Κυριακή Ἁγίων Πατέρων Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου 11 Ὀκτωβρίου 2015 (Τίτ. γ΄ 8-15)

Ἀ­ριθ­μὸς 41

Κυριακή Ἁγίων Πατέρων Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου

11 Ὀκτωβρίου 2015

(Τίτ. γ΄ 8-15)

«Ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὧν αὐτοκατάκριτος».

Σὲ κάθε θεία Λειτουργία, ἀδελφοί μου, ὑπάρχει τάξις καὶ σύμφωνα μ’ αὐτὴν διαβάζονται ὁ Ἀπόστολος καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, τὰ θεόπνευστα λόγια του Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων. Ἐὰν τὴν ὥρα ἐκείνη ἀνοίγαμε τὰ αὐτιά μας καὶ προσπαθούσαμε νὰ εἰσχωρήσουν τὰ χρυσὰ αὐτὰ λόγια στὴν καρδιά μας καὶ νὰ τὰ πιστέψουμε εἰλικρινά, θὰ ἤμασταν διαφορετικοί. Ἕνα μόνο λόγο ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἄκουσε ὁ Μέγας Ἀντώνιος καὶ ἔγινε Ἅγιος. Ἐμεῖς ἀκοῦμε στὴν ἐκκλησία μας ἀναγνώσματα καὶ κηρύγματα καὶ προκοπὴ πίστεως δὲν ἔχουμε, γιατί δὲν τὰ προσέχουμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά. Εἴμαστε, ὅπως λέει σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο σὰν τὸν πατημένο δρόμο, σὰν τὶς πέτρες καὶ τ’ ἀγκάθια, ὅπου πέφτει ὁ σπόρος καὶ πάει χαμένος. Μακάρι τώρα τὰ φτωχὰ τοῦτα λόγια νὰ πέσουν σ’ ἐκλεκτὴ γῆ.

Σαλπίζει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ μαζί του οἱ 365 Πατέρες τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῶν ὁποίων τὴ μνήμη γιορτάζουμε. «Προσοχὴ στὸ μαντρί, γιατί ἔρχονται λύκοι βαρεῖς». Τὸ εὐλογημένο μαντρὶ εἶναι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Πρόβατα εἶναι οἱ πιστοὶ χριστιανοί. Λύκοι ποὺ μπαίνουν καὶ κατασπαράζουν τὰ πρόβατα εἶναι οἱ αἱρετικοί. Ποιμένες ποὺ πρέπει νὰ φυλᾶνε τὴν ποίμνη εἶναι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ πρεσβύτεροι, ποὺ πρέπει νὰ φυλᾶνε τὴν ἐπισκοπὴ καὶ τὴν ἐνορία τους γιὰ νὰ μὴν μποῦν ἐκεῖ οἱ αἱρετικοί.

Καὶ ἂν συμβεῖ κάποιο πρόβατο, ἕνας ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, νὰ παραπλανηθεῖ καὶ νὰ πιστέψει σὲ πλανεμένα δόγματα, ὁ καλὸς ποιμένας δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφορήσει. Πρέπει νὰ καταβάλει κάθε προσπάθεια γιὰ νὰ ἐπαναφέρει τὸ πρόβατο αὐτὸ στὴ μάντρα. Πρέπει, λέγει ὁ Ἀπόστολος, νὰ τὸν καλέσει καὶ νὰ προσπαθήσει νὰ τὸν πείσει μὲ τὰ ἐπιχειρήματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Νὰ τὸν νουθετήσει καὶ μία καὶ δύο φορές. Καὶ ἂν μὲν ἐπιστρέψει, ἔχει καλῶς. Ἂν ὅμως δὲν ἀκούει ἀλλ’ ἔχει κλείσει τ’ αὐτιά του στὴ φωνὴ τῆς ἀλήθειας, τότε ἂς τὸν ἀφήσει πλέον. «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Γιατί δὲν πρέπει ὁ γεωργὸς νὰ σπέρνει πάνω στὰ βράχια, κι εἶναι μάταιο ὁ Ἐπίσκοπος καὶ ὁ ἱεροκήρυκας νὰ συνεχίσουν νὰ σπέρνουν σὲ μία ἄγονη καρδιά. Αὐτὸς ἔχει πωρωθεῖ καὶ διαστραφεῖ, δὲν ἀκούει πλέον τίποτε ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν θὰ ἔχει δικαιολογία. «εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος».

Αἱρετικὸς λέγεται ἐκεῖνος ποὺ διδάσκει κάτι πέρα ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅπως τὴν κήρυξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὅπως τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ὅπως τὴν διατύπωσαν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Παρουσιάστηκαν στὴν ἱστορία διάφοροι αἱρετικοί. Ἄλλοι δίδαξαν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεός, ἄλλοι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε δύο φύσεις, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ἄλλοι ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο δὲν εἶναι πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἄλλοι ὅτι δὲν πρέπει νὰ προσκυνοῦμε τὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ ἄλλοι ἄλλα. Κάθε αἱρετικὸς κρατᾶ στὰ χέρια του μία γομολάστιχα τοῦ διαβόλου καὶ μ’ αὐτὴν προσπαθεῖ νὰ σβήσει κάτι ἀπὸ τὸ «Πιστεύω», κάποιο σημεῖο τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εἶναι τόσο σοβαρό, θὰ ρωτήσει κάποιος, νὰ ἀλλάξει κάτι ἀπὸ τὴ διδασκαλία μας; Βεβαίως. Εἶναι ἐπικίνδυνο, ὀλέθριο. Γιατί ἡ πίστη μας, ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι σὰν τὴν κόρη τοῦ ματιοῦ. Ὅπως τὸ μάτι δὲν δέχεται οὔτε μία τρίχα, ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πίστη δὲν δέχεται τίποτε ξένο. Οὔτε προσθήκη οὔτε ἀφαίρεση. Εἶναι τέλεια, δὲν ἔχει κενά, γι’ αὐτὸ δὲν ἐπιτρέπεται καμμιὰ ἀλλοίωση. Οἱ αἱρετικοὶ μοιάζουν μ’ αὐτοὺς ποὺ νοθεύουν τὸ γάλα καὶ τὸ κρασί, ποὺ τὰ ἀραιώνουν μὲ νερό. Εἶναι οἱ παραχαράκτες τῆς ἀλήθειας.

Μακριὰ ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ ἄπιστους, ἀδελφοί μου, μακριὰ ἀπὸ μασόνους, πνευματιστές, παπικούς, προτεστάντες, μακριὰ ἀπὸ τοὺς «βαρεῖς λύκους». Νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη μας ὄχι μόνο μὲ λόγια ἀλλὰ προπαντὸς μὲ τὴ ζωή μας. Δὲν ἀρκεῖ νὰ λέμε ὅτι πιστεύουμε. Πρέπει κοντὰ στὴν ὀρθὴ πίστη νὰ ἔχουμε καὶ τὴν ὀρθὴ πράξη. Ὅπως ὁ ἀετὸς δὲν πετάει μὲ μία φτερούγα ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς χρειάζεται ὀρθὴ πίστη καὶ καλὰ ἔργα. Νὰ δουλέψουμε, νὰ κάνουμε τὴν καρδιά μας γῆ ἀγαθὴ καὶ τότε ἡ Πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα, θὰ γίνει περιβόλι τοῦ Χριστοῦ μας χωρὶς πέτρες καὶ ἀγκάθια. Ἀμήν.