ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016

Αριθμός 29

Κυριακὴ Η’ Ματθαίου

Μνήμη τῆς Ἁγίας, ἐνδόξου παρθενομάρτυρος Μαρκέλλης, τῆς Χιοπολίτιδος

22 Ἰουλίου 2018

«Ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων» (Ματθ. ιδ’ 20)

Μέσα στὰ πολλὰ θαύματα, ποὺ πραγματοποίησε ὁ Χριστὸς μας, Χριστιανοί μου, εἶναι καὶ ὁ χορτασμὸς τῶν πέντε χιλιάδων λαοῦ, στὴν ἔρημο. Εἶναι ἕνα θαῦμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ ἢ καλύτερά της θείας παντοδυναμίας ποὺ κατευθύνεται ἀπὸ τὴν θεία ἀγάπη. Ὁ Κύριος βρίσκεται ξανὰ μὲ τὸ λαό Του. Τὸ πλῆθος κρέμεται ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Διδασκάλου. Ὁ οὐρανόφερτος λόγος εἶναι μία γοητευτικὴ τροφή, ποὺ χορταίνει τὴν πείνα καὶ τὴν δίψα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλοι ξεχάστηκαν στὴ θέα τοῦ Θεανθρώπου, ποὺ φαίνεται νὰ ἀδιαφορεῖ στὶς ὀχλήσεις τῶν Μαθητῶν του, ποὺ ἐπιμένουν νὰ «ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα». Ἀδιαφορεῖ ὁ Κύριος, γιὰ τὸν λαό Του; Ὄχι. Ἀσφαλῶς κάποιο παράδοξο ὑφαίνει ἡ καρδιὰ τοῦ Διδασκάλου. Καὶ τὸ παράδοξο αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καὶ τῶν ἰχθύων. Δὲν μένει ὅμως μέχρι ἐδῶ. Προχωρεῖ παραπέρα. Ποῦ; Στὴ συλλογὴ τῶν περισσευμάτων «τῶν κλασμάτων».

Οἱ Μαθητὲς τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ μὲ προθυμία ὑπηρέτησαν στὴ διανομὴ τοῦ ψωμιοῦ καὶ τῶν ἰχθύων στὶς πέντε χιλιάδες τῶν Ἰουδαίων, στὸ τέλος μάζεψαν κάθε τί ποὺ περίσσευε, καὶ γέμισαν δώδεκα κοφίνια.

Ὑπηρέτησαν στὸ πρωτοφανὲς αὐτὸ γεγονὸς τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων. Ἔκλεισαν ὅμως τὴν ἡμέρα τους καὶ μὲ μία φαινομενικά, ἁπλά, ταπεινὴ πράξη.

Δὲν παραμέλησαν δηλαδὴ σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, τὴν συλλογὴ τῶν μικρῶν κομματιῶν ποὺ εἶχαν μείνει, δίνοντάς μας ἕνα μεγάλο δίδαγμα. Ποιὸ εἶναι αὐτό; Καὶ τὰ μεγάλα γεγονότα νὰ ἐκτιμοῦμε, καὶ τὰ φαινομενικὰ μικρὰ ἔργα νὰ μὴ τά περιφρονοῦμε.

Σήμερα, ὅμως, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ, μέ ἐκκλησιαστική λαμπρότητα, τήν Μνήμη τῆς Ἁγίας, ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Μαρκέλλης, τῆς Χιοπολίτιδος.

Ἡ ἁγία νύμφη τοῦ Χριστοῦ Μαρκέλλα καταγόταν ἀπό τήν Βολισσό τῆς Χίου καί μαρτύρησε ἀπό τά μιαρά χέρια τοῦ ἄπιστου πατέρα της, γύρω στά 1500. Ἡ μητέρα της, μία εὐλαβής καί πιστή γυναίκα, τῆς ἐδίδαξε τήν ἀγάπη στόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν ἀφοσίωση στήν ἁγνότητα.

Εἶναι ἀρετές, πού πρέπει νά κοσμοῦν κάθε ἄνθρωπο καί, κυρίως, τούς νέους. Αὐτές δίνουν ἀξία στόν κάτοχό τους, τόν κάνουν νά ἐπαινεῖται ἀπό τόν Θεό καί νά λάμπει περισσότερο ἀπό τόν ἥλιο, στά οὐράνια σκηνώματα. Αὐτές οἱ ἀρετές εἶναι πολύ σπάνιες στήν ἐποχή μας. Ἡ ἀπουσία καί περιφρόνηση αὐτῶν τῶν ἀρετῶν ἀμαύρωσε τίς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, τούς ἀνθρώπους, διέλυσε τίς Οἰκογένειες,γκρέμισε τά χριστιανικά σπίτια καί ἔφερε τόν κόσμο ὅλο στό χεῖλος τῆς καταστροφῆς. Μάλιστα, φτάσαμε στό τραγικό σημεῖο, νά περνᾶμε τό ἄσπρο γιά μαῦρο καί τό μαῦρο νά τό θεωροῦμε ἄσπρο. Τούς ἠθικούς καί σεμνούς, νά τούς θεωροῦμε ὀπισθοδρομικούς καί καθυστερημένους, ἐνῷ τούς ἀνήθικους καί προκλητικούς νά τούς ἔχουμε γιά «ξύπνιους» καί προοδευτικούς.

Ἡ μητέρα της ἁγίας πέθανε ἐνωρίς καί τήν ἀνατροφή της ἀνέλαβε ὁ πατέρας της. Ὅσο μεγάλωνε στήν ἡλικία, τόσο προέκοπτε στήν ἀρετή καί αὐτή ἡ σωφροσύνη ἔκαμνε τήν Μαρκέλλα νά ἀκτινοβολεῖ ἀπό τήν ψυχή καί στό σῶμα.

Ὅμως ὁ μισόκαλος διάβολος τήν ἐφθόνησε γι᾿ αὐτήν τήν ἀρετή της καί προσπάθησε νά τήν πειράξει, νά τῆς ἐμφυτεύσει ἀκάθαρτους λογισμούς. Δέν κατόρθωσε νά ἐπιφέρει πλῆγμα στήν νεαρή ἁγία, στράφηκε κατόπιν στόν ἄπιστο πατέρα της. Τοῦ ἐγέννησε σαρκικό πειρασμό καί ἀσελγῆ ἐπιθυμία, γιά τήν ἁγνή καί νεαρή κόρη του. Ἐκείνη, ἀσφαλῶς, ποτέ δέν δέχθηκε κάτι τέτοιο, γι᾿ αὐτό καί κρυφά ἔφυγε ἀπό τό σπίτι καί κατέφυγε στό βουνό, μιά καί οἱ προτάσεις τοῦ σαρκολάτρη πατέρα της ἔγιναν πιό προκλητικές καί ἐπίμονες. Ἐκεῖνος ἔτρεξε ξοπίσω της καί τήν κατεδίωξε. Ἡ ἁγία Μαρκέλλα ἔτρεξε πρός τήν θάλασσα καί κρύφθηκε σέ μία βάτο, ἀλλά καί ἐκεῖ τήν ἀνεκάλυψε. Ἔβαλε φωτιά στή βάτο, γιά νά τήν ἀναγκάση νά βγεῖ. Βγαίνοντας ἐκείνη ἔτρεξε στά βράχια τῆς ἀκροθαλασσιᾶς. Μή μπορώντας ὁ πατέρας νά τήν φθάσει τῆς ἔρριξε ἕνα βέλος καί τήν πλήγωσε. Πλέον δυσκολεύτηκε στό τρέξιμο. Παρακάλεσε τότε τόν Θεό νά τήν βοηθήσει. Ἀμέσως σχίσθηκε ἕνας βράχος καί τήν δέχθηκε μέχρι τούς ὤμους, ὅπως ἄλλοτε ἔγινε μέ τήν ἁγία Θέκλα καί ὅπως ἀκόμη παλαιότερα μέ τήν ἁγία Ἐλισάβετ, πού κρατοῦσε στήν ἀγκαλιά της μικρό τόν Τίμιο Πρόδρομο.

Σάν ἔφθασε ὁ πατέρας της καί μή μπορώντας νά τήν τραβήξει ἔξω ἀπό τόν βράχο, πρῶτα τῆς ἔκοψε τά στήθη καί κατόπιν τήν ἀποκεφάλισε καί πέταξε τό κεφάλι της στήν θάλασσα. Ἔτσι, τῆς ἄνοιξε τόν οὐρανό καί τήν δέχθηκε ὁ Θεός στά οὐράνια βασίλεια, νά χαίρεται ἡ Παρθενομάρτυς Μαρκέλλα πλησίον τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, μαζί μέ τίς πέντε φρόνιμες παρθένες τῆς γνωστῆς παραβολῆς τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Ἀπό ἐκεῖνον τό βράχο τρέχει ἁγίασμα καί τά πετραδάκια μέσα στή θάλασσα εἶναι ἀκόμη κόκκινα ἀπό τό αἷμα τῆς ἁγίας. Κάθε φορά δέ, πού ὁ Ἱερεύς διαβάζει τήν Παράκληση τῆς ἁγίας, τό νερό τῆς θάλασσας φαίνεται νά κοχλάζει. Τό προσκύνημα αὐτό τῆς ἁγίας Μαρκέλλας εἶναι τό μεγαλύτερο τῆς Χίου καί ἀπό τά μεγαλύτερα τοῦ Αἰγαίου Πελάγους.

Ὁ βίος καί τό μαρτύριο τῆς ἁγίας Μαρκέλλας ὑπενθυμίζουν τό καθῆκον καί τό χρέος, πού ἔχουν οἱ γονεῖς, νά παιδαγωγοῦν κατά Θεόν τά παιδιά τους καί νά τά ὁδηγοῦν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τεράστια ἡ εὐθύνη τους. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τά δικά Του παιδιά, γιά δικά μας.

Εἶναι πολύ συγκινητική ἐκείνη ἡ εἰκόνα τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, κατά τήν ὁποία τό νήπιον Ἰησοῦς Χριστός ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας πηγαίνει στήν ἀγκαλιά τοῦ πρεσβύτη Συμεών. Ἔτσι καί τά δικά μας παιδιά ἀπό τήν ἀγκαλιά μας πρέπει νά πᾶνε στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας, στά χέρια τοῦ πνευματικοῦ, δηλαδή στήν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Θά εἴμαστε ἥσυχοι καί θά κοιμώμαστε ἀμέριμνοι, ἄν τά παιδιά μας ἔχουν φόβο Θεοῦ.

Ἄς θυμηθοῦμε τόν πατέρα τοῦ Εὐαγγελίου καί ἄς κάνουμε ὅ,τι ἐκεῖνος ἔκανε. Νά πάρουμε ἀπό τό χέρι τό παιδί μας, νά τό φέρουμε κοντά στό Χριστό καί νά ποῦμε: « Κύριε, ἤνεγκα τόν υἱόν μου πρός Σέ», διά Πρεσβειῶν τῆς Ἁγίας, ἐνδόξου Παρθενομάρτυρος Μαρκέλλης, τῆς Χιοπολίτιδος. Ἀμήν.