8 Δεκεμβρίου 2013 - Κυριακή ΚΔ΄ Ἐπιστολῶν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 44

Κυριακή ΚΔ΄ Ἐπιστολῶν 

8 Δεκεμβρίου 2013

(Ἐφεσ. β΄ 14 -22)

«Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας»

Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι πραγματική εἰρήνη ἀλλά θόρυβος καί ταραχή. Εἶναι φθορά καί ἀπώλεια. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου νομίζουν, ὅτι, ὅταν γίνουν πλούσιοι καί ἰσχυροί, τότε εἰρηνεύει ἡ καρδιά τους καί ἀναπαύεται ἡ ψυχή τους. Δέν βρίσκεται ὅμως στόν πλοῦτο ἡ εἰρήνη. Τοῦτο ἐδίδαξε ὁ Χριστός, ὅταν εἶπε στούς μαθητές Του: «οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω.14, 27). Μόνος ὁ πανυπερτέλειος Θεός ἔχει καί δίδει τήν εἰρήνη. Αὐτός εἶναι «ἄρχων τῆς εἰρήνης» (Ἡσ. 9, 6), ἡ ρίζα καί ἡ πηγή τῆς εἰρήνης.

Ὁ Χριστός ἔφερε στόν κόσμο τό μέγα ἀγαθό τῆς εἰρήνης. Ἐκεῖνος ἕνωσε τούς ἀνθρώπους. Στούς Ἐθνικούς πού ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί λάτρευαν γιά θεούς τά εἴδωλα, ἔφερε τό φῶς τῆς γνώσεως καί τούς κατέστησε πολίτες τῆς Ἐκκλησίας, συμπολίτες τῶν ἁγίων, ἀγαπητούς καί οἰκιακούς τοῦ Θεοῦ. Μιά νέα οἰκοδομή κατασκευάσθηκε, τῆς ὁποίας ἀκρογωνιαῖος λίθος εἶναι ὁ Χριστός. Ἐπάνω σ’ Αὐτόν συναρμολογήθηκε καί αὐξήθηκε ὁλόκληρη ἡ οἰκοδομή κατά τρόπο θαυμαστό. Σ’αὐτό τό ναό ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Ἀπ’αὐτόν τό σύνδεσμο τῆς ἀγάπης δημιουργεῖται ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία εἶναι ἰδίωμα τοῦ καινούργιου ἀνθρώπου. Εἰρήνη μόνιμη, γνήσια, θεϊκή, ἀκατάλυτη, λυτρωτική, ἐσωτερική.

Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν εἰρήνη καί κάνει τό πᾶν γιά νά τήν ἀποκτήσει. Τίποτε δέν εἶναι δυνατόν νά παραβληθεῖ πρός αὐτήν, οὔτε τά βασίλεια, οὔτε οἱ ὑψηλές θέσεις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τό κάλλος. Χωρίς αὐτή, ἡ ζωή εἶναι μαρτύριο. Ὅλα τά ἀγαθά παίρνουν ἀξία, ὅταν αὐτή ὑπάρχει. Πῶς ὅμως ὁ κόσμος ἀναζητεῖ τήν εἰρήνη; Βλέπουμε ἀνθρώπους νά ἀγωνίζονται στή ζωή νά ἀποκτήσουν πλοῦτο, νά αὐξήσουν τά ἀγαθά τους, νά δημιουργήσουν περισσότερα, γιατί πιστεύουν ὅτι μόλις συλλέξουν καί ἀποκτήσουν τότε θά ἡσυχάσουν καί θά ἀναπαυθοῦν. Καί ὅλα αὐτά δέν τά ἀποκτοῦν χωρίς φιλονικίες καί ἀπάτες καί ἀδικίες. Ἄλλοι διακηρύττουν ὅτι πρέπει νά ἀπολαμβάνει κανείς τίς ἀπολαύσεις τῶν ἡδονῶν γιά νά εἰρηνεύει καί εὐτυχεῖ. Σύρουν τούς ἀνθρώπους στίς ἡδονές τῆς σάρκας καί ὄχι μόνο εἰρήνη δέν τούς δωρίζουν ἀλλά τούς παγιδεύουν σέ πολλές περιπέτειες, ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς. Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ εἰρήνη ἐξασφαλίζεται μέ τή βία. Καταπιέζουν καί ἀναγκάζουν σέ ἕναν τρόπο ζωῆς χωρίς ἔκφραση καί συναίσθημα. Εἶναι ὅμως δυνατόν νά συλλέξει κανείς σύκα ἀπό ἀγκάθια κάι νά τρυγήσει σταφύλια ἀπό βάτο; (Λουκ. 6,44). Ἡ εἰρήνη εἶναι οὐράνιο ἀγαθό καί χρειάζεται πνευματικό τρόπο γιά νά αποκτηθεῖ.

Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δίδεται σ’ἐκείνους πού ἔχουν ψυχική καθαρότητα. Μέ τήν ἁμαρτία φεύγει ἡ εἰρήνη καί ἔρχεται ἡ ταραχή. Ἀναχωρεῖ ἡ ἡσυχία τῆς συνειδήσεως καί εἰσέρχεται στήν καρδιά ὁ θόρυβος καί ἡ ταραχή τῶν παθῶν. Ὅσο οἱ πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο ζοῦσαν μέ ὑπακοή στό Θεό ἦταν εἰρηνικοί καί μακάριοι. Μόλις ὅμως παρασύρθηκαν στήν παρακοή ἀμέσως σηκώθηκε μέσα τους ὁ πόλεμος τῶν παθῶν. Τούς κατακυρίευσε ὁ φόβος καί ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μεταβλήθηκε σέ ἔχθρα. Λύπη κατέλαβε τήν καρδιά τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σ’ἐμᾶς. Ὅταν ἁμαρτήσουμε, φόβος καί ταραχή μᾶς καταλαμβάνει. Χάνουμε τήν ἠρεμία καί τή γαλήνη. Μπορεῖ νά ζοῦμε μέσα σέ πλούτη, νά ἔχουμε τιμές καί δόξες, τίποτε ὅμως ἀπό αὐτό δέν ἡσυχάζει τήν ἔνοχη συνείδησή μας. Ὅπως ὁ Δαβίδ, αἰσθανόμεθα καί λέμε: «Οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου ˙ ὅτι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῆραν τήν κεφαλήν μου, ὡσεί φορτίον βαρύ ἐβαρύνθησαν ἐπ’ ἐμέ» (Ψαλμ. 37,4). Μέ σκυθρωπότητα καί ταλαιπωρία γεμίζει ἡ ζωή μας μέχρις ὅτου μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καθαρίσουμε τήν ψυχή μας καί λάβουμε ἀπό τήν πηγή τῆς εἰρήνης τό μέγα δώρημα.

Πρὀς ὅλους ὁ Θεός ἀποστέλλει τήν εἰρήνη. Καθώς ὅμως τό φῶς τοῦ ἡλίου δέν ἐνεργεῖ στούς τυφλούς, ἔτσι καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν διαμένει στίς καρδιές τῶν πονηρῶν.Ἐάν θέλουμε τήν εἰρήνη πρέπει νά γίνουμε θεοφιλεῖς καί ἐνάρετοι. Ὅσο μένουμε στήν ἁμαρτία, νά γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἁγίας αὐτῆς χάριτος. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος εἶπε: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν... Μή ταρασσέσθω ἡ καρδία ὑμῶν, μηδέ δειλιάτω» (Ἰω. 14,27). Προτροπή τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου καί τῶν ἀποστόλων εἶναι τό «εἰρήνη ὑμῖν», «εἰρηνεύετε», «πορεύου εἰς εἰρήνην», «εἰρήνη πᾶσιν». 

Ὁ Γεδεών, ὅταν ἔκτισε θυσιαστήριο στό Θεό, τό ὀνόμασε «εἰρήνη Κυρίου». Ὁ συμβολισμός αὐτός ἔχει ἰδιαίτερο νόημα γιά μᾶς. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ ζοῦμε τή συμφιλίωση καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὅσο μετέχουμε στό Μυστήριο τῆς ζωῆς θά ἔχουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μένουσα στήν ψυχή μας. Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Χριστός, νά μᾶς ἐπισκιάζει στούς χαλεπούς καιρούς τῆς ζωῆς μας μέ τήν εἰρήνη Του. ΑΜΗΝ!