ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 43

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 5-15)

14 Ὀκτωβρίου 2018

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Λουκ. η΄ 5).

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ ἢ τοῦ Σπορέως, ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται ἡ Κυριακὴ αὐτή, Χριστιανοί μου. Καὶ ὀνομάζεται ἔτσι ἀπὸ τὴν παραβολὴ τοῦ Κυρίου, ὅπως μᾶς τὴν διασώζει ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς.

Ἕνας καὶ μοναδικὸς εἶναι ὁ ἄφθαστος σπορέας τοῦ θείου λόγου. Ἕνας εἶναι ὁ ἀνυπέρβλητος διδάσκαλος τῶν θείων ἀληθειῶν. Τέτοιων ἀληθειῶν, ποὺ ὅμοιες μ’ αὐτὲς, ποτὲ δὲν ἄκουσε ἡ ἀνθρωπότητα, οὔτε πρόκειται νὰ ἀκούσει μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Κι αὐτὸς ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς, ἦλθε, «ἵνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ, διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο», διαλαλεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ θεολόγος. Καὶ κήρυττε μὲ τόση σαφήνεια καὶ δύναμη, μὲ τόση πειστικότητα καὶ χάρη, ὥστε συγκινοῦσε βαθύτατα τὴν ἀνθρώπινη καρδιά, φώτιζε τὸν νοῦ, ἐνέπνεε εὐγενεῖς ἀποφάσεις. Ὅταν μιλοῦσε, ὅλος ὁ κόσμος κρεμόταν ἀπὸ τὰ ἅγια χείλη Του, ὅπως, ἀκριβῶς, ἡ μέλισσα ἀπὸ τὰ ἀρωματικὰ μελιτοφόρα ἄνθη. Αὐτὸς «ἐξῆλθε τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ».

Ἡ διδασκαλία Του, ὅμως, δὲν εἶχε ἐποχιακὸ χαρακτήρα. Δὲν ἀπέβλεπε μόνο στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς Του. Ὁ σκοπὸς τῆς διδασκαλίας Του ἦταν πανανθρώπινος καὶ οἰκουμενικός. Προοριζόταν νὰ προσφερθεῖ σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων. Ἔπρεπε καὶ πρέπει συνεχῶς νὰ κηρύττεται μέχρι, ποὺ θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ. Ὁ Ἴδιος προνόησε νὰ ἀναδείξει καὶ, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἀναδεικνύει, συνεχιστὲς τοῦ διδακτικοῦ Του ἔργου. Τοὺς φωτίζει, τοὺς ἐνισχύει, τοὺς χαρίζει εὐχέρεια λόγου, τοὺς ἐμπνέει μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοὺς στηρίζει μὲ τὴν δική του συμπαράσταση, ὥστε νὰ διαδίδουν σὲ ὅλους τους λαοὺς, τὴν διδασκαλία Του, νὰ σπείρουν τὸν λόγο τῆς Ἀληθείας στὶς καλοπροαίρετες καρδιές.

Καὶ οἱ ἄμεσοι συνεχιστὲς τοῦ ἔργου Του, οἱ ἄφθαστοι, μετὰ ἀπ’ Αὐτόν, Διδάσκαλοι τῆς Οἰκουμένης, ἦταν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ τοὺς ἐπέλεξε. Τοὺς ὑποσχέθηκε, ὅτι θὰ λάβουν τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι καὶ Αὐτὸς θὰ εἶναι μαζί τους «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», ὅτι θὰ ἀποκτήσουν δύναμη καὶ σοφία, ὥστε κανεὶς νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ἀντιμιλήσει καὶ ἀντισταθεῖ σ’ αὐτούς• ὅτι θὰ εἶναι οἱ φορεῖς καὶ σπορεῖς τοῦ λόγου Του «ἔν τε Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». «Αὐτός, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους… τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους». Καὶ νά, ὅτι οἱ Ἀπόστολοι, θεόπνευστοι Διδάσκαλοι, βγῆκαν στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, νὰ διαδώσουν τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, τὸ Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας. Ξεσηκώθηκαν, ἐναντίον τους, πολιτικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες, Ἰουδαῖοι καὶ ἐθνικοί, λαοὶ καὶ ἄτομα, γιὰ νὰ ἐμποδίσουν καὶ νὰ σταματήσουν τὸ θεάρεστο ἔργο τους. Μάταια ὅμως. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, σὰν ὁρμητικὸς χείμαρρος, ξεπερνοῦσε τὰ ὅποια ἐμπόδια καὶ ἁπλωνόταν πλούσια σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Ἔκπληκτος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μπροστὰ στὸ πρωτοφανὲς αὐτὸ γεγονὸς τῆς ταχύτατης διάδοσης τοῦ θείου λόγου ἔγραφε, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο «οὗ ἠκούσατε, τοῦ κηρυχθέντος ἐν πάσῃ τῇ κτίσει, τῇ ὑπὸ τὸν οὐρανόν, οὗ ἐγενόμην, ἐγὼ Παῦλος διάκονος». Ἀλλὰ, παράλληλα, μὲ τοὺς Ἀποστόλους, καὶ πολλοὶ ἄλλοι, φωτιζόμενοι καὶ ἐνισχυόμενοι ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ, κήρυτταν καὶ μετέδιδαν, ὁ καθένας στὸν κύκλο του, τὰ θεῖα λόγια. Τέτοιοι διδάσκαλοι ἦταν, κατὰ κύριο λόγο, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ἱερεῖς, οἱ διάκονοι, οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μὲ τὴν θεόπνευστη ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πρέπει πάντοτε νὰ εἶναι «διδακτικοὶ».

Ἐκτὸς, ὅμως, ἀπ’ αὐτοὺς, κήρυτταν τὸν Χριστὸ καὶ πολλοὶ ἄλλοι• λόγιοι, ὅπως ὁ Ἀπολλώς, ἐπαγγελματίες, ὅπως ὁ Ἀκύλας καὶ ἡ Πρίσκιλλα, ἔμποροι καὶ ἐργάτες, οἱ ὁποῖοι περνοῦσαν ἀπὸ διάφορα μέρη, γιὰ τὶς ὑποθέσεις τους. Ἀκόμη καὶ δοῦλοι, οἱ ὁποῖοι θεωροῦσαν καθῆκον τους νὰ σπείρουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, μεταξὺ τῶν συνδούλων τους, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς κυρίους τους. Ἀνυπολόγιστο στράτευμα ἀνδρῶν καὶ γυναικὼν ἀποτελοῦν ὅλοι αὐτοὶ, οἱ ἀφανεῖς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου. Μερικοὶ διέθεταν καὶ τὰ σπίτια τους, γιὰ νὰ γίνεται ἐκεῖ ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Αὐτὲς, «οἱ κατ’ οἶκον» εὐλογημένες συγκεντρώσεις ἦταν, ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, οἱ «κατ’ οἶκον ἐκκλησίαι». Ὅλοι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν κανένα ἀξίωμα στὴν Ἐκκλησία, ἀποτέλεσαν τὴν ἱερὰ πρωτοπορία τῶν ἀφανῶν, ἀλλὰ πολυτίμων ἐργατῶν τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου.

Καὶ τὸ λαμπρὸ παράδειγμά τους, τὸ μιμήθηκαν, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἑκατομμύρια χριστιανῶν. Ἔγιναν οἱ διδάσκαλοι τῶν ἀδελφῶν τους, οἱ ὁδηγοὶ τῶν πλανωμένων, Φῶς Χριστοῦ γιὰ ὅσους βρισκόταν στὸ σκότος τῆς ἄγνοιας. Καὶ τὸ ἱεραποστολικὸ αὐτὸ ἔργο, ἡ διάδοση τοῦ προφορικοῦ καὶ γραπτοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ἐπιστήμονες καὶ σπουδαστές, ἐπαγγελματίες καὶ ἐργάτες, ὑπάλληλοι καὶ συνταξιοῦχοι, ἀποτελοῦν τὴν εὐλογημένη παράταξη τῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐλεημένοι οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὸν Κύριο αἰσθάνονται, ὅτι ἔχουν ἐπιτακτικὸ καθῆκον, νὰ χειραγωγήσουν καὶ ἄλλους στὸ δρόμο τοῦ ἐλέους καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Χάρη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων.

Χριστιανοί μου, Αὐτὸ εἶναι τό καθῆκον ὅλων μας. Κατὰ κάποιο τρόπο καὶ μέχρι ἑνὸς σημείου ὁ καθένας μας, πρέπει νὰ θυμᾶται ἐκεῖνο, ποὺ εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος• «οὐαὶ μοὶ ἐστιν, ἐὰν μὴ εὐαγγελίζομαι». Ἀλλοίμονό μας, ἐὰν σταματήσουμε νὰ προσφέρουμε τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ γνώση τοῦ θείου θελήματος εἶναι τάλαντο. Καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸ πολλαπλασιάσουμε, μεταδίδοντάς το στοὺς ἄλλους. Ἔτσι, τηρουμένων, βέβαια, τῶν ἀναλογιῶν, γινόμαστε κι ἐμεῖς σπορεῖς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.