16 Φεβρουαρίου 2014 - Κυριακὴ ΙΖ΄ Λουκᾶ (τοῦ Ἀσώτου)

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 7

Κυριακὴ ΙΖ΄ Λουκᾶ (τοῦ Ἀσώτου)

16 Φεβρουαρίου 2014

Λουκᾶ ιε΄, 11-32

Ἡ γνωστὴ καὶ τόσο ζωντανὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ ἀναδεικνύει μέσα ἀπὸ τὸ περιεχόμενό της τὰ φιλάνθρωπα σπλάχνα τοῦ Θεοῦ, στὰ ὁποῖα μπορεῖ ν’ ἀναπαυθεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅσο κι ἂν ἔχει ξεπέσει, ὅσο χαμηλὰ κι ἂν ἔχει βρεθεῖ. Ἡ στάση τοῦ νεώτερου υἱοῦ ἀλλὰ κυρίως τοῦ Πατέρα, θὰ εἶναι στὸ ἐπίκεντρο τῆς σημερινῆς μας προσέγγισης.

Τὸ σκηνικὸ ποὺ φανερώνει τὴν ἀνταρσία τοῦ νεώτερου γιοῦ κινεῖται στὸ ἐπίπεδο μίας λογικῆς, στὴ βάση τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ἀναζητεῖ καὶ ψάχνει τὴν ἐλευθερία του σὲ καταστάσεις ποὺ ὁ ἴδιος δὲν ὑποπτεύεται ὅτι μποροῦν νὰ τὸν ἐκβάλουν στὴν πιὸ φοβερὴ δουλεία καὶ ἀνυπόφορη σκλαβιά. Δὲν ὑπολόγισε ὁ νεώτερος γιὸς ὅτι ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων δὲν βρίσκεται στὴν ὅποια περιουσία ἀπαιτοῦσε, ἀλλὰ στὴν ἴδια τὴν κοινωνία ποὺ βρισκόταν μὲ τὸν πατέρα του καὶ τὴν ὁποία τόσο αὐθαίρετα ἐπιθυμοῦσε νὰ διακόψει. Στὴν πραγματικότητα, ὁ νέος αὐτὸς δὲν βίωνε τὴν ἀληθινὴ σχέση ἀγάπης μὲ τὸν πατέρα του, ἀλλὰ στὸ βάθος της ἔβαζε τὸ ὑλικὸ συμφέρον. Ἂν ἦταν εἰλικρινής, στὴν παροῦσα φάση τῆς ζωῆς του, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ζητοῦσε νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα του, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποβλέπει στὴν περιουσία του. Βλέπουμε ἀκριβῶς ἐδῶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν προσκολλᾶται στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀναποδογυρίζει ὡς ὕπαρξη τὸν ἑαυτό του καὶ κατ’ ἐπέκταση διαταράσσει τὴν ἀληθινὴ σχέση ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει μὲ τοὺς γύρω του. Τρέφει τὴν ψευδαίσθηση ὅτι τὸ νόημα τῆς ζωῆς μπορεῖ νὰ τὸ ἀνακαλύψει μέσα ἀπὸ μία αὐτονόμηση τοῦ ἑαυτοῦ του, ἡ ὁποία στὸ τέλος, δυστυχῶς, τὸν ἀπανθρωπίζει.

Εἶναι ἐκπληκτικὸ τὸ γεγονός ὅτι οἱ ἀνθρώπινες παρενέργειες, οἱ ὁποῖες ἐκδηλώνονται σ’ ὅλο τὸ φάσμα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν εἶναι ἱκανὲς νὰ ἀκυρώσουν ἢ νὰ ἀναστρέψουν τὸ μεγαλεῖο τῆς θείας ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα ἁπλώνεται μὲ ἕνα μοναδικὸ μεγαλεῖο, ἀκόμα καὶ στὴ φάση ποὺ ἀποκαλύπτεται τὸ ἔσχατο σημεῖο κατάπτωσης τοῦ ἄσωτου υἱοῦ. Πάντα ὑπομένει, πάντα περιμένει, πάντα προσκαλεῖ. Καὶ μάλιστα μὲ ὀλάνοικτες τὶς ἀγκάλες. Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα προσφέρει κοινωνία στὸν νεώτερο υἱὸ καὶ στὶς χειρότερες στιγμὲς τῆς ζωῆς του˙ καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ὅλοι τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει ἀσπλάχνως καὶ τὸν ἄφησαν νὰ βιώνει τὴν πιὸ ὀδυνηρὴ μοναξιά. Ποτὲ ὁ Πατέρας δὲν εἶχε χάσει τὴν αἴσθηση τῆς υἱοθεσίας. Ὅσο κι ἂν ἡ ἀνταρσία τοῦ υἱοῦ τὴν ἀνατίνασσε, ὁ Πατέρας ἐξακολουθοῦσε τὸ ἴδιο καὶ ἀκόμα περισσότερο νὰ τὸν αἰσθάνεται παιδί του. Γι’ αὐτὸ πάντοτε προσδοκοῦσε καὶ προσέβλεπε στὴν εὐλογημένη ὥρα τῆς μεγάλης ἐπιστροφῆς του. Καὶ ὅταν ἐπιστρέφει, τὸν ἀγκαλιάζει καὶ τὸν καταφιλεῖ. Τὰ ὁποιαδήποτε λόγια δὲν εἶναι ἱκανὰ νὰ φανερώσουν τὴν ἄβυσσο τῆς ἀγάπης τοῦ Πατέρα. Τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο της ἀγάπης, αἰσθάνεται τὴ δική του ἀναξιότητα. Κατάλαβε τί εἶχε χάσει μὲ τὴν ἀνταρσία του καὶ πόσα κερδίζει μὲ τὴν ἐπιστροφή του. Περιορίζεται νὰ ζητήσει μία θέση «ὡς εἷς τῶν μισθίων» τοῦ Πατέρα. Δὲν θέλει νὰ ζητήσει τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Πατέρας τοῦ τὰ δίνει ὅλα. Τὸ μεγάλο πανηγύρι τῆς ζωῆς στήνεται πάντοτε στὸ ἰσχυρὸ βάθρο τῆς ἀγάπης, τῆς θεϊκῆς συγγνώμης, τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας τῶν προσώπων. Ὁ μόσχος ὁ σιτευτὸς γίνεται ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, τὰ μηνύματα τῆς ὡραιότατης αὐτῆς παραβολῆς ποὺ ξεδιπλώνει μπροστὰ μας σήμερα ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία, μποροῦν νὰ διαπερνοῦν τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ τὸν προσανατολίζουν στὶς πιὸ ἀσφαλεῖς σταθερὲς στὴ ζωή του. Ἰδιαίτερα ἡ αἴσθηση ὅτι ἡ θεϊκὴ συγγνώμη καὶ ἀγάπη, ἀφήνει ἀνοικτὲς τὶς ἀγκάλες τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μᾶς δέχεται πάντοτε, σὲ ὅποια θέση κι ἂν βρεθοῦμε, ὅσο κι ἂν ἔχουμε ἐκπέσει. Μποροῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως ὁ μικρότερος υἱός, νὰ ἔλθουμε «εἰς ἑαυτὸν» καὶ νὰ γυρίσουμε ἐκεῖ ὅπου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ σκεπάζει ὅλη τὴ ζωή μας. Ἀμήν.