6 Ἰουλίου 2014 - Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 27

Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου

6 Ἰουλίου 2014

Ματθαίου η΄ 5 - 13 

Ἡ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητας τοῦ ἑκατόνταρχου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ κατ’ ἐπέκταση ἡ ταπείνωσή του, εἶναι στοιχεῖο ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ μπορούσαμε νὰ ἀντλήσουμε ἕνα ἰσχυρὸ μήνυμα γιὰ τὴν πορεία τὴν ὁποία ἀκολουθοῦμε στὴ ζωή μας. «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχθῶ στὸ σπίτι μου, πὲς ὅμως μόνο ἕνα λόγο σου, καὶ θὰ γιατρευθεῖ ὁ δοῦλος μου». Συγκλονίζουν, πράγματι, τὰ λόγια αὐτὰ γιατί σηματοδοτοῦν μία στάση, τὴν ὁποία δύσκολα ὁ ἄνθρωπος καὶ ἰδιαίτερα ὁ σημερινός, υἱοθετεῖ. Εἶναι ἡ περίπτωση ποὺ ἀποτολμᾶ μὲ ἕνα ἱερὸ «θράσος», νὰ γκρεμίσει τὰ ὀχυρὰ ποὺ συνήθως ἀνεγείρει, τὰ ὁποία ἀφήνουν τὸν ἑαυτό του σὲ μία παγερὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο. Εἶναι ἡ περίπτωση ποὺ ἀποκτᾶ συναίσθηση τῆς δικῆς του ἀδυναμίας καὶ κάνει τὴ μεγάλη κίνηση: νὰ ζητήσει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο πλησιάζει μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα.

Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος βιώνει μἰα τραγικότητα. Πολλὲς φορὲς ἀκολουθεῖ τὸ δικό του ἐγωιστικὸ δρόμο, ἐκεῖνο τῆς αὐτοθεοποίησης, καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τρέφοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτύχει στὴ ζωή του. Ἐπιχειρεῖ μὲ τὶς δικές του καὶ μόνο δυνάμεις νὰ κάνει ἀκόμα καὶ «θαύματα», ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ συνεχῶς δοκιμάζει εἶναι ἀπογοήτευση καὶ ἀγωνία. Αὐτὸ συμβαίνει διότι ἀρνεῖται τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου στὴ ζωή του, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει θεραπεία σὲ κάθε μας ἀσθένεια καὶ βοήθεια, σὲ κάθε μας περίσταση.

Ὅταν ὁ Χριστὸς μπῆκε στὴν Καπερναούμ, ὁ ἑκατόνταρχος τὸν πλησίασε καὶ τὸν παρακάλεσε γιὰ ἕνα δοῦλο του. Τὸν παρακάλεσε συγκεκριμένα νὰ θεραπεύσει τὸν παράλυτο δοῦλο του. Ἡ καρδιὰ τοῦ Ρωμαίου στρατιωτικοῦ δὲν ἀντέχει νὰ τὸν βλέπει νὰ ὑποφέρει στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου.

Σὲ μία ἐποχὴ κατά τὴν ὁποία οἱ Ρωμαῖοι, θεωροῦσαν τοὺς δούλους, περίπου σὰν ἀντικείμενα, ὁ ἑκατόνταρχος παρὰ τὴ θέση καὶ τὸ ἀξίωμά του, θεωρεῖ τὸν δοῦλο τοῦ σπιτιοῦ του σὰν δικό του παιδί. Ταπεινώνεται μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ ζητᾶ τὸ ἔλεός του. Παρακαλεῖ νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ ὁ Κύριος ἀνταποκρίνεται ἀμέσως.

Ὁ ἑκατόνταρχος μπροστὰ στὴν προθυμία τοῦ Χριστοῦ νὰ ἔλθει στὸ σπίτι του γιὰ νὰ θεραπεύσει τὸν ἄρρωστο δοῦλο του, αἰσθάνεται τὴ δική του ἀναξιότητα καὶ ὁμολογεῖ: «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανός, ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθης». 

Συνεχίζοντας, ἐκφράζει δημόσια τὴν πίστη του στὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντας: «Μόνον εἰπὲ λόγον καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου». Ὡς Θεὸς ποὺ εἶσαι πὲς ἕναν λόγο. Αὐτὸς καὶ μόνον ἀρκεῖ γιὰ νὰ θεραπευθεῖ ὁ δοῦλος μου.

Εἶναι πράγματι ἀξιοθαύμαστη ἡ ταπείνωση τοῦ ἑκατόνταρχου, ἀλλὰ καὶ ἡ μεγάλη πίστη ποὺ ἐπέδειξε. Ἕνας πολὺ ἁρμονικὸς συνδυασμὸς ἀρετῶν ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο πολὺ ψηλὰ καὶ τὸν καταξιώνει ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὴν πιὸ αὐθεντική της μορφή.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας, σήμερα ποὺ μαστίζεται ἀπὸ τόσα πάθη, καὶ ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς καὶ ἡ ἀπιστία ἐμφωλεύουν στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἑκατόνταρχος τῆς εὐαγγελικῆς διήγησής μας ἔρχεται νὰ φωτίσει ἕναν ἄλλον δρόμο ζωῆς. Ἐκεῖνον ποὺ περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητάς μας καὶ ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωση, γιὰ νὰ ἐπιζητοῦμε τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἕνας δρόμος μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο προβάλλεται ἡ πίστη, ἡ ὁποία ἐκφράζεται ὡς ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα καὶ σωτηρία μας. Ἀμήν.