2 Φεβρουαρίου 2014 - Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 5

Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

2 Φεβρουαρίου 2014

Λουκᾶ β, 22-40

Ρήματα ζωῆς αἰωνίου καλούμαστε νὰ ἀκούσουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σὲ κάθε εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀναγιγνώσκεται στοὺς ἱεροὺς μας ναούς. Ρήματα σωτηρίας, πνευματικῆς καθάρσεως καὶ χαρᾶς. Κάθε μία λέξη εἶναι καὶ μία πρόσκληση γιὰ τὴ μίμηση τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας, μέσω τοῦ παραδείγματός Του. Δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε οὔτε λεπτό, ἀλλὰ ἀντιθέτως μὲ τὸ παράδειγμά Του στάθηκε φωτεινὸς ὁδοδείκτης. 

Ἔτσι, λοιπόν, καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, μᾶς ἔδωσε τὸ παράδειγμα πηγαίνοντας νὰ καθαριστεῖ ὁ ἄσπιλος καὶ τέλειος Θεός. Ὁ Κύριος προσφέρεται τεσσαρακονθήμερον βρέφος στὸ ναὸ τῆς δόξης Του. Σὲ ἕνα χῶρο δηλαδή ποὺ κατὰ μυστικὸ τρόπο οἰκοδομήθηκε γι’ Αὐτὸν πρὶν ἀπὸ αἰῶνες καὶ ἀφιερώθηκε στὴ δική του λατρεία. Θαυμαστὸ αὐτὸ τὸ μυστήριο, ἀφοῦ σὰν νήπιο ταπεινὸ ὑπόκειται στὶς διατάξεις ἑνὸς Νόμου καὶ μετέχει, ὡς πρωτότοκος τῆς παρθένου τῆς Ναζαρέτ, στὴν ἑορτὴ τῶν "καθαρσίων", Αὐτὸς ὁ ἴδιος Νομοδότης καὶ ὑποκείμενος ἀπὸ φιλανθρωπία στὸν Νόμο.

Τὸ γράμμα τῶν ἐντολῶν, λοιπόν, πληροῦντες ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Παρθένος Μαρία, ἀνῆλθαν τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, γιὰ νὰ προσφέρουν τὸν Ἰησοῦ στὸν Θεὸ. Τὸ ζευγάρι ὑποδέχθηκε στὸ ναὸ ὁ ὑπερήλικας Προφήτης Συμεών, ὁ ὁποῖος πρόσμενε τὸ Ποθούμενο πασῶν τῶν γενεῶν, ἔχοντας τὴν θεϊκὴ πληροφορία πὼς δὲν θὰ γνωρίσει θάνατο πρὶν δεῖ τὸν Χριστὸ Μεσσία. Στὸ πρόσωπό του, ὅλες οἱ προσδοκίες, οἱ ἐπαγγελίες καὶ οἱ προφητεῖες λαμβάνουν νόημα καὶ ἀποκαλύπτονται στὸ φῶς. "Νῦν ἀπολύεις..." λέει ὁ μύστης καὶ γίνεται μάρτυρας καὶ κήρυκας τῆς θεοφάνειας. Ὁ Συμεὼν ξεπερνάει σὲ τιμὴ καὶ χάρη τὸν ἴδιο τὸν Μωϋσῆ καὶ τὸν Ἠσαία ποὺ εἶδαν τὸν Θεὸ σὲ ὀπτασία ἄσαρκο καὶ "κεκαλυμμένο". Μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ καὶ αὐτὸς σὰν τὸν Πρόδρομο ὅτι ὑπάρχει μακαριότερος τῶν προφητῶν γιατί στὰ χέρια του κράτησε τὴν Ἐλπίδα μὲ σάρκα καὶ ὀστά. Σὲ αὐτὸ συνηγορεῖ καὶ ἡ προφήτιδα Ἄννα, θυγατέρα τοῦ Φανουὴλ, ὁμολογώντας:" Τοῦτο τὸ βρέφος τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ ἐστερέωσε". 

Ὁ Χριστὸς ὡς ἀποκάλυψη στὸν κόσμο εἶναι γιὰ τὸν Συμεὼν "σημεῖον ἀντιλεγόμενον". Εἶναι κριτήριο ἀποκάλυψης πολλῶν λογισμῶν, διχοτομητής τῆς ἱστορίας καὶ τῆς θεώρησής της ἀπὸ τοὺς κριτὲς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Εἶναι τὸ μέσον ἀνάστασης ἢ πτώσης, φωτὸς καὶ σκότους. Προσκαλεῖ καὶ σώζει ἢ ἀπορρίπτεται. Εἶναι σκάνδαλο ἢ δικαίωση. Ὁπωσδήποτε εἶναι κάποιος ποὺ θὰ πάθει, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ ἄλλοι θὰ ἀγαπήσουν καὶ ἄλλοι θὰ μισήσουν. "Ρομφαῖα" θὰ διαπεράσει τὴν καρδιὰ τῆς Μητέρας Του, γιατί αὐτὸ τὸ "σημεῖον" ποὺ λέγεται Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι δυσβάσταχτο γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ἀγάπησε μᾶλλον τὸ σκοτάδι παρὰ "τὸ φῶς, τὸ φωτίζον πάντα ἄνθρωπον, ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον".

Ἐκπληρώνοντας τὶς προσταγὲς τοῦ νόμου ἐπέστρεψαν ὁ Ἰησοῦς μὲ τοὺς γονεῖς Του στὴ Ναζαρέτ, ὅπου μεγάλωνε καὶ δυνάμωνε πνευματικὰ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς σαρκώθηκε καὶ ἦρθε στὴ γῆ κάνοντας τὸ θέλημα τοῦ Πατρός Του, γιὰ νὰ ἀνακαινίσει τὴ φθαρεῖσα ἀπό τήν ἁμαρτία φύση τῶν ἀνθρώπων καί νά νικήσει τό θάνατο. Εἶναι γιὰ μᾶς τὸ παράδειγμα τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ταπεινώσεως. Ἔκανε ὑπακοὴ στὸν Πατέρα καὶ ταπεινώθηκε ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ δημιουργήματά Του. Φόρεσε τὴν χωμάτινη σαρκικὴ στολὴ καὶ ὑπέμεινε τοὺς ἐμπτυσμοὺς καὶ τὰ ραπίσματα. Μᾶς ἔδωσε τὰ πάντα. Μᾶς ἔδειξε τὸ δρόμο λέγοντάς μας «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός…». Ὑποτάχθηκε στὸν Πατέρα καὶ μᾶς ἄνοιξε τὸ δρόμο ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε γιὰ νὰ πετύχουμε τὴ θέωση. Αὐτὸ γίνεται μὲ τὴν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν νόμων, ὅπως μᾶς τὸ ἐπιβεβαίωσε ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας μας κάνοντας πράξη τοὺς νόμους τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ἔθεσε. 

Οἱ νόμοι εἶναι ἁπλοὶ καὶ ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη μὲ τὶς δέκα ἐντολές, γιὰ νὰ καταλήξουν στὴν τελειοποίησή τους στὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἡ σωτηρία μας δὲν εἶναι κάτι δύσκολο καὶ ἄφθαστο. Μόνο ποὺ ὑπάρχει μία προϋπόθεση γιὰ νὰ εἶναι εὔκολη ἡ σωτηρία μας. Αὐτή ἡ προϋπόθεση ὀνομάζεται ἀγάπη. Ξεκινάει ἀπὸ μία λέξη καὶ καταλήγει σὲ ἕναν τρόπο ζωῆς, ὅπως μᾶς τὸ δήλωσε καὶ ὁ Ἰησοῦς λέγοντας «ἶνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ κορυφὴ καὶ ἡ τελείωση κάθε ἀνθρώπου. Χωρὶς ἀγάπη κανένας δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει στὸ τέρμα τῆς πνευματικῆς του πορείας, ὅπως εἶπε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸν περίφημο «Ὕμνο τῆς Ἀγάπης»: «Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὅρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν εἰμὶ».

Προσπαθώντας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ, νὰ φέρουμε εἰς πέρας τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολὲς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας βρίσκουμε μπροστά μας πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ ἐμπόδια. Νὰ μὴν πτοηθοῦμε, διότι ὁ Θεός ποτέ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει. Ὁ ἀγώνας μας σίγουρα εἶναι δύσκολος, μὰ ἄν ἡ καρδιά μας διψᾶ γιὰ τὸ ἀθάνατο ὕδωρ τῆς λύτρωσης, τότε σίγουρα οἱ προ­σπάθειές μας θὰ καρποφορήσουν καρπούς ὑγιεῖς καί σωτήρι­ους. Ἀμήν.