ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 53

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

(Ματθ. β΄ 13-23)

30 Δεκεμβρίου 2018

«Ἐγερθείς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον»

(Ματθ. β΄ 13).

Πολλὲς φορὲς, Χριστιανοί μου, βλέπουμε διάφορους πειρασμοὺς καὶ κινδύνους νὰ ἀπειλοῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ διερωτόμαστε• δὲν θὰ μποροῦσε ὁ Παντοδύναμος καὶ Πάνσοφος Θεὸς νὰ τὰ προλάβει πρὶν νά γίνουν; Βλέπουμε κακοὺς ἀνθρώπους νὰ προοδεύουν, ἀδίστακτοι στὰ μοχθηρά τους ἔργα, νὰ καταδιώκουν τὸν δίκαιο καὶ λέμε, γιατί τοὺς ἀφήνει ὁ Θεὸς νὰ ἐνεργοῦν, κατὰ ἕνα τέτοιο τρόπο;

Ὁ ἐγκληματίας καὶ φαῦλος Ἡρώδης, ὅπως ἀκούσαμε στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννηση, εἶχε πάρει ἀπόφαση νὰ θανατώσει τὸν Ἰησοῦ, φοβούμενος τὴν ἐγκόσμια βασιλεία του. Ὁ Κύριος, ὅμως, διὰ τοῦ ἀγγέλου Του, λέει πρὸς τὸν δίκαιο Ἰωσήφ• «Ἐγερθείς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον».

Ὅταν ὁ δίκαιος καὶ πιστὸς Ἰωσήφ, ὁ προστάτης τῆς Παναγίας καὶ τοῦ μικροῦ Ἰησοῦ, ἄκουσε τὸ λόγο αὐτὸ τοῦ ἀγγέλου καὶ ἔλαβε τὴν ἐντολὴ αὐτή, θὰ ἦταν πολὺ φυσικὸ νὰ ἀρχίσει νὰ συλλογίζεται, πολὺ φυσιολογικὰ καὶ ἀνθρώπινα. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ζοῦμε μέσα σὲ ἕνα θαῦμα. Ἔβλεπε ὀφθαλμοφανῶς τὶς παρεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του. Εἶχε καταπληκτικὲς ἀποκαλύψεις, ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, σχετικὰ μὲ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὴν Μητέρα Του. Αὐτὸ τὸ Παιδὶ ἦταν «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου». Τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, δηλαδὴ, κατὰ ἕνα ὑπερφυσικό, μυστηριώδη καὶ ἀκατάληπτο γιὰ τὴν ἀνθρώπινη διάνοια τρόπο, θὰ συνεργοῦσε στὴν ἐκ Παρθένου Γέννηση τοῦ Παιδιοῦ. Αὐτὸ, θὰ ὀνομαζόταν καὶ θὰ ἦταν «υἱὸς Θεοῦ», ὄχι ὅπως ὅλοι οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ἀλλὰ κάτω ἀπὸ μία ἰδιαίτερη σημασία. Θὰ ἔπαιρνε ἐπαξίως τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, ποὺ σημαίνει «Θεὸς – Σωτήρ», ὅτι δηλαδὴ Αὐτὸς θὰ ἦταν ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ὁ Θεὸς, ποὺ θὰ γινόταν Ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. «Αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν», εἶχε πεῖ ὁ ἄγγελος Κυρίου.

Καὶ τώρα, βλέπουμε τὸν Ἴδιο τὸν Ἰησοῦ νὰ ἔχει ἀνάγκη σωτηρίας ἀπὸ τὰ φονικὰ χέρια τοῦ Ἡρώδη. Ὁ Λυτρωτὴς ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ προστασία, γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴ φονικὴ μανία τοῦ βασιλιᾶ Ἡρώδη. Ὁ ἄγγελος, λοιπὸν, διέτασσε τὸν Ἰωσὴφ νὰ πάρει τὸ Παιδὶ καὶ τὴν Μητέρα Του καὶ νὰ καταφύγει, γιὰ προστασία, στὴν Αἴγυπτο. Καὶ θὰ ἦταν πολὺ λογικὸ νὰ σκεφθεῖ: Δὲν μποροῦσε ἀμέσως ὁ Θεὸς νὰ ματαιώσει τὴν ἀνθρωποκτόνο βουλὴ τοῦ Ἡρώδη ἢ νὰ σώσει, μὲ ἕνα θαῦμα, τὸν Ἰησοῦ; Καί, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, θὰ μποροῦσε ὁ Ἰωσὴφ νὰ πεῖ: «αἴνιγμα τὸ πράγμά ἐστιν• οὐ πρώην ἔλεγες, ὅτι σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ; Καὶ νῦν, οὐδὲ ἑαυτὸν σώζει, ἀλλὰ φυγῆς ἡμῖν χρεία καὶ ἀποδημίας καὶ μακρᾶς μεταστάσεως (ἐγκαταστάσεως σὲ ἄλλο τόπο). Ἐναντία τῇ ὑποσχέσει τὰ γινόμενα».

Ἀλλὰ, ὁ δίκαιος Ἰωσὴφ, τίποτε ἀπ’ αὐτὰ δὲν λέει καὶ δὲν σκέπτεται. Πειθαρχεῖ στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Ὑποβάλλεται σὲ κόπους καὶ ταλαιπωρίες, ἐφ’ ὅσον ἔτσι θὰ συνεργοῦσε κι αὐτός, κατὰ τὸ ἀνθρώπινο, στὴ σωτηρία τοῦ Νηπίου. Οὔτε κἄν ρωτᾶ τὸν ἄγγελο, πόσο καιρὸ θὰ παρέμενε στὴν Αἴγυπτο. Καὶ, ὅταν ἀργότερα, ἐπέστρεψε στὴν Παλαιστίνη, κατόπιν ὁράματος, δὲν ρώτησε σὲ ποιὰ περιοχὴ νὰ κατοικήσει. Μόνος του σκέπτεται καὶ ἀποφασίζει καὶ προτιμᾶ τὴν Ναζαρέτ, ὡς τὴν ἀσφαλέστερη πόλη, γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ. Βλέπουμε, ἐδῶ, τὴν θαυμαστὴ καὶ τιμητικὴ, γιὰ τὸν Ἰωσὴφ, συνεργασία τοῦ Θεοῦ μ’ αὐτόν. Ἐκεῖ, ποὺ εἶναι ἀνάγκη καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐνεργήσει ὁ ἄνθρωπος, ἐπεμβαίνει ὁ Θεός. Ἀφήνει, ὅμως, ὁ Θεὸς στὴν ἀνθρώπινη πρωτοβουλία καὶ ἐνέργεια, περιθώρια γιὰ ἔργα, ποὺ μπορεῖ νὰ τὰ κάνει ὁ ἄνθρωπος.

Ὁ Θεὸς ἔχει δώσει στὸν ἄνθρωπο πολλὰ καὶ πολύτιμα πλεονεκτήματα, πνευματικά, νοητικὰ καὶ σωματικά. Χάρις στὴ λογική του ὁ ἄνθρωπος παρατηρεῖ, ἐρευνᾶ, συγκρίνει, συλλογίζεται, καταλήγει σὲ συμπεράσματα, ξεχωρίζει τὸ ψεύτικο ἀπὸ τὸ ἀληθινό, τὸ σωστὸ ἀπὸ τὸ ἀπρεπές, τὸ καθῆκον τοῦ τί πρέπει νὰ κάνει καὶ τί πρέπει νὰ ἀποφύγει. Χάρις στὴν ἐλευθερία τῆς βούλησης του, ἔχει τὴν δυνατότητα, μὲ ἐλευθερία καὶ ὑπευθυνότητα, νὰ ἐπιλέξει αὐτὸ, ποὺ πρέπει ἢ ὄχι. Καὶ μὲ τὴν ἱκανότητά του, γιὰ δράση, μπορεῖ νὰ προχωρήσει στὴν πραγματοποίηση αὐτοῦ, ποὺ ἐπέλεξε.

Αὐτὰ, λοιπὸν, τὰ πολύτιμα πλεονεκτήματα, ποὺ ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς τὰ ἔδωσε, πρῶτος Αὐτὸς τὰ σέβεται καὶ δὲν θέλει νὰ τὰ παραβιάζει, ἀλλὰ θέλει καὶ ζητάει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὰ χρησιμοποιεῖ πάντοτε, γιὰ τὸ ἀγαθό. Βεβαίως, χάρις σ’ αὐτὰ, μπορεῖ πολλὰ καλὰ ἔργα νὰ κάνει ὁ ἄνθρωπος, ὄχι ὅμως ὅλα. Ἀλλὰ ἐκεῖ, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ προχωρήσει μόνος – καὶ αὐτὸ συμβαίνει πολὺ συχνὰ – ἔρχεται ὁ Θεὸς βοηθός. Δὲν εἶπε, σταυρῶστε τὰ χέρια, διότι ἐγὼ θὰ κάνω τὰ πάντα, ἀλλὰ ὅτι κι ἐσεῖς, μὲ τὴν δική Μου βοήθεια «πάντα δύνασθε ποεῖν». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε, μὲ ταπείνωση, ὅτι εἶναι ἕνα τίποτε. Παράλληλα, ὅμως, διακήρυσσε: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντί με Χριστῷ».

Αὐτὰ, ἀκριβῶς, μαρτυροῦν, ὅτι στὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, στὶς θλίψεις καὶ τὶς περιπέτειες, στοὺς πειρασμοὺς καὶ τοὺς κινδύνους, πρέπει νὰ ἐπιστρατεύει ὁ ἄνθρωπος καὶ τὶς δικές του πνευματικὲς δυνάμεις, ὥστε νὰ ἐξακριβώνει τί πρέπει νὰ κάνει καὶ νὰ προχωρήσει σ’ αὐτὸ, ποὺ πρέπει. Παράλληλα, εἶναι ὅμως ἀνάγκη, νὰ ἐπικαλεῖται, πάντοτε, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Φίλος μας καὶ Συμπαραστάτης, σὲ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς μας.

Ἔτσι τὸ καλό, εἴτε ἀποφυγὴ τοῦ κινδύνου εἶναι, εἴτε πραγματοποίηση τοῦ ἀγαθοῦ, θὰ εἶναι πάντοτε ἀποτέλεσμα δύο παραγόντων, τοῦ Θεοῦ κατὰ πρῶτο καὶ κύριο λόγο, καὶ τοῦ ἀνθρώπου δεύτερον.

Χριστιανοί μου. Ἐδῶ, ἀκριβῶς, ἔχει ἐφαρμογὴ ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου• «Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί». Εἴμαστε συνεργάτες τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὅμως μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἰσοτιμίας. Ἀλλὰ, ὅτι ὁ Θεὸς προσφέρει τὸ μέγιστο καὶ ἐμεῖς τὸ ἐλάχιστο. Αὐτὸ, ὅμως, τὸ ἐλάχιστο, εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ προσφέρομε.

Νά δώσει ὁ Θεός νά τό προσφέρουμε, καί κατά τόν χρόνο πού, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μετά ἀπό δύο ἡμέρες μᾶς ἔρχεται, ἀλλά καί πάντοτε. ΑΜΗΝ.