι’ αὐτὸ, καὶ τοὺς ὀνόμαζαν μὲ τὴν λέξη «ἄλλο πράγμα». Λοιπόν, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, οἱ βυθισμένοι στὴν μόλυνση καὶ τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωποι, εἶναι «χοιρώδεις», μοιάζουν, δηλαδὴ, μὲ τοὺς ἀκάθαρτους χοίρους.

Ὁ Προφητάναξ Δαβὶδ θεωροῦσε φοβερὸ ρύπο τῆς ψυχῆς τὴν ἁμαρτία. Γι’ αὐτὸ, μὲ δάκρυα καὶ στεναγμοὺς, παρακαλοῦσε θερμὰ τὸν Θεὸ νὰ τὸν καθαρίσει, νὰ τὸν πλύνει, ξανὰ καὶ ξανὰ, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. «Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με». Τοῦ ἦταν ἀδύνατον νὰ ὑποφέρει πλέον τὴν ἀποπνικτικὴ ἀποφορὰ τῆς δυσώδους ἁμαρτίας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας πρὸς τοὺς Κορινθίους, τοὺς ἀπευθύνει θεία παραγγελία. «Ἀδελφοί, λέει, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος». Μολυσμὸ καὶ ρύπο ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὴν πολύμορφη ἁμαρτία, ἡ ὁποία ρυπαίνει τὴν ψυχή. Ὁ φθόνος, ἡ ἀντιπάθεια, τὸ μίσος, ἡ ἀλαζονεία, ἡ κατάκριση, ἡ φιλοχρηματία, ἡ μέθη, ἡ λαιμαργία, ἡ ἀσωτία, ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ φαυλότητα μολύνουν τήν ψυχὴ καὶ τό σῶμα περισσότερο, παρ’ ὅσο μολύνει τὸν χοῖρο ἡ λάσπη, μέσα στὴν ὁποία κυλιέται.

Ὁ Ζυγαβηνός, τονίζοντας τὴν συμβολικὴ σημασία τοῦ πνιγμοῦ τῶν χοίρων, γράφει, ὅτι οἱ δαίμονες πηδοῦν μὲ μανία καὶ εἰσέρχονται στοὺς χοίρους, δηλαδή, λέει, στοὺς ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι κυλίονται στὸ βόρβορο τῶν ἡδονῶν καὶ τοὺς κατακρημνίζουν στὴν αἰώνια ἀπώλεια.

Χριστιανοί μου,

Πολλά, πάρα πολλὰ, διδάσκει τὸ σημερινὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου, στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Καὶ, πρὸ παντὸς, προβάλλει, παραστατικὰ, τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι αὐτοὶ, ποὺ βρίσκονται καὶ κυλίονται στὸ βόρβορο τῆς ἁμαρτίας, γίνονται ὑποχείριοι καὶ ἐνεργούμενα τοῦ πονηροῦ, ὁ ὁποῖος, τελικά, τούς κρημνίζει στὴν αἰώνια ἀπώλεια.

Ἂς ἀκούσομε, μὲ προσοχὴ, καὶ ἂς ἐφαρμόσουμε μὲ προθυμία, τὴν θεόπνευστη ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου· «καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Ἀμήν.