26 Ὀκτωβρίου 2014 - Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 43

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ

26 Ὀκτωβρίου 2014

Λουκᾶ η΄ 27 – 39

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀγαπητοί μου άδελφοί, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸ θαῦμα τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν, ἀποκαλύπτει μία τραγικὴ πτυχὴ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ταυτόχρονα μεταγγίζει τὸ πιὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα στὴ ζωή του. Ἡ τραγικότητα ἑστιάζεται στὸ θέμα τῆς κυριαρχίας τοῦ Σατανᾶ, ἡ ὁποία ἀποτυπώνει μία ἀκαταστασία στὴν καθημερινὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν ἐγκλωβισμό του στὰ δεσμὰ τῆς δουλείας καὶ τοῦ θανάτου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀποκαλύπτεται ὁ Χριστός, ὡς ἡ μεγάλη μας ἐλπίδα, γιατὶ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὰ ἔργα καὶ τὶς δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ ἀποκαθιστᾶ τὴν ὕπαρξή μας στὸ ἀληθινό της μεγαλεῖο. Ἡ Ἐκκλησία δὲν σταματᾶ νὰ διακηρύσσει διὰ στόματος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι ὁ Κύριος ἦλθε στὸν κόσμο «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ' ἔστι τὸν διάβολον». Ὁ Χριστὸς εἶναι τελικὰ ὁ μεγάλος ἐλευθερωτής.

Ὁ δαιμονισμένος ποὺ παρουσιάζει ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὴν παρουσία τῶν σατανικῶν δυνάμεων μόλις συνάντησε τὸν Χριστό. Ἡ ἀλλαγὴ ἦταν ριζική. Ἔγινε νέα καὶ χαριτωμένη ὕπαρξη. Ὅπως πληροφορούμαστε, ἀπὸ γυμνὸς ἔγινε «ἱματισμένος» καὶ ἀπὸ ἀλλοπρόσαλλος «σωφρονῶν». Περιπλανιόταν προηγουμένως σὲ μνήματα καὶ ἔρημους τόπους. Ἀφοῦ ὅμως συναντήθηκε μὲ τὸν Χριστὸ τὸν βλέπουμε νὰ μεταμορφώνεται ὡς ὕπαρξη καὶ νὰ εἶναι καθ’ ὅλα κοινωνικότατος. Ἐπικοινωνεῖ πλέον μὲ τοὺς γύρω του καὶ μάλιστα μὲ τὸν πιὸ αὐθεντικὸ τρόπο. Ἡ ἐπιθετικότητα ποὺ ἐκδήλωνε πρὶν καὶ τρόμαζε τοὺς γύρω του, ἡ καταστροφικὴ μανία ποὺ τὸν καταλάμβανε μὲ τὸν πιὸ ἀπαίσιο καὶ ἀπεχθῆ τρόπο, μεταβάλλονται τώρα σὲ ὁρμὴ κοινωνικότητας καὶ σχέσης. Σὲ μία ἐντελῶς διαφορετικὴ ὄσμωση τῶν πραγμάτων.

Ἔμφυτο στοιχεῖο τῆς ἀνθρώπινης φύσης εἶναι βέβαια ἡ κοινωνικότητα. Αὐτὸ τὸ ἀναγνώρισε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ ἡ φιλοσοφικὴ σκέψη. Ἡ κοινωνικότητα ποὺ ἐκδηλώνει ὁ ἄνθρωπος κινεῖται σ’ ἕνα τελειότερο ὁρίζοντα σὲ σχέση μὲ τὰ ἄλλα δημιουργήματα. Στὴν ἀνώτερη μορφή της καὶ στὴν κάθετη διάστασή της ἐκφράζεται ὡς θρησκευτικότητα. 

Ἡ Πατερικὴ σκέψη σαφῶς ἐπισημαίνει ὅτι ἡ κοινωνικότητα τοῦ ἀνθρώπου ἐκδηλώνεται στὴν πιὸ αὐθεντική της μορφὴ μὲ τὴν ὑπέρβαση τῆς ἀτομικότητάς του. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἔκφραση τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἡ ἀγάπη πραγματικὰ ξεπερνᾶ τὰ ὅρια τοῦ ἀτόμου καὶ σπρώχνει τὸν ἄνθρωπο μὲ ὁρμὴ σὲ μία συνάντηση μὲ τὸν ἄλλο, χωρὶς ὁποιεσδήποτε προϋποθέσεις καὶ μὲ πλήρη ἀποδοχή.

Εἰδικότερα ὁ χριστιανὸς στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸν Θεὸ ἀνακαλύπτει τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ κοινωνεῖ μὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ὁ χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ αἰσθάνεται πληρότητα ὅταν κλείνεται στὸν ἑαυτό του καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ πλησίον του. Ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας ποὺ ἡ οἰκονομικὴ κρίση ἀφήνει πίσω της ἀνθρώπους ποὺ στοιβάζονται στοὺς δρόμους χωρὶς ἐργασία, ἀνέστιους, πεινῶντες καὶ διψῶντες, ἡ ἀδιαφορία καὶ τὸ προσπέρασμά τους δὲν εἶναι καθόλου συμβατὰ μὲ τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια. Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως χαρακτηριστικὰ σημειώνει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, εἶναι τύπος καὶ εἰκόνα «τοῦ σύμπαντος κόσμου». Αὐτὸ φανερώνει σίγουρα ὄχι μόνο τὴ θέση τῶν χριστιανῶν μέσα στὴν κοινωνία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο.

Ἡ ἀνύψωση τοῦ ἀνθρώπου στὸν χῶρο τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας ποὺ ὑπόσχεται ἡ Ἐκκλησία, προϋποθέτει τὴν ἀπελευθέρωσή του ἀλλὰ καὶ τὴ γιατρειά του ἀπὸ τὶς διάφορες ἀσθένειες ποὺ τὸν προσβάλλουν καθημερινά. Ὁ δαιμονισμένος θεραπεύθηκε ἀπὸ τὸ μεγάλο γιατρό, τὸν Χριστό. Ἡ Ἐκκλησία μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία της διαβεβαιώνει ὅτι καμιὰ ἀσθένεια δὲν μένει ἀθεράπευτη. Ὁ ἄνθρωπος γιατρεύεται ἐν Χριστῷ ἀπὸ ὅλες τὶς «ἀσθένειες» ποὺ τόσο βασανιστικὰ τὸν καθηλώνουν στὴν τραγικότητα τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἀκοινωνησίας. Ἡ παρουσία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἔδινε πληρότητα στὸν ἑαυτό του, ὥστε τὸ μόνο ποὺ φοβόταν ἦταν ὁ κίνδυνος μήπως περιπέσει στὴν προηγούμενη κατάστασή του.

Μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἐργάσθηκε καὶ ἀγωνίσθηκε καὶ ἄθλησε καὶ ὁ ἅγιος ποὺ σήμερα γιρτάζουμε, ὁ Μεγαλομάρτυς καὶ Μυροβλήτης ἅγιος Δημήτριος, ὁ ἱεραπόστολος τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὅλης τῆς Μακεδονίας, ὁ διαπρύσιος δάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὑπόδειγμα τῶν νέων. Μὲ τὶς θαυματουργικὲς του παρεμβάσεις ποὺ ἦταν καρπὸς προσευχῆς, πίστεως καὶ χάριτος, εἶδε τὴν πατρίδα του Θεσσαλονίκη γεμάτη Χριστιανούς.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ σήμερα νὰ δεχθεῖ στὴ ζωὴ του τὸν ἐλευθερωτὴ Χριστό. Εἶναι ὁ μόνος ποὺ δύναται νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ κάθε καταλυτικὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ τὶς δυνάμεις του. Ἂς ὁπλιθοῦμε λοιπόν μὲ πίστη, ὥστε ἄτρομοι, ἀδίστακτοι, ἄκαμπτοι, γενναῖοι καὶ πρόθυμοι νὰ δίνουμε τὴν καλὴ μαρτυρία καὶ ὁμολογία, ὥστε νὰ βλέπουν οἱ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ πίστεως πόσο ὡραία περιπέτεια εἶναι ἡ ἄθληση καὶ ἡ ἁγιότητα καὶ ἔχοντας ὡς πρότυπο τὸν ἑορταζόμενο Ἅγιο Δημήτριο νὰ δοξολογοῦν τὸν Τριαδικὸ Θεό, «τὸν ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενον». Ἀμήν.