29 Δεκεμβρίου 2013 - Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 47

Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν

29 Δεκεμβρίου 2013

(Γαλ. α΄ 11 - 19)

Ἡ σημερινή Κυριακή στήν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λέγεται «Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ γέννησιν». Τήν ὀνομασία αὐτή δέν πρέπει νά τήν δοῦμε μόνο σάν ἕνα χρονικό προσδιορισμό, ἀλλά νά κατανοήσουμε ὅτι ἐκφράζει ἕνα τρόπο ζωῆς τόν ὁποῖον καλούμεθα νά ζήσουμε.

Κυριακή μετά τά Χριστούγεννα σημαίνει ζωή μετά τά Χριστούγεννα. Σημαίνει ζωή μετά τήν σάρκωση τοῦ Θεοῦ. Τά Χριστούγεννα ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Τά Χριστούγεννα «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ». 

Σέ τρεῖς ἡμέρες ἑτοιμαζόμαστε νά ὑποδεχθοῦμε ἕναν καινούργιο χρόνο. Ὅμως τά Χριστούγεννα εἶναι ἡ πραγματική ἀρχή τοῦ καινούργιου χρόνου. Ἄν ὑπάρχει κάτι πού κάνει τόν χρόνο καινούργιο δέν εἶναι ἡ ἐναλλαγή κάποιων ἀριθμῶν ἀλλά ἡ εἴσοδος τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ μέσα στό χρόνο τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου.

Μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ τό ποτάμι τοῦ χρόνου κυλοῦσε πρός τόν θάνατο, κάθε χρόνος πού ἐρχόταν, κάθε χρόνος πού ἔφευγε, ἦταν ἕνα ἀκόμη βῆμα πρός τό τέλος. Μέ τήν εἴσοδο ὅμως τοῦ Χριστοῦ μέσα στό χρόνο, τό ποτάμι τοῦ χρόνου ἀντιστρέφεται κάι τώρα ἐκβάλλει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τά Χριστούγεννα εἶναι τό μόνο ἀληθινά καινούργιο μέσα σ’ ἕνα κόσμο φθορᾶς. Εἶναι τό μόνο «καινόν ὑπό τόν ἥλιον», εἶναι τό «πάντων καινῶν τό καινότατον».

Τό ἐρώτημα πού ἀνακύπτει γιά τόν καθένα μας εἶναι τό σέ ποιά ἐποχή ζοῦμε. Ζοῦμε πρό Χριστοῦ ἤ μετά Χριστόν; Τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό δέν θά μᾶς τήν δώσει ὁ χρόνος στόν ὁποῖο ζοῦμε, ἀλλά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζοῦμε. Ἄν ζοῦμε μετά Χριστόν, ἄν δηλαδή ὁ Χριστός ἔχει εἰσέλθει καί στόν χρόνο τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, τότε θά ζοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό, θά δίνουμε τή μαρτυρία τῆς παρουσίας Του στή ζωή μας. Ἄν ζοῦμε μετά Χριστόν, ἄν ἔχουμε συνειδητοποιήσει αὐτή τήν ἀλήθεια, τότε θά ἔχουμε καί νοῦν Χριστοῦ καί φρόνημα Χριστοῦ καί αἴσθηση Χριστοῦ κάι γενικότερα στή ζωή μας θά εἶναι «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός». 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στούς Γαλάτας, γιά νά τούς ὑπενθυμίσει ὅτι δέν ἔλαβε τό κήρυγμα ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό κατά θεία ἀποκάλυψη καί διηγεῖται σ’αὐτούς τόν τρόπο τῆς ἀποκαλύψεως, ἡ ὁποία ἄν δέν ἐγίνετο εἰς αὐτόν, δέν θά πίστευε εὔκολα στόν Χριστό καί δέν θά μετεβάλετο τόσο εὔκολα ἀπό τόν ζῆλο πού ἔτρεφε γιά τόν Ἰουδαϊσμό, ζῆλο πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά διώκει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μάλιστα τόσο βέβαιος ὅτι τό Εὐαγγέλιο πού κηρύσσει εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε σέ ἄλλο σημεῖο νά τονίζει ὅτι καί ἐάν ἀκόμη ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό εὐαγγελισθεῖ σέ σᾶς εὐαγγέλιο διαφορετικό ἀπό αὐτό πού τώρα σᾶς κηρύττω, νά εἶναι ἀνάθεμα.

Τό εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος εὐαγγελίζεται εἶναι ὅτι «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ὅτι «ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Τό εὐαγγέλιο εἶναι ὅτι μπορεῖ τώρα ὁ ἄνθρωπος νά ἐνδυθεῖ τόν Χριστό μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα, νά ἐκκεντρισθεῖ στό σῶμα Του καί μέ τήν Θεία Κοινωνία νά ἔχει τόν Χριστό «κατοικοῦντα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ καί μένοντα».

Ἄς ἀνταποκριθοῦμε, λοιπόν, στήν πρόσκληση καί πρόκληση τῆς σημερινῆς ἡμέρας καί ἄς ἀγωνιζόμεθα νά ζοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό, παραμένοντας ἀδιάσπαστα ἑνωμένοι στό πανάγιο σῶμά Του, τήν Ἐκκλησία. Ἕνας τέτοιος ἀγώνας εἶναι ὁ οὐσιαστικότερος τρόπος γιά νά εἶναι ἀληθινά καινούργιος ὁ χρόνος πού μετά τρεῖς ἡμέρες, μέ τή χάρη τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, θά ἀνατείλει. ΑΜΗΝ!