9 Νοεμβρίου 2014 - Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 45

Κυ­ρια­κὴ Ζ΄ Λου­κᾶ

9 Νο­εμ­βρί­ου 2014

Λου­κᾶ η΄ 41 - 56

Ἡ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πή, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, μᾶς δι­α­σώ­ζει δύ­ο ἀ­κό­μα θαύ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου. Πρό­κει­ται γιὰ τὴ θε­ρα­πεί­α μί­ας γυ­ναί­κας καὶ γιὰ τὴν ἀ­νά­στα­ση τῆς κό­ρης τοῦ Ἰ­α­εί­ρου.

Ἡ πί­στη τοῦ Ἰ­α­εί­ρου κα­τα­θρυ­μά­τι­ζε τὰ στε­γα­νὰ τῶν τύ­πων καὶ δι­είσ­δυ­ε στὴν πεμ­πτου­σί­α τῆς ἀ­λή­θειας. Τὸν ἔ­σπρω­χνε νὰ πα­ρα­δο­θεῖ μὲ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὴ ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ. Ὄ­χι μό­νο τὸν ἴ­διο ἀλ­λὰ καὶ ὁ­λό­κλη­ρη τὴν οἰ­κο­γέ­νειά του. Ἐ­πι­θυ­μοῦ­σε δι­α­κα­ῶς τὴν θε­ρα­πεί­α τῆς κό­ρης του. Ὡ­στό­σο δὲν τολ­μοῦ­σε νὰ ζη­τή­σει κά­τι τέ­τοι­ο. Ἔ­κα­νε ὅ­μως κά­τι πο­λὺ πιὸ ση­μαν­τι­κό. Ἐμ­πι­στεύ­θη­κε τὸν Κύ­ριο. Καὶ βέ­βαι­α, αὐ­τὴ ἡ πί­στη τοῦ Ἰ­α­εί­ρου δὲν δι­έ­λα­θε τῆς προ­σο­χῆς τοῦ Χρι­στοῦ. Γι’ αὐ­τὸ χω­ρὶς ἀ­να­στο­λὲς ξε­κί­νη­σε ἀ­μέ­σως γιὰ τὸ σπί­τι του, ἐ­νῶ ὁ πο­λὺς κό­σμος εἶ­χε πε­ρι­κυ­κλώ­σει τὸν Χρι­στό καὶ ὁ συ­νω­στι­σμὸς ἦ­ταν τέ­τοι­ος ποὺ ὑ­πῆρ­χε τὸ ἀ­δι­α­χώ­ρη­το.

Δείγ­μα­τα ἀ­λη­θι­νῆς πί­στης καὶ κοι­νω­νί­ας, ἀ­πορ­ρέ­ουν καὶ ἀ­πὸ τὸ πε­ρι­στα­τι­κὸ μὲ τὴν αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα γυ­ναῖ­κα. Ὑ­πέ­φε­ρε γιὰ πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πὸ δώ­δε­κα χρό­νια ἀ­πὸ ἀ­κα­τά­σχε­τη αἱ­μορ­ρα­γί­α. Ἀ­πο­γο­η­τευ­μέ­νη ἀ­πὸ τὸν ἑ­αυ­τό της, ἡ γυ­ναῖ­κα φα­νέ­ρω­σε τὴν ἀ­γά­πη της στὸν Χρι­στὸ μὲ τὸν πιὸ ἀ­θό­ρυ­βο τρό­πο. Θε­ω­ροῦ­σε τὸν ἑ­αυ­τὸ τῆς ἀ­νά­ξιο νὰ πα­ρα­κα­λέ­σει τὸν Κύ­ριο γιὰ τὸ πρό­βλη­μά της. Ἡ καρ­δια­κὴ ὡ­στό­σο ἐ­πι­κοι­νω­νί­α ποὺ ξε­χύ­νε­ται τό­σο αὐ­θόρ­μη­τα ἔ­σπα­ζε τὰ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε φράγ­μα­τα. Ἦ­ταν σί­γου­ρη ὅ­τι καὶ ἁ­πλῶς νὰ ἀ­κουμ­ποῦ­σε τὸ κρά­σπε­δο τοῦ ἱ­μα­τί­ου τοῦ Ἰ­η­σοῦ θὰ γι­νό­ταν κα­λά. Ἡ θε­ρα­πεί­α της πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε. Ἡ ἀ­γά­πη της ἀ­πέ­σπα­σε τὴ θε­ϊ­κὴ θαυ­μα­τουρ­γὴ δύ­να­μη τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Κυ­ρί­ου. Μὲ τὴν ὅ­λη στά­ση καὶ συμ­πε­ρι­φο­ρά της, ἡ αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα βλέ­που­με ὅ­τι γί­νε­ται ἰ­σχυ­ρὸ πα­ρά­δειγ­μα καὶ πρό­τυ­πο ζω­ῆς.

Ὁ Κύ­ριος πάν­το­τε ἐ­πι­βρα­βεύ­ει τὴν αὐ­θεν­τι­κὴ πί­στη ὅ­πως ἦ­ταν ἐ­κεί­νη ποὺ ἐ­πέ­δει­ξε ἡ αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα γυ­ναῖ­κα. Ἡ ἁ­πλὴ αὐ­τὴ γυ­ναῖ­κα ἤ­θε­λε νὰ κρα­τή­σει τὴν σχέ­ση της μὲ τὸν Χρι­στὸ κρυμ­μέ­νη ἀ­πὸ τοὺς ἄλ­λους. Ἡ ἀ­ρε­τὴ τῆς τα­πεί­νω­σης βα­θειὰ ρι­ζω­μέ­νη μέ­σα της ἀ­να­δεί­κνυ­ε τὸ ἐ­σω­τε­ρι­κὸ με­γα­λεῖ­ο καὶ τὴν ἀρ­χον­τιά της. Ἀ­κρι­βῶς, ἡ ἀ­γά­πη καὶ ἡ τα­πεί­νω­ση τῆς γυ­ναί­κας ἀ­πέ­σπα­σαν τὴ θε­ϊ­κὴ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ καὶ «ἔ­γνω τῷ σώ­μα­τι ὅ­τι ἴα­ται ἀ­πὸ τῆς μά­στι­γος». Ἐ­νῶ ἐ­κεί­νη ἔ­τρε­με καὶ ὁ­μο­λο­γοῦ­σε πὼς «ἰά­θη πα­ρα­χρῆ­μα», ὁ Χρι­στὸς τὴν ἐ­πι­βρά­βευ­σε δη­μο­σί­ως: «θάρ­σει θύ­γα­τερ, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε, πο­ρεύ­ου εἰς εἰ­ρή­νην».

Ἡ ἀ­λη­θι­νὴ πί­στη στὸν Χρι­στὸ εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ σώ­ζει τὸν ἄν­θρω­πο. Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη ὅ­μως ὅ­ταν ἡ πί­στη στρέ­φε­ται στὸν ἑ­αυ­τὸ μα­ς καὶ μό­νο, τό­τε ἐκ­δη­λώ­νε­ται μὲ τὴ μορ­φὴ τοῦ ἐ­γω­ι­σμοῦ καὶ προ­κα­λεῖ σο­βα­ρὲς ἐμ­πλο­κές. Ἀ­φή­νει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­δύ­να­μο νὰ προ­σεγ­γί­σει καὶ νὰ κα­τα­νο­ή­σει τὰ γε­γο­νό­τα. Αὐ­τὸ συ­νέ­βη καὶ μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ εἶ­χαν μα­ζευ­τεῖ στὸ σπί­τι τοῦ Ἰ­α­εί­ρου ὅ­ταν ἔ­μα­θαν πὼς τὸ κο­ρί­τσι πέ­θα­νε. Ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος ἔ­φθα­σε στὸ σπί­τι καὶ εἶ­πε: «μὴ κλαί­ε­τε, οὐκ ἀ­πέ­θα­νεν, ἀλ­λὰ κα­θεύ­δει», τό­τε ὅ­λοι μα­ζὶ «κα­τε­γέ­λων αὐ­τοῦ εἰ­δό­τες ὅ­τι ἀ­πέ­θα­νεν». Δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ ἀν­τι­λη­φθοῦν ὅ­τι μπρο­στά τους εἶ­χαν «τὸν κυ­ρι­εύ­ον­τα ζω­ῆς καὶ θα­νά­του Κύ­ριον». Δὲν κα­τε­νό­η­σαν ὅ­τι μὲ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ ὁ δρό­μος τοῦ θα­νά­του με­τα­βάλ­λε­ται σὲ πύ­λη τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τας.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἡ πί­στη ποὺ ἐκ­δή­λω­σαν τό­σο ἡ αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα γυ­ναῖ­κα ὅ­σο καὶ ὁ Ἰ­ά­ει­ρος, εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ μπο­ρεῖ νὰ κα­τα­ξι­ώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο γιὰ νὰ ἀ­νέ­βει τὰ σκα­λο­πά­τια τῆς ἀ­λη­θι­νῆς ζω­ῆς. Αὐ­τὴ ἡ πί­στη ποὺ βλα­σταί­νει μέ­σα ἀ­πὸ τὴ μυ­στη­ρια­κὴ ζω­ὴ μᾶς κα­θι­στὰ μέ­το­χους τῶν θαυ­μα­στῶν ἐ­νερ­γει­ῶν τοῦ Κυ­ρί­ου. Μᾶς με­τα­βάλ­λει σὲ ἀ­πο­δέ­κτες τοῦ λό­γου τοῦ Κυ­ρί­ου πρὸς τὸν Ἰ­ά­ει­ρο: «μὴ φο­βοῦ, μό­νο πί­στευ­ε καὶ σω­θή­σε­ται». Ἀ­μήν.