19 Ἰανουαρίου 2014 - Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (τῶν Δέκα Λεπρῶν)

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 3

Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (τῶν Δέκα Λεπρῶν)

19 Ἰανουαρίου 2014

Λουκᾶ ιζ', 12-19

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς φέρνει ἐνώπιον μίας πραγματικότητας ἡ ὁποία μαστίζει καὶ τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο. Εἶναι τὸ φαινόμενο τῆς ἀχαριστίας τὸ ὁποῖο χαράσσει ἀποστάσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ κυρίως ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἔχουμε συγκεκριμένα τὴν περίπτωση τῶν δέκα λεπρῶν. Ἡ ἀρρώστια τοὺς ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ τοὺς ἀποξένωσε ἀπὸ οἰκείους, συγγενεῖς, φίλους καὶ τοὺς ὁδηγοῦσε στὴν ἔρημο τῆς παγερῆς μοναξιᾶς. Οἱ δυστυχισμένες αὐτὲς ὑπάρξεις περίμεναν τὴ στιγμὴ ἐκείνη ποὺ θὰ ἀπαλλάσσονταν ἀπὸ τὴν τρομερὴ κατάσταση στὴν ὁποία εἶχαν περιέλθει. Καὶ ἀκριβῶς ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ περιέπεσε στὴν ἀντίληψή τους ὅτι μποροῦσαν νὰ πλησιάσουν τὸ Χριστὸ ὁ ὁποῖος θεράπευε θαυματουργικὰ διάφορες ἀσθένειες καὶ μάλιστα ἀνίατες, γεννήθηκε μέσα τους μία ζωντανὴ ἐλπίδα.

Ὅταν λοιπὸν ἔφθασε ἡ εἴδηση ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ περνοῦσε ἀπὸ τὴν περιοχή τους, θέλησαν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν εὐκαιρία καὶ ὅταν αὐτὴ τοὺς προσφέρθηκε ἄρχισαν νὰ φωνάζουν δυνατά: “Ἰησοῦ ἐπιστάτα ἐλέησον ἡμᾶς”. Ἡ προσφώνηση “ἐπιστάτα” μαρτυροῦσε ὅτι ἀναγνώριζαν τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου.

Ὁ Χριστὸς ὅπως καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ποὺ συναντοῦσε τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων, ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως στὸ αἴτημά τους καὶ τοὺς ὑπέδειξε νὰ μεταβοῦν στοὺς Ἱερεῖς ποὺ τότε ἦταν ἁρμόδιοι γιὰ θέματα ὑγείας γιὰ νὰ δείξουν τὰ σώματά τους καὶ νὰ τύχουν θεραπείας. Στὸ δρόμο ποὺ πήγαιναν ἀντιλήφθηκαν ὅτι ἦταν τελείως καλὰ καὶ ἡ λέπρα εἶχε ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ τὰ σώματά τους. Καθαρίστηκαν καὶ ἀποκαταστάθηκε πλήρως ἡ ὑγεία τους.

Τὸ πιὸ φυσικὸ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαῦμα ἦταν νὰ τρέξουν ὅλοι νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Κύριο. Ὅμως μόνο ὁ ἕνας τὸ ἔπραξε. Μόνο αὐτὸς ἔνοιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψει καὶ νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη του.

Τὸ περιστατικὸ τῶν δέκα λεπρῶν βλέπουμε νὰ ἐπαναλαμβάνεται συχνὰ στὴν καθημερινή μας ζωή. Ἀπὸ τὸ Θεὸ ὅλοι μας παίρνουμε ἄπειρες δωρεὲς καὶ εὐεργεσίες. Μάλιστα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶναι πολὺ κατηγορηματικὸς στὴν περίπτωση αὐτή, ἐπισημαίνοντας ὅτι τίποτε δὲν ἔχουμε ποὺ νὰ μὴν τὸ ἔχουμε λάβει ὡς δωρεὰ ἀπὸ τὸν Πανάγαθο Θεό. Ὅλα ὅσα διαθέτουμε ὡς ἱκανότητες εἶναι θεῖες δωρεές.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὴ Χρυσοστομικὴ αὐτὴ ρήση, θὰ πρέπει νὰ θεωροῦμε ὡς καθῆκον καὶ χρέος μας νὰ εὐχαριστοῦμε, νὰ δοξολογοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Πανάγαθο Θεὸ γιὰ ὅσα μᾶς προσφέρει καθημερινά.

Ἡ εὐχαριστία αὐτὴ δὲν περιορίζεται σὲ μία τυποποιημένη ἐκφορὰ λόγων, ἀλλὰ πρέπει νὰ πηγάζει ἐκ βάθους καρδίας καὶ νὰ ἐκφράζει μία ὁλοκληρωμένη στάση ποὺ θὰ πρέπει νὰ τηρεῖ ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή του.

Ἂς προσπαθήσουμε λοιπὸν νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ ἑνὸς λεπροῦ ποὺ ἐπέστρεψε καὶ εὐχαρίστησε τὸν Κύριο. Αὐτό μποροῦμε νὰ τὸ πετύχουμε μόνο ἂν στὴ ζωὴ μας ὅλα ὅσα ἔχουμε καὶ διαθέτουμε, τὰ ἀναφέρουμε εὐχαριστιακὰ πρὸς τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ἀποκτοῦν ἀξία καὶ τὰ ὁποιαδήποτε ὑλικὰ ἀγαθὰ στὰ χέρια μας, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς ὡς ὑπάρξεις νὰ ἀπογειωνόμαστε σὲ ὕψη πνευματικὰ ὅπως μᾶς δείχνει καὶ τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμα ποὺ κατέλειπε σ’ ἐμᾶς ἡ στρατιὰ τῶν ἁγίων ποὺ κοσμοῦν τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀμήν.