ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 31
Κυριακή 6 Αὐγούστου 2017

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μερικά ἀπό τά θαύματα, τά ὁποῖα ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καθ’ ὅλην την ἐπίγειον ζωήν Του, διασώζονται, ἀδελφοί μου, ἀπό τούς ἱερούς Εὐαγγελιστάς. Σχεδόν ὅλα ἀπέβλεπαν εἰς τήν εὐεργεσίαν τῶν ἀνθρώπων -ἦσαν ἐκδήλωσις τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ πρός τόν ἄνθρωπον-, ἀλλά καί εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ Πατρός. Δύο μόνον θαύματα δέν ἀναφέρονται εἰς τόν ἄνθρωπον, ἀλλά εἰς τόν Ἴδιον τόν Ἰησοῦν Χριστόν: Ἡ Μεταμόρφωσις καί ἡ Ἀνάστασίς Του.

Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες Δεσποτικές ἑορτές. Ποιά, ὅμως, «ἡ αἰτία» αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, ὅπως χαρακτηριστικά σημειώνει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης; Ἄς τήν δοῦμε.

Ὁ Χριστός πολλές φορές εἶχε μιλήσει  στούς μαθητάς Του γιά τούς κινδύνους, τίς διώξεις, τά πάθη καί τόν σταυρικόν θάνατον πού θά ὑπέμενε ὁ Ἴδιος, ἀλλά καί γιά τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες πού θά γεύεται κάθε ἕνας ὁ ὁποῖος θά Τόν ἀκολουθῇ, γιά τόν σταυρόν πού σηκώνει ὁ καθένας στήν ζωήν του. Δοκιμασίες πρόσκαιρες καί προσωρινές, οἱ ὁποῖες διαρκοῦν ὅσον ἡ παροῦσα ζωή μας. Ἐτόνιζε, ὅμως, καί τά ἀγαθά, τά ὁποῖα θά ἀπολαύσουν κατά τήν μέλλουσαν ζωήν, ὅσοι Τόν ἀκολουθοῦν πιστά. Θέλοντας, λοιπόν, νά τούς δώσῃ μία πρόγευσιν τῶν μελλόντων ἀγαθῶν καί τῆς μακαριότητος τῆς μελλούσης καί αἰωνίου ζωῆς «μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν», δηλαδή ἔλαμψε τό πρόσωπον Αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τά δέ ἱμάτια Αὐτοῦ ἔγιναν λευκά ὡς τό φῶς, καί ἐφάνη εἰς αὐτούς, τούς μαθητάς Του, ὁ Μωυσῆς καί ὁ Ἠλίας συνομιλοῦντες μέ τόν Χριστόν. Παρέλαβε δέ τρεῖς μόνον Ἀποστόλους, ὡς προκρίτους, τόν Πέτρον (ἠγάπα πολύ τόν Χριστόν), τόν Ἰωάννην (ἠγαπᾶτο ἀπό τόν Χριστόν πολύ) καί τόν Ἰάκωβον (ἐπειδή ἠδύνατο νά πιῇ τό ποτήριον τοῦ θανάτου, τό ὁποῖον ἔπιεν ὁ Κύριος). Ἔφερε δέ εἰς τό μέσον τόν Μωυσῆν καί τόν Ἠλίαν, γιά νά διορθώσῃ τίς σφαλερές ὑποψίες τίς ὁποῖες εἶχαν πολλοί, ὅτι ἦτο ὁ Ἠλίας ἤ κάποιος ἐκ τῶν προφητῶν. Ἐνώπιον ὅλων αὐτῶν ἐφανέρωσεν μέρος τῆς δόξης Του, τῆς θεότητός Του, ὅσον ἠδύνατο νά δοῦν οἱ ἄνθρωποι. Διότι, στήν πληρότητά της, οὐδείς μπορεῖ νά δῇ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Ὡς πρός τόν χρόνον κατά τόν ὁποῖον ἔλαβε χώραν τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως, θά πρέπῃ νά ποῦμε ὅτι ἔγινε 40 ἡμέρες πρό τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου. Ὅμως οἱ θειότατοι Πατέρες ὥρισαν νά ἑορτάζεται τοῦτο τό γεγονός ὄχι 40 ἡμέρες πρό τῆς Σταυρώσεως, διότι εἶναι πένθιμος αὐτή ἡ περίοδος, ἀλλά 40 ἡμέρες πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡμέρα πού ἐπέχει τά ἴσα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς.

Ὅμως, τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ δέν ἔγινε γιά νά στηρίξῃ μόνον τούς μαθητάς Του, πρό τοῦ Πάθους Του, ἀλλά γιά νά στηρίξῃ καί διδάξῃ καί ἐμᾶς, ἀφοῦ καί ἐμεῖς δοκιμαζόμεθα, ὅπως ἐπιτρέπει ὁ Θεός γιά τόν καθένα μας.  Νά μᾶς στηρίξῃ στήν πίστιν μας στόν Ἕνα καί ἀληθινόν Θεόν. Νά μᾶς στηρίξῃ, ἀλλά και νά μᾶς διδάξῃ. Τί; Ὅτι χρέος μας εἶναι νά μεταμορφούμεθα. Μεταμόρφωσις σημαίνει ἐναρμόνισις τῆς ζωῆς μας πρός τόν Νόμον καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σημαίνει περιορισμός καί ἐξάλειψις τῶν παθῶν, τῶν ἀδυναμιῶν, τῶν στιγμάτων καί κηλίδων πού ἔχομε καί φωλιάζουν μέσα στήν ψυχήν μας. Δυστυχῶς, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ὁδηγεῖται ὄχι στήν ψυχικήν του μεταμόρφωσιν, ἀλλά στήν παραμόρφωσιν, ἐξωτερικήν καί ἐσωτερικήν. Ἐξωτερική μπορεῖ νά νοηθῇ ἡ κάθε ἀσχημία στήν ἐξωτερικήν ἐμφάνισιν, ὅπως σκουλαρίκια στή μύτη, στά χείλη καί ποῦ ἀλλοῦ, γυμνότης, τατουάζ κ.λπ., πού ἀμαυρώνουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ τό πρόσωπον εἶναι μία εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἐσωτερική δέ, εἶναι ἡ διάπραξις τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία σπιλώνει, λερώνει τήν ψυχήν μας. Ὡραία εἶναι ἡ προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Μή συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν εἰς τό δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον».

Ἀδελφοί μου!

Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνάβασις εἰς τό ὄρος Θαβώρ, πρέπει νά σημάνῃ καί τήν δική μας μεταμόρφωσιν, τήν δική μας ἀνάβασιν εἰς ὕψος ἀρετῆς καί ἠθικῆς τελειότητος. Τόν δρόμον τόν ἔχει χαράξει ὁ Χριστός. Ἄς τόν ἀκολουθήσωμε,  βέβαιοι ὄντες, ὅτι ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ μακαριότης καί ἅπασα ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. ΑΜΗΝ.