30 Αὐγούστου 2015 - Κυριακή ΙΓ΄ Ἐπιστολῶν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 35

Κυριακή ΙΓ΄ Ἐπιστολῶν

30 Αὐγούστου 2015

(Α΄Κορ. ιστ΄ ΄13 - 24) 

«Στήκετε ἐν τῇ πίστει»

Ὅταν μιλάει, ἀδελφοί μου, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι σάν νά μιλάει ὁ Χριστός μας, γιατί δέ λέγει τίποτα ποὺ νά εἶναι ἔξω ἀπό τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Πόθος του ἦταν νά κηρυχθεῖ τό εὐαγγέλιο ὡς τά πέρατα τοῦ κόσμου. Νά φύγουν τὰ σκοτάδια καί νά ἔρθει τό φῶς. Ἔδινε καθημερινά μάχες καί καλοῦσε τούς χριστιανούς ν’ ἀγωνίζονται κι αὐτοί κάτω ἀπό τή σημαία τοῦ Σταυροῦ γιά νά νικήσουν τόν ἐχθρό. Κανείς νά μήν ἐγκαταλείψει τόν ἀγώνα, κανείς νά μήν προδώσει τό Χριστό.

Στήν περικοπή ποὺ διαβάσαμε ἀπό τήν Α’ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δίνει παραγγέλματα: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε, πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω». Μένετε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί. Σταθεῖτε στερεοί καί ἀκλόνητοι στήν πίστη. Δειχθεῖτε ἄνδρες γενναῖοι. Πάρτε δύναμη καί ἰσχύ. Ὅλα ὅσα λέτε καί κάνετε ἄς γίνονται μέ ἀγάπη. Θεόπνευστα τά πέντε παραγγέλματα, ποὺ ἀπευθύνει σὲ ὅλους τοὺς χριστιανούς ὅλων τῶν αἰώνων. Ἄς προσέξουμε τό δεύτερο παράγγελμα, μέ τό ὁποῖο μᾶς προτρέπει νά μή φύγουμε ἀπό τήν πίστη στό Χριστό καί νά προτιμήσουμε τό θάνατο παρά νά ἀρνηθοῦμε τήν πίστη μας.

Τί εἶναι ὅμως αὐτή ἡ πίστη ποὺ καλούμεθα νά κρατήσουμε μέχρι θανάτου; Ἄς δοῦμε κάποια παραδείγματα. Ἀρρωσταίνει κάποιος, πέφτει στό κρεβάτι. Ἔχει πυρετό καί πόνο. Καλεῖ τό γιατρό ποὺ τόν ἐξετάζει. Μετά ὁ γιατρός τοῦ λέγει ὅτι γιά νά γίνει καλά πρέπει νά πάρει φάρμακα καί νὰ κάνει δίαιτα. Κι αὐτός κάνει ἐκεῖνα ποὺ τοῦ εἶπε ὁ γιατρός γιατί τόν ἐμπιστεύεται. Ἄν αὐτή ἡ ἐμπιστοσύνη κλονιστεῖ, τότε καμμία συμβουλή τοῦ γιατροῦ δέν ἐκτελεῖται. Κάθε μέρα χιλιάδες καί ἑκατομμύρια ἄρρωστοι τρέχουν στά νοσοκομεῖα καί τά ἰατρεῖα καὶ ἐμπιστεύονται τήν ὑγεία τους στά χέρια τῶν γιατρῶν. Ὅσοι ταξιδεύουν πάλι, ἐμπιστεύονται τή ζωή τους στούς ὁδηγούς τῶν αὐτοκινήτων ἤ τῶν τρένων.

Οἱ ἄνθρωποι δίνουν πίστη σέ ὅλους καί σέ ὅλα. Κι ἐδῶ εἶναι τό τραγικό. Ἐνῶ ἐμπιστεύονται τά πάντα, δέν ἐμπιστεύονται τό Θεό. Μιλάει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο κι ἐκεῖνος δέν δίνει πίστη στά λόγια του. Ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ μοναδικός γιατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας. Εἶναι ὁ μοναδικός ὁδηγός ποὺ μέ ἀσφάλεια μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Εἶναι μία ἀσφαλής τράπεζα ποὺ δίνει τό μεγαλύτερο τόκο καί ἡ τράπεζα αὐτή ὀνομάζεται ἐλεημοσύνη. Ἐνῶ, λοιπόν, ἐμπιστευόμαστε ὅ,τι ἀνθρώπινο, δέν ἐμπιστευόμαστε τό Θεό!

Ἦταν κάποτε ἡ Ἑλλάδα μας ἕνα καθαρό ἔθνος, λαός χριστιανικός. Εἶναι τό πρῶτο ἔθνος πού πίστεψε στόν Ἰησοῦ Χριστό τόν Κύριο καί Θεό μας. Στή μικρή αὐτή εὐλογημένη γωνιά ἱδρύθηκαν οἱ πρῶτες ἐκκλησίες τῆς Εὐρώπης καί ὅλοι ζοῦσαν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπαλλαγμένοι πιά ἀπό τήν εἰδωλολατρεία. Ἀλλά τίς τελευταῖες δεκαετίες, τί ἔπαθε ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική Ἑλλάδα; Ἀνακατευτήκαμε, ταξιδέψαμε σέ ξένα κράτη, ἐπικοινωνήσαμε μέ ἄλλους λαούς, ἦρθαν ξένοι τουρίστες ἐδῶ. Καί ἐπειδή τό κακό γίνεται πιό εὔκολα ἀπό τό καλό, ἀποκτήσαμε κακές συνήθειες, ξένα ἤθη καί ἔθιμα, ἀλλοιώσαμε τό χαρακτήρα μας, νοθεύσαμε τά ἤθη μας, χάσαμε τήν παράδοσή μας. γίναμε αὐτό πού γράφει ὁ προφήτης Ἡσαΐας: «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν» (Ἡσ. 9,1).

Ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ἡ ψυχή τῆς Ἑλλάδας, ὁ πολιτισμός της, κι αὐτόν τόν πολιτισμό τόν χάνουμε. Ἄλλοτε, τήν Κυριακή ὅλη ἡ οἰκογένεια, πατέρας, μάνα, παιδιά ἦταν στήν ἐκκλησία. Σήμερα; Γέμισε ἡ πατρίδα μας κέντρα διασκέδασης καί καφετέριες ὅπου ξενυχτοῦν οἱ Ἕλληνες μέχρι τό πρωί. Χτυποῦν οἱ καμπάνες καί τότε γυρίζουν οἱ νέοι στά σπίτια τους. Ποιός νά ἐκκλησιαστεῖ; Κοιμοῦνται.

Παλαιότερα ἑορτάζαμε τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου πού φέρουμε τό ὄνομα. Ὁ Νῖκος τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὁ Σπῦρος τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος. Τώρα ἑορτάζουν τά γενέθλια πού δέν εἶναι ὀρθόδοξο ἔθιμο. Ξενόφερτα ἔθιμα πού ἀλλοιώνουν τήν παράδοσή μας. Ὅπως καί τά “ρεβεγιόν” τήν παραμονή τῶν Χριστουγέννων. Γέμιζαν οἱ ναοί μικρούς καί μεγάλους πού μέ τά καθαρά τους ροῦχα καί ἐξομολογημένοι ἄκουγαν τό «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε…» καί κοινωνοῦσαν ὅλοι. Σήμερα; Ἴσως μετά τό “ρεβεγιόν” νά περάσουν κάποιοι ν’ ἀνάψουν ἕνα κεράκι τά Χριστούγεννα καί νά ἔχουν τήν ψευδαίσθηση πώς ἔκαναν, ὡς χριστιανοί, τό καθῆκον τους.

Τά Ἱερά Μυστήρια τῆς Βάπτισης καί τοῦ Γάμου σήμερα ἔχουν καταντήσει κοινωνικές ἐκδηλώσεις καί παιδική χαρά, φυσικά μέ τήν ἀνοχή τοῦ Κλήρου. Γιά ποιό λόγο πρέπει νά στολίζεται ἡ κολυμβήθρα μέ λουλούδια καί ἕνα σωρό κορδέλλες; Εἶναι στολισμένη μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐσωτερικοί καὶ ἐξωτερικοί στολισμοί ἀνώφελοι, ἀνούσιοι, πανάκριβοι… Καί ἀκόμη, γιατί θά πρέπει νά ρίχνονται τσουβάλια ρύζι πάνω στούς νεονύμφους; Προσθέτει εὐχές γιά στέρεο γάμο τό ρύζι; Ἔχει χαθεῖ δυστυχῶς ἡ σοβαρότητα καί ἡ ἱεροπρέπεια πού θά ἔπρεπε νά διακρίνει τά Ἱερά Μυστήρια. Καὶ δὲν δείχνουμε διάθεση συνετισμοῦ…

Ξεφύγαμε, ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τίς ρίζες μας, ἀπό τήν ὀρθή πίστη. Εἴθε ὁ Θεός νά μᾶς δώσει ἕνα δάκρυ μετάνοιας, ἕνα δάκρυ ἀπ’ ἐκεῖνα πού ἔχυναν οἱ ἅγιοι, καί νά ξεπλύνουμε τίς ἁμαρτίες μας καί νά ἀξιωθοῦμε, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά γίνουμε πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.