23 Φεβρουαρίου 2014 - Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 8

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω

23 Φεβρουαρίου 2014

Ματθαίου κε΄, 31-46

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω, ὅπως ὀνομάζεται καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ξεδιπλώνει τὸ γεγονὸς τῆς μέλλουσας κρίσης. Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς ἡμέρας προσφέρει τὰ ἀπαραίτητα ἐρεθίσματα γιὰ νὰ συνειδητοποιήσει ὁ ἄνθρωπος ὅτι κανένας ἐφησυχασμὸς δὲν χωρεῖ στὴ ζωή του, ἀλλὰ ἀντίθετα ἐπιβάλλεται ἐγρήγορση καὶ ἀγώνας. Ἀποκαλύπτει ἐξάλλου ὅτι στὴν προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καθορίζεται ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς καὶ ἡ κατάσταση ποὺ μπορεῖ νὰ βιώνει ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ὡς παράδεισο εἴτε ὡς κόλαση, ἀνάλογα μὲ τὴ στάση ποὺ διαμορφώνει καὶ ἀκολουθεῖ.

Μὲ τὴν ἀποφυγὴ ἀπὸ τὴν κρεοφαγία, ἡ Κυριακή της Ἀπόκρεω μᾶς παρακινεῖ ταυτόχρονα νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ ψυχοκτόνα πάθη ποὺ ἐμφωλεύουν μέσα μας γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὸ χῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ γόνιμο ἔδαφος τοῦ ὁποίου καρποφορεῖ ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία ποὺ τόσο ἐναγωνίως ψάχνει στὴ ζωὴ του ὁ ἄνθρωπος.

Στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἐμφανίζεται ὁ Χριστὸς ὡς ὁ δίκαιος κριτής: «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζώντας καὶ νεκρούς…».

Θὰ πρέπει ὅμως νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος δὲν περιορίζεται στὴν ἀπόδοση τῆς γνωστῆς ἐκείνης δικαιοσύνης, ὅπως τὴν ἐννοοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἡ ὁποία σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις ἐμφανίζει συμπτώματα χρεοκοπίας καὶ ἐλλειμμάτων.

Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἀντίθετα, θεμελιώνεται στὴν φανέρωση τῆς ἀγάπης Του ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους. Ἔτσι, ἡ ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν προσφερόμενη σ’ αὐτὸν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ κατ’ ἐπέκταση νὰ κινηθεῖ ἀγαπητικὰ καὶ πρὸς τὸν συνάνθρωπό του, συνιστᾶ τὴν αὐτοκατάκριση καὶ τὴν αὐτοτιμωρία του. «Αὕτη δὲ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς».

Ὅταν λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν πλησιάζει αὐτὸ τὸ φῶς ὡς τὸ ἀγαθὸ ποὺ ἐκπέμπει ἡ θεϊκὴ ἀγάπη, τότε βυθίζεται στὰ σκοτάδια τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποία στὴν καθημερινὴ ζωὴ ἑρμηνεύονται σὲ πάθη, ἐγωισμούς, ἀδικίες, κακίες... Ἐπιλέγει ὁ ἴδιος οὐσιαστικὰ νὰ ἐγκαταλείπει ἀσπλάχνως τὸν ἑαυτό του στὸ σκοτάδι τῆς κόλασης.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ποὺ προσφέρεται ἀπεριόριστα στὸν ἄνθρωπο, φανερώνει τὸ μεγαλεῖο του καὶ εἰδικότερα τὸ ἑστιάζει στὴν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργία του. Ἀποκαλύπτει τὴ συγγένειά μας μὲ τὸ Πρόσωπό Του. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε στὴν περικοπὴ τῆς ἡμέρας ταυτίζει τὸν Ἑαυτὸ Του «ἑνὶ τῶν ἀδελφῶν Του τῶν ἐλαχίστων».

Ὅταν ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἐπιβραβεύει αὐτοὺς ποὺ τοῦ ἔδωσαν νὰ φάει, νὰ πιεῖ, νὰ ἐνδυθεῖ, δὲν περιορίζεται σὲ κάποια ἁπλὰ ἀνθρωπιστικὰ στοιχεῖα ποὺ ἀσφυκτιοῦν σὲ μία στεῖρα ἠθικολογία καὶ συναισθηματολογία, ἀλλὰ φανερώνει τὴν ὑπέρτατη ἀλήθεια τῆς σωτηρίας μας ποὺ εἶναι ὁ παράδεισος. Δίνει τὴ διάσταση τοῦ μεγαλείου μίας ἀλληλοπεριχώρησης, μίας κοινωνίας προσώπων ποὺ σφυρηλατεῖ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους.

Η ἄλλη ὄψη ἀποκαλύπτεται στὸ πρόσωπο ἐκείνων ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατε μοὶ φαγεῖν…». Κατ’ ἀναλογία, ἡ ἄρνηση ἐδῶ τῆς ἀγάπης δὲν συνιστᾷ μία ἁπλὴ ἀπόρριψη, ἀλλὰ ὀντολογικὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωὴ ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Ἔτσι, ἡ ἄρνηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μεταβάλλει τὴ διακονία, τὴν προσφορὰ καὶ τὴν θυσία σὲ φιλαυτία, ἐγωισμό, αὐτάρκεια, ἀτομικισμὸ. Πρόκειται τελικὰ καὶ στὴν μία καὶ στὴν ἄλλη περίπτωση γιὰ ἐπιλογὴ τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου ἂν θὰ εἰσέλθει στὴν τροχιὰ τῆς ζωῆς ἢ τοῦ θανάτου, τοῦ παραδείσου ἢ τῆς κόλασης καὶ ὄχι βέβαια γιὰ καταδίκη του ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ σημερινὴ περικοπὴ δὲν ἐνσπείρει φόβο καὶ πανικὸ στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ συνιστᾶ τὴν πιὸ ἰσχυρὴ πρόσκληση γι’ αὐτὸν νὰ ἀφήσει ἐλεύθερη τὴν καρδιά του γιὰ νὰ εἰσέλθει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς καρπὸς τῆς αὐθεντικῆς ἀγάπης, γιὰ νὰ πλημμυρίσει ὅλη τὴν ὕπαρξή του. Τότε θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ βλέπει στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε συνανθρώπου του τὸν ἴδιο τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἔχει «καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματός Του». Ἀμήν.