ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ἀριθμός 34

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. κα’ 33-42)

26 Αὐγούστου 2018

«Διά τοῦτο λέγω ὑμῖν, ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιούντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς» (Ματθ. κα΄42).

Μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, Χριστιανοί μου, καὶ παρὰ τὴν ἁμαρτωλότητά τους, ὁ Θεὸς προαναγγέλλει καὶ τὸ Σχέδιο τῆς Σωτηρίας, μὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Υἱοῦ Του στὸν κόσμο.

Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι, ὄχι μόνο δὲν ἐκτιμοῦν αὐτὴ τὴ συγκατάθεση τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ τὴν ἀντιστρατεύονται. Καὶ, τὸ χειρότερο, ἡ ἀρνητικὴ αὐτὴ συμπεριφορὰ προερχόταν ἀπὸ τὴν, κατὰ καιροὺς, θρησκευτικὴ ἡγεσία, ποὺ εἶχε ἀναλάβει νὰ προετοιμάσει τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Λυτρωτῆ. Αυτοί, ὄχι μόνο δὲν ἀνταποκρίθηκαν στὴν ἀποστολή τους, ἀλλὰ, ἀντίθετα, ὁδήγησαν καὶ στὸ θάνατο τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο δὲ ἐπιβεβαιώνεται, τόσο ἀπὸ τὸν ἐπικριτικὸ λόγο τοῦ Ἰησοῦ πρὸς τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴ σημερινὴ παραβολὴ τῶν κακῶν γεωργῶν. Τὴ θέληση τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, ἐπιβεβαιώνει ἡ σημερινὴ παραβολή. Ο Θεὸς, ὡς ἄνθρωπος οἰκοδεσπότης, φύτεψε ἕνα ἀμπέλι, μὲ τὴν ἐγκατάσταση τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Αὐτὸ, τὸ ἀμπέλι, τὸ περίφραξε μὲ τὸ νόμο Του, γιὰ νὰ προφυλαχθεῖ ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία, κατασκεύασε θυσιαστήριο καὶ ἔκτισε ναό. Τέλος, νοικίασε τὸ ἀμπέλι σὲ γεωργούς, γιὰ νὰ τὸ διαχειριστοῦν. Καὶ αὐτοὶ οἱ γεωργοὶ ἦταν οἱ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων.

Δυστυχῶς, τὸ ἀποτέλεσμα τῆς διαχείρισης ἦταν τραγικό, γιατί σφετερίστηκαν αὐτὸ, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεὸς, ἀφοῦ θεώρησαν τὸν «ἀμπελώνα» δική τους περιουσία. Καὶ ὁ σφετερισμὸς ἐκδηλώθηκε ποικιλότροπα.

Πρῶτον, ἀρνήθηκαν νὰ προσφέρουν τὸ ὀφειλόμενο «Ἐνοίκιο».

Δεύτερο, δὲν παρουσίασαν τὰ ἀνάλογα ἔργα ἀρετῆς, μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ ἐπιβεβαίωναν τὸ σεβασμό τους πρὸς τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ.

Καὶ, τὸ χειρότερο, πέρα ἀπὸ τὴν ἀσέβεια καὶ τὴν «ἀκαρπία», ὁδηγήθηκαν συνειδητὰ σὲ ἐγκληματικὲς πράξεις, θανατώνοντας τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ – τοὺς Προφῆτες, ἀκόμα καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Υἱό Του.

Ἡ παραβολὴ τῶν κακῶν γεωργῶν καταγράφει τὴν διαχρονικὴ ἀρνητικὴ συμπεριφορὰ τῶν θρησκευτικῶν ἀρχόντων τῶν Ἰουδαίων. Πέραν ὅμως ἀπὸ τὴν ἀρνητικὴ καταγραφή, ὁ Ἰησοῦς εἶναι προφητικός, ἀφοῦ προαναγγέλλει τὸν δικό του θάνατο, ἀλλὰ καὶ τὴν παράδοση τῶν προνομίων τῆς Βασιλείας Τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ δοθεῖ σὲ ἕνα λαὸ, ποὺ θὰ παράγει τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς καὶ τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι οἱ καρποὶ τῆς Βασιλείας Του. Ἀκόμα, ἐπιβεβαιώνει τὴν ἐκπλήρωση τοῦ Σχεδίου τοῦ Θεοῦ, γιὰ τή σωτηρία τοῦ κόσμου, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ διάφορα ἐμπόδια, ποὺ προβάλλει ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος.

Ὁ Θεός, λοιπόν, δὲν περιορίζεται μόνο στὴν Ἐξαγγελία, γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, μὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Λυτρωτῆ, ἀλλὰ καὶ προετοιμάζει τοὺς ἀνθρώπους, μέσω τῶν προφητῶν. Δυστυχώς, ὅμως, ἡ κατάσταση εἶναι ἀπογοητευτική. Η ἀκαρπία εἶναι φαινόμενο καθολικό. Ἐκφραστικὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸν μεταφέρει ὁ Προφήτης Ἱερεμίας: «Λέγει Κύριος, οὐκ ἔστι σταφυλὴ ἐν ταῖς ἀμπέλοις καὶ οὐκ ἔστι σύκα ἐν ταῖς συκαῖς, καὶ τὰ φύλλα, κατερρύηκεν» (Ἱερεμ. η΄ 13).

Καθολικὴ ἡ ἀκαρπία τῶν Ἰουδαίων. Ἡ παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ ἔγινε τρόπος ζωῆς ὄχι μόνο τῶν ἁπλῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ καὶ τῶν θρησκευτικῶν τους ἀρχόντων. Ὁ Θεὸς, ἀπὸ ἀγάπη, στέλνει κάθε τόσο ἀπεσταλμένους Του, τοὺς Προφῆτες, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, βρίσκουν τραγικὸ τέλος.

Ὅπως ἀκούσαμε καὶ στὸ σημερινὸ ἱερό εὐαγγέλιο «Οἱ γεωργοὶ ἔπιασαν τοὺς δούλους του, καὶ ἄλλον τὸν ἔδειραν, ἄλλον τὸν σκότωσαν κι ἄλλον τὸν λιθοβόλησαν. Ξανάστειλε ἄλλους δούλους, περισσότερους ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ τοὺς ἔκαναν τὰ ἴδια. Τελευταῖον τούς ἔστειλε τὸ γιὸ του λέγοντας: «Θὰ σεβαστοῦν τὸ γιό μου». Οἱ γεωργοὶ ὅμως, ὅταν εἶδαν τὸ γιὸ του, εἶπαν μεταξύ τους: «Αὐτὸς εἶναι ὁ κληρονόμος. Ἐμπρὸς, ἂς τὸν σκοτώσουμε καὶ ἂς ἁρπάξουμε τὴν κληρονομιά του. Τὸν ἔπιασαν, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὸ ἀμπέλι καὶ τὸν σκότωσαν». Ἐπιβεβαιώθηκε δὲ τοῦτο μὲ τὸ θάνατο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔγινε ἔξω ἀπὸ τὸν «ἀμπελώνα», ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη «εἰς τόπον λεγόμενον Γολγοθᾶν», ποὺ στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει «τόπος κρανίου» (Ματθ. κζ΄33).

Ἐγκληματικὴ συμπεριφορὰ καταλογίζει ὁ Ἰησοῦς στοὺς «γεωργοὺς» καὶ, κατ’ ἐπέκταση, στοὺς θρησκευτικοὺς Ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων. Αὐτοὶ, ὄχι μόνο δὲν ἐφάρμοσαν τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ θανάτωσαν τοὺς ἀπεσταλμένους του. Ἐνῶ ὁ Θεὸς θέλει νὰ σώσει τὸ λαό Του, ὁ ἴδιος ὁ λαὸς προβάλλει συνεχῆ ἄρνηση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπευθυνθεῖ πλέον εἰς τὰ ἔθνη. Αὐτὰ, τὰ ἔθνη, στὸ τέλος θὰ ἀποτελέσουν ἕνα λαό, τὸ Χριστιανικό. Αλλά καὶ οἱ χριστιανοὶ δὲ θὰ πρέπει νὰ θεωροῦμε σὰν δεδομένη τὴ σωτηρία, ἂν δὲν παρουσιάσουμε τὰ ἀνάλογα ἔργα. Διαφορετικά, θὰ ἰσχύσει καὶ γιὰ μᾶς ἡ σημερινὴ προειδοποίηση τοῦ Κυρίου, ὅτι θὰ μᾶς ἀφαιρέσει τὸ προνόμιο, νὰ εἴμαστε λαὸς τῆς βασιλείας Του καὶ θὰ τὸ δώσει σὲ ἄλλους, ποὺ θὰ παράγουν τοὺς καρποὺς τῆς Βασιλείας. Ὅπως θὰ τονίσει σὲ ἄλλη περίπτωση «Στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲ θὰ μπεῖ ὅποιος μου λέει, «Κύριε, Κύριε», ἀλλὰ ὅποιος κάνει τὸ θέλημα τοῦ οὐράνιου πατέρα μου» (Μάτθ. ζ΄21).

Ἡ σωτηρία, ἂν καὶ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἐντούτοις αὐτὴ δὲν ἐπιβάλλεται ἀναγκαστικά. Ὁ Θεὸς μᾶς θέλει νὰ γίνουμε συνεργάτες Του στὸ ἔργο αὐτὸ τῆς σωτηρίας μας. Μέσα ἀπὸ τὴν πρόσκληση «ὅστις θέλει» ἐκφράζει τὸ σεβασμό Του πρὸς τὴ δική μας ἐλευθερία. Ὁ Θεὸς «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι» (Α΄ Τιμ. β΄ 4).

Ὁ Θεὸς θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωπου, γιὰ τοῦτο καὶ δίνει τὴν εὐκαιρία στὸν καθένα ξεχωριστά.Τονίζει ὁ Ἴδιος στὴν Ἀποκάλυψη: «Ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω ἐὰν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄ 20). Δηλαδή, «Δὲς με, στέκομαι μπροστὰ στὴν πόρτα καὶ χτυπῶ. Ἂν κάποιος ἀκούσει τὴ φωνή μου καὶ μ’ ἀνοίξει τὴν πόρτα, θὰ μπῶ στὸ σπίτι του καὶ θὰ δειπνήσω μαζί του, κι αὐτὸς μαζί μου».

Χριστιανοί μου, ὁ Θεὸς ἀπέδειξε, μέσα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες καὶ μάλιστα μὲ ἔργα, ὅτι θέλει νὰ σωθοῦμε. Ὅμως, ἐμεῖς θέλουμε πραγματικὰ νὰ σωθοῦμε; Τή θέλησή μας θὰ πρέπει νὰ τὴν ἐπιβεβαιώσουμε μέσα ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς καὶ ὄχι μὲ τὸ νὰ εἴμαστε τυπικὰ Μέλη τοῦ ἀμπελώνα Του, ποὺ λέγεται Ἐκκλησία. Οι γεωργοί του ἀμπελῶνος τῆς σημερινῆς παραβολῆς δὲν ἐκτίμησαν τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς, γιὰ τοῦτο καὶ τοὺς ἀφαιρέθηκε αὐτὸ τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἂς εὐχηθοῦμε, ἡ ἀπάντησή μας νὰ εἶναι θετική, ἀλλὰ καὶ ποὺ νὰ ἐπιβεβαιώνεται, μέσα ἀπὸ τὴ ζωντανή μας πίστη καὶ τὴν ἐνεργούμενη ἀγάπη. Ἀμήν.