Σάββατο 22 Ιουνίου 2019

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018

Ἀριθμός 22
ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. δ΄ 18-23)
10 Ἰουνίου 2018
«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. δ΄ 19).
Ἡ πρόσκληση, ποὺ ἀπευθύνει ὁ Χριστός μας, Χριστιανοί μου, στοὺς ψαράδες τῆς Γεννησαρὲτ, εἶναι εἰδική. Ποιὰ εἶναι αὐτή; Τοὺς καλεῖ σὲ μία μεγάλη ἀποστολή. Νὰ γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων.
Ὡστόσο, ὅμως, καὶ κάθε χριστιανὸς καλεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ γίνει μαθητής Του. νὰ Τὸν ἀκολουθήσει καὶ νὰ διδάσκει μὲ τὸ καλό του παράδειγμα.
Καὶ οἱ τρόποι, μὲ τοὺς ὁποίους καλεῖ ὁ Θεὸς, εἶναι πάμπολλοι. Πότε πηγαίνει ὁ Ἴδιος αὐτοπροσώπως στοὺς ταπεινοὺς ψαράδες καὶ τοὺς καλεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν στὸ δρόμο τῆς ζωῆς. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὸν τελώνη Ματθαῖο, τὸν μετέπειτα Εὐαγγελιστή, τὴν Σαμαρείτιδα, τὸ Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο, καὶ τόσους ἄλλους.
Στὴν ἐποχὴ μας χρησιμοποιεῖ ἄλλους τρόπους, γιὰ νὰ μᾶς καλέσει νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη Του. Μᾶς καλεῖ, κάποτε, μὲ τὶς εὐεργεσίες καὶ τὰ δῶρα Του, ποὺ πλούσια στέλνει σὲ ἀγαθοὺς καὶ πονηρούς, δικαίους καὶ ἀδίκους. Μᾶς προσκαλεῖ, μὲ ἀρρώστιες καὶ ἄλλες θλίψεις, ποὺ παραχωρεῖ, γιὰ νὰ Τὸν πλησιάσουμε περισσότερο, νὰ ἐφαρμόσουμε πιὸ πιστὰ τὶς θεῖες Του ἐντολές.
Ἄλλους, πάλι, τοὺς καλεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν μὲ ἕνα κήρυγμα, μία Ὀμιλία, μία πράξη, ἕνα λόγο μέσα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιό Του.
Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ὅτι ὁ Κύριος δὲν καλεῖ τὸν ἄνθρωπο μόνο μία φορά. Τὸν καλεῖ συχνὰ μὲ πολλοὺς καὶ διάφορους τρόπους. «Ἰδοὺ ἔστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω». Περιμένει ἔξω ἀπὸ τὴν θύρα τῆς ψυχῆς μας. Καὶ κτυπάει, κτυπάει, ὑπομονετικὰ, μέχρι νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε.
Ἡ θεία Του φωνή: «Δεῦτε πρὸς με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς», ἀκούγεται σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ μὲ πολλοὺς καὶ διαφόρους τρόπους.
Στὴν θεϊκὴ αὐτὴ πρόσκληση «δεῦτε ὀπίσω μου», πολλοὶ ἄνθρωποι ἀδιαφοροῦν. Ἀφήνουν τὸν μεγάλο Ἐπισκέπτη ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς τους. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε, ὅτι τὸ πόμολο τῆς πόρτας τῆς ψυχῆς εἶναι ἀπὸ μέσα. Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀνοίξουμε. Ὁ Κύριος κρούει μόνο, δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ στὴν ψυχή μας, ἂν δὲν θέλουμε ἐμεῖς. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος ἢ νὰ ἀκούσει τὴν πρόσκληση καὶ νὰ ἀνοίξει στὸν μεγάλο Ἐπισκέπτη, ἢ νὰ ἀδιαφορήσει καὶ νὰ κλείσει τὰ αὐτιά του στὸ θεϊκὸ αὐτὸ κάλεσμα. Τὸ δεύτερο κάνουν οἱ πολλοί. Δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τίποτα. Δὲν θέλουν νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο τῆς πίστεως. Ἀρνοῦνται τὴν ἀξία τῆς ἀρετῆς καὶ ζοῦν μία καθαρὰ σαρκική, ὑλιστικὴ ζωή. Μὲ κλειστοὺς οὐρανούς. Χωρὶς ἰδανικά. Χωρὶς πνευματικὰ ἰδεώδη. Χωρὶς κανένα ἐνδιαφέρον, γιὰ τὴν ψυχή. Χωρὶς προοπτικὴ αἰωνιότητας. Σὰν ὅλα νὰ τελειώνουν στὰ λίγα χρόνια της ζωῆς αὐτῆς.
Τὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου «δεῦτε ὀπίσω μου», ἀκολουθῆστε με, δηλαδὴ, στὸν δρόμο τοῦ Πνεύματος, στὸ μονοπάτι τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστεως, τὴν παρέρχονται, ἐνῶ βρίσκουν χίλιες δικαιολογίες «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». Ὅσο οἱ Μαθητὲς, στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀμέσως ἄκουσαν τὴν Θεία Πρόσκληση καὶ, χωρὶς νὰ ποῦν καμιὰ δικαιολογία, ἀκολούθησαν τὸν Διδάσκαλο, τόσο αὐτοὶ βρίσκουν τόσες καὶ τόσες δικαιολογίες, γιὰ νὰ μὴν Τὸν ἀκολουθήσουν.
Πολλοὶ λένε: Δὲν μπορῶ νὰ ἀκολουθήσω τὸν Χριστὸ, γιατί εἶναι δύσκολη ἡ ζωὴ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστεως. Καὶ τὸ λένε, χωρὶς νὰ ἔχουν δοκιμάσει τὸν δρόμο αὐτό.
Ἄλλοι, πάλι, ὑποστηρίζουν, ὅτι τὸ περιβάλλον τους δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἀκολουθήσουν τὴν Πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ μας «δεῦτε ὀπίσω μου». Συγγενεῖς, φίλοι, γνωστοί τους, δείχνουν ἄλλους δρόμους καὶ τοὺς καλοῦν σ’ ἄλλη ζωή. Ἡ νοοτροπία τῆς ἐποχῆς τοὺς κλείνει τὸν δρόμο πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστό. Μεταθέτουν, ἔτσι, τὴν εὐθύνη γύρω τους, γιὰ νὰ ἡσυχάσουν τὴν συνείδησή τους, γιατί δὲν ἔχουν τὴν δύναμη νὰ ὑπερπηδήσουν κάθε ἐμπόδιο καὶ νὰ βαδίσουν τὸν θεῖο δρόμο.
Ἄλλοι, πάλι, δικαιολογοῦνται, ποὺ δὲν ἀνοίγουν τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς τους στὸν Μεγάλο Ἐπισκέπτη, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη, δῆθεν, χρόνου, ἀπὸ τὶς ποικίλες ἀπασχολήσεις τοῦ καθημερινοῦ βίου. Δικαιολογία τόσο ἀστήρικτη, μιά καὶ ὁ Χριστός μας ζητάει νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, στὴν καθημερινή μας ζωή, χωρὶς νὰ ἀφήσουμε τὶς δουλειές μας, νὰ ζοῦμε σὰν ἀληθινὰ πιστοί.
Ἄλλοτε, πάλι, ἀναβάλλουμε νὰ δεχθοῦμε τὴν Πρόσκληση, ἀναβάλλοντας την, γιὰ ἀργότερα. Λέμε: ἔχουμε καιρό, δὲν μᾶς πῆραν τὰ χρόνια, τώρα, ἂς τελειώσω τὶς ἄλλες μου ὑποθέσεις. Καὶ αὐτὰ, ἐνῶ κανείς μας δὲν ξέρει, ἂν εἶναι δική του ἡ ἑπόμενη ὥρα ἢ ἡ ἑπόμενη ἡμέρα.
Πάλι, ὅμως, καὶ σήμερα, ὁ στοργικὸς καὶ ὑπομονετικὸς Κύριός μας, ἀπευθύνει τὴν πρόσκληση καὶ πρόκληση: «Δεῦτε ὀπίσω μου».
Γιὰ νὰ ἀκούσομε, ὅμως, τὴν Θεία Του Φωνή, νὰ ἀνοίξουμε τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, νὰ κάνουμε τὸν Χριστό Ἀρχηγό μας καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε στὰ ἴχνη Του, πρέπει νὰ παραμερίσουμε τὰ ἐμπόδια τῶν δισταγμῶν, τῆς ἀμφιβολίας, τῆς ὀλιγοπιστίας, τῶν ἀμφιταλαντεύσεων. Βασικὴ προϋπόθεση εἶναι νὰ διώξουμε τὶς δικαιολογίες, γιὰ νὰ βαδίσουμε τὸν δρόμο, ποὺ μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ Κύριος καὶ Πρῶτος αὐτὸς τὸν βάδισε.
Χριστιανοί μου,
Ἂς μὴν ἀφήνουμε ἄλλο τὸν μεγάλο Ἐπισκέπτη ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας. Ἂς μὴν Τὸν ἀφήνουμε νὰ περιμένει. Πνευματικό μας συμφέρον εἶναι νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν θεία του Πρόσκληση καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τόν Ἀρχιποίμενα Χριστό.
Νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, βαδίζοντας τὸ μονοπάτι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς. Μπορεῖ νὰ εἶναι στενό, μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνηφορικό, ἀλλὰ καταλήγει, ὅμως, σὲ φωτόλουστη κορυφή.
Κι ὅποιος φτάσει στὴν κορυφὴ αὐτή, τὰ δῶρα ποὺ τοῦ χαρίζει ὁ Κύριος εἶναι ἀνακούφιση, ἀνάπαυση, γαλήνη, εἰρήνη, χαρά. Ἀξίζει νὰ ἀγωνιστοῦμε.
«Δεῦρο ὀπίσω μου», μᾶς προσκαλεῖ ὁ Κύριος. Τὸ κάλεσμα αὐτὸ καὶ ἡ θετικὴ ἀνταπόκριση τοῦ καθενὸς μας, ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας μας. Ἀμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου