Ἀριθμός 19
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (Πράξ. θ΄, 32– 42)
19 Μαΐου 2019
«…αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει». (θ΄, 36)
Δύο θαυμαστὲς ἐνέργειες τοῦ Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου διηγεῖται τὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀδελφοί μου, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων. Ὁ Πέτρος, εὑρισκόμενος στὴν Λύδδα, συνάντησε τὸν Αἰνέα, ὁ ὁποῖος βίωνε, γιὰ ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια, τὸ ἄλγος τῆς παραλυσίας. Ἐπικαλούμενος τὴν δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος θεράπευσε τὸν παραλυτικὸ καὶ οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς δόξασαν τὸν Θεὸ καὶ πίστεψαν στὸν Χριστό.
Λίγο μετά, ὁ Πέτρος βρέθηκε στὴν Ἰόππη, ἐκεῖ ὅπου κατοικοῦσε μία εὐλαβὴς κόρη, ὀνόματι Ταβιθά, ποὺ τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἀσθένησε καὶ μόλις εἶχε ἀφήσει τὴν τελευταία της πνοή. Ὁ συγγραφέας τῶν Πράξεων σημειώνει ὅτι ἡ Ταβιθὰ ἦταν ἄνθρωπος μεγάλης ἀγάπης καὶ ἐλεημοσύνης, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ θάνατός της προκάλεσε θρῆνο καὶ κοπετὸ μεταξὺ τῶν κατοίκων τῆς πόλης, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν στὴν οἰκία της γιὰ νὰ θρηνήσουν τὸν χαμό της. Ὁ Πέτρος, ἀφοῦ προσευχήθηκε θερμὰ στὸν Κύριο, ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν τὴν Ταβιθὰ καὶ ὅλοι θαύμασαν καὶ δόξασαν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.
Ἀπὸ τὴ σημερινὴ Ἀποστολικὴ διήγηση ἐπιλέξαμε νὰ σταθοῦμε στὴν ἀρετὴ τῆς ἐλεημοσύνης, μὲ τὴν ὁποία ἦταν κοσμημένη ἡ Ταβιθά.
Στὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἐλεημοσύνη καὶ ἡ φιλανθρωπία εἶναι μίμηση Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθότι Ἐκεῖνος, ἐμφορούμενος ἀπὸ τὰ ἴδια αἰσθήματα καὶ κινούμενος ἀπὸ ἄμετρη ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, φόρεσε τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ θυσιάστηκε γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι «ἡ ἐλεημοσύνη πρὸς τὸν πάσχοντα ἄνθρωπο συνιστᾶ λατρεία πρὸς τὸν Θεό, ἐνῶ ἡ ἀπανθρωπιὰ ὕβρη πρὸς Αὐτόν», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.
Πολλὲς φορὲς ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ πιστεύουμε ὅτι ἡ λατρεία μας στὸν Θεὸ εἶναι δυνατὸν νὰ περιοριστεῖ σὲ συγκεκριμένες πράξεις τυπικοῦ χαρακτήρα, ἐνταγμένες μέσα στὴν λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦμε ὅτι ὁ ἐκκλησιασμός μας καὶ μόνο ἢ ἡ τυποποιημένη ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, ὡς καθῆκον ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἀρκοῦν γιὰ νὰ προσδώσουν πληρότητα στὸν Ἐκκλησιαστικό μας βίο.
Εἴδαμε, ὅμως, ὅτι οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἐντοπίζουν τὴν γνησιότητα τῆς θρησκευτικότητός μας στὸν τρόπο ποὺ πολιτευόμαστε ἀπέναντι στοὺς ἀδελφούς μας, ὅταν, μάλιστα, ἐκεῖνοι βρίσκονται σὲ ἀνάγκη καὶ ποικίλη δυσκολία στὴ ζωή τους. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ προτροπὴ καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Μὴ τεντώνεις τὰ χέρια σου στὸν οὐρανό, ἀλλὰ στὰ χέρια τῶν πτωχῶν. Ἂν ἐκτείνεις τὰ χέρια σου στὰ χέρια τῶν πτωχῶν, ἔπιασες τὴν κορυφὴ τοῦ οὐρανοῦ».
Πρὸ ἐτῶν, ἐκοιμήθη ἕνας ἱερέας, ποὺ διαποίμανε, ἐπὶ χρόνια πολλά, μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἐνορίες τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ ἱερέας ἐκεῖνος δὲ φημιζόταν γιὰ τὴν πνευματικότητά του, οὔτε γιὰ τὸ μέγεθος τῶν ἐμφανῶν ἀρετῶν του. Εἶχε τὴ φήμη δύστροπου ἀνθρώπου, ἐπιρρεπῆ στὶς ἀδυναμίες, ποὺ ἀπασχόλησε ἀρκετὲς φορὲς ἀρνητικά τους ἐνορίτες του, κυρίως τοὺς «καθὼς πρέπει Χριστιανούς».
Ὅταν πέθανε, ὅμως, παρατηρήθηκε τὸ ἑξῆς θαυμαστὸ φαινόμενο: ὁ Ναός, στὸν ὁποῖο εἶχε ἐκτεθεῖ τὸ σκήνωμά του, εἶχε κατακλυσθεῖ ἀπὸ κάθε εἴδους ἀνθρώπους, ποὺ ὁ πολὺς κόσμος χαρακτηρίζει «περιθωριακούς»: ρακένδυτους, ἀστέγους, ἀσθενεῖς, πτωχοὺς κ.ο.κ.
Χιλιάδες ἄνθρωποι ποὺ βίωναν κάθε εἴδους δοκιμασία στὴ ζωή τους, ἔσπευσαν νὰ κυκλώσουν τὸ φέρετρό του καὶ νὰ θρηνήσουν τὴν ἀπώλειά του. Ἡ ἐξήγηση τοῦ ἀνεξήγητου, ἀρχικῶς, αὐτοῦ φαινομένου, ἦταν ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι εἶχαν πολλαπλῶς εὐεργετηθεῖ ἀπὸ τὸν κεκοιμημένο ἱερέα καὶ εἶχαν δοκιμάσει πλούσιούς τους καρποὺς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας του. Μπορεῖ νὰ εἶχε πάσης φύσεως ἀδυναμίες, ἦταν, ὅμως, ἄνθρωπος ἀγάπης καὶ ἐλεημοσύνης.
Καὶ αὐτὲς οἱ ἀρετές, ποὺ ἤξερε νὰ κρύβει καλὰ ἀπὸ τὰ ἀδιάκριτα βλέμματα τῶν ἀνθρώπων, ἔγιναν τὸ διαβατήριο ποὺ πῆρε μαζί του γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι τῆς αἰωνιότητας. Ἔγιναν τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ ἀνοίξει τὴν θύρα τοῦ Παραδείσου.
Ἀδελφοί μου, σήμερα ἡ κοινωνία μας δοκιμάζεται ξανὰ ἀπὸ τὴν σκληρὴ καὶ ἀνάλγητη οἰκονομικὴ κρίση. Πολλοὶ συνάνθρωποί μας πονοῦν καὶ ὑποφέρουν. Ἰδοὺ πεδίον δόξης λαμπρὸν γιὰ ἐκείνους ποὺ θὰ θελήσουμε νὰ μιμηθοῦμε τὴν Ταβιθὰ τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς καὶ τὸν ἱερέα της ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους. Μὴν ἀφήσουμε τὶς πληγὲς νὰ αὐξάνουν καὶ τὸν πόνο νὰ πολλαπλασιάζεται. Ἔχουμε χρέος, ὡς Χριστιανοί, νὰ σταθοῦμε δίπλα στὶς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν μας καὶ νὰ μοιραστοῦμε μαζί τους τὸ μέγεθος τῶν προβλημάτων μας. Μόνον ἔτσι θὰ δικαιώσουμε τὴν θέση μας μέσα στὴν Ἐκκλησία. Μόνον ἔτσι θὰ γίνουμε μιμητὲς Χριστοῦ καὶ ἡ λατρεία μας δὲν θὰ εἶναι κενὴ καὶ ἀνούσια, ἀλλὰ πλήρης καὶ οὐσιαστική. ΑΜΗΝ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου