ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 40

ΚΥΡΙΑΚΗ Α’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκᾶ ε’ 1-11)

23 Σεπτεμβρίου 2018

«θάμβος γάρ περιέσχεν αὐτόν καί πάντας...ἐπί τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων...» (Λουκᾶ ε’10).

Ἡ ἀπροσδόκητη ἁλιεία, Χριστιανοί μου, ἀποτέλεσμα τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἔκαμε κατάπληξη στοὺς ψαράδες τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Τὴν θεώρησαν ἕνα θαυμαστό, ἀνερμήνευτο – σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα γνώριζαν – γεγονός. Τὴν εἶδαν, ὅπως καὶ πραγματικὰ ἦταν, ἕνα θαῦμα.

Τὰ δύο ἀδέλφια ψαράδες, ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἀνδρέας, εἶχαν κοπιάσει ὁλόκληρη τὴ νύκτα στὴ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος. Ἔριξαν ξανὰ καὶ ξανὰ τὰ δίκτυα, ἀλλὰ μάταιος ὁ κόπος, δὲν ἐπίασαν τίποτε. Σὰν νὰ εἶχαν χαθεῖ τὰ ψάρια ἀπὸ τὴ θάλασσα ἐκείνη τὴ νύκτα. Εἶχαν, λοιπόν, ἀράξει τὸ πλοῖο στὴν παραλία κι ἀπ’ αὐτὸ ὁ Κύριος δίδασκε τὰ πλήθη, πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ νὰ ἀκούσουν τὰ θεϊκὰ λόγια Του. Οἱ δύο ἀδελφοὶ ἄκουγαν μὲ προσοχὴ καὶ ἐνδιαφέρον τὰ λόγια τοῦ Διδασκάλου. Αἰσθανόταν βαθιὰ συγκίνηση καὶ ἐνδιαφέρον, ὡς καλοπροαίρετοι καὶ ἀγαθοὶ, πού ἦταν.

Ὅταν ὁ Κύριος σταμάτησε τὴ διδασκαλία, εἶπε στὸν Πέτρο νὰ ἀνοιχθοῦν μὲ τὸ πλοῖο τους στὴ θάλασσα. Ἐνῶ προχωροῦσαν ὁ Κύριος τούς εἶπε: «ρίξτε τὰ δίκτυα στὴ θάλασσα, γιὰ νὰ πιάσετε ψάρια».

Ὁ Πέτρος, ὡς ἔμπειρος ψαράς, εἶπε στὸν Κύριο: «Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύκτα κοπιάσαμε, ρίχνοντας τὰ δίκτυα καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε. Καὶ στὴ θάλασσα αὐτὴ ἡ νύκτα εἶναι κατάλληλη, γιὰ ψάρεμα καὶ ὄχι ἡ ἡμέρα. Ἐπειδὴ, ὅμως, τὸ θέλεις ἐσὺ καὶ τὸ ζητᾶς, ἐμεῖς θὰ κάνουμε ὑπακοὴ στὸ θέλημά σου καὶ θὰ ρίξουμε ξανὰ τὰ δίκτυα». Ἴσως ὁ Πέτρος νὰ νόμισε, ὅτι ὁ Κύριος ἤθελε νὰ δεῖ τὸν τρόπο ψαρέματός τους. Δὲν ἀποκλείεται, καθὼς ἔριχνε τὰ δίκτυα στὴ θάλασσα, νὰ ἐξηγοῦσε στὸν Κύριο, πῶς ψαρεύουν.

Ξαφνικὰ, ὁ Πέτρος αἰσθάνθηκε τὰ δίκτυα νὰ βαραίνουν. Κατάλαβε, ὅτι τὰ δίκτυα ἦταν γεμᾶτα ψάρια. Ἄρχισαν νὰ βαραίνουν περισσότερο. Δὲν πίστευε στὰ μάτια του. Τὰ δίκτυα ὑπερβολικὰ γεμᾶτα ἀπὸ ψάρια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ σπάσουν. Κατάλαβε, ὅτι ἦταν ἀδύνατο στὸ πλοῖο του νὰ χωρέσουν ὅλα. Φώναξε τότε δύο συναδέλφους, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Ἰάκωβο, τὰ παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, πού εἶχαν ἀράξει τὸ πλοῖο τους στὴν παραλία «τοῦ ἐλθόντος συλλαβέσθαι αὐτοῖς», νὰ ἔλθουν, δηλαδὴ, νὰ πιάσουν μαζί τους τὰ γεμᾶτα δίκτυα καὶ νὰ τοὺς βοηθήσουν νὰ τὰ σύρουν πάνω στὸ πλοῖο. Ἦλθαν ἐκεῖνοι, ἔσυραν τὰ δίκτυα καὶ μὲ τὰ ψάρια γέμισαν καὶ τὰ δύο πλοῖα, ὥστε νὰ κινδυνεύουν νὰ βυθιστοῦν.

Τότε, ὁ Πέτρος σκέφθηκε καλὰ, τὸ ἐξαιρετικὸ γεγονὸς, πού ἔζησε. Εἶδε, ὅτι πρόκειται, γιὰ ἕνα καταπληκτικὸ θαῦμα. Ἀντιλήφθηκε, ὅτι ὁ Διδάσκαλος, ὡς κύριος καὶ ἐξουσιαστὴς τῆς ἄψυχης καὶ ἄλογης φύσης, Αὐτὸς εἶχε διατάξει τὰ ψάρια κι Αὐτὸς τὰ εἶχε κλείσει μέσα στὰ δίκτυα. Θάμβος, κατάπληξη καὶ ἱερὸ δέος κυρίευσε τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους τρεῖς. Ἀμέσως κατάλαβε πόσο μικροὶ καὶ ἀνάξιοι ἦταν ἐκεῖνοι μπροστά του. Ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Κυρίου καὶ μὲ ταπείνωση Τοῦ εἶπε: «Κύριε, βγὲς ἀπὸ τὸ πλοῖο μου· ἐγὼ εἶμαι ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος καὶ δὲν μοῦ ἀξίζει νὰ βρίσκομαι τόσο κοντά σου».

Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «Μὴ φοβᾶσαι. Βγεῖτε κι ἐσεῖς ἀπὸ τὰ πλοῖα σας. Ἀφῆστε πλοῖα καὶ δίκτυα, διότι ἀπὸ δῶ καὶ πέρα θὰ γίνετε ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ἀμέσως οἱ ψαράδες ἐκεῖνοι ἄφησαν τὰ πάντα, πλοῖα, δίκτυα, ψάρια, γονεῖς καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Τὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου εἶχε μιλήσει βαθιὰ μέσα στὴν καρδιά τους καὶ ἀποτέλεσε σημαντικὸ σταθμὸ στὴ ζωή τους.

Μήπως, ὅμως, μόνο στὴ ζωὴ τοῦ Πέτρου συνέβησαν τέτοια συγκλονιστικὰ θαύματα; Γιὰ τὸν Πέτρο, μόνο, ἐπεφύλαξε ὁ Θεὸς τὴν ἰδιαίτερη αὐτὴ στοργικὴ μεταχείριση; Ἀπὸ τότε μέχρι καὶ σήμερα, μήπως σταμάτησαν νὰ γίνωνται τέτοια θαύματα, πού νὰ ἀποτελοῦν ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονὸς στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων; Ἀλλὰ ὁ Θεὸς «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας». Πάντοτε περιβάλλει τὸν κάθε ἄνθρωπο μὲ ἄπειρο ἀγάπη καὶ φροντίδα καὶ θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τίμ. β΄ 4). Ἡ ἀγάπη Του, ἡ πανσοφία Του, ἡ παντοδυναμία Του δὲν ἐξαντλήθηκε ποτὲ οὔτε καὶ θὰ ἐξαντληθεῖ. Ὁ Κύριος ἐργάζεται τὴν σωτηρία τοῦ κάθε ἀνθρώπου, σὰν νὰ ὑπῆρχε Μόνος Αὐτὸς πάνω στὴ γῆ. Καὶ θαύματα ἀκόμη κάνει, γιὰ νὰ μᾶς προφυλάξει ἀπὸ σωματικοὺς καὶ πνευματικοὺς κινδύνους καὶ, ἰδιαίτερα, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει καὶ νὰ μᾶς κρατήσει σταθεροὺς μέχρι τέλους στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἂν προσέξουμε, κάπως, τὴν ζωή μας, ἂν μὲ βλέμμα ἐρευνητικὸ ἐξετάσουμε τὶς ἡμέρες πού πέρασαν καὶ κάθε ἡμέρα πού ἔρχεται, θὰ δοῦμε καθαρὰ τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Θὰ δοῦμε γεγονότα, τὰ ὁποῖα δὲν μπορούσαμε, μὲ κανένα φυσικὸ τρόπο, νὰ τὰ ἐξηγήσουμε.

Μία θαυμαστὴ διάσωση ἀπὸ αἰφνίδιο θάνατο. Μία ἀπροσδόκητη τακτοποίηση ἑνὸς σοβαροῦ ζητήματος, γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν βλέπαμε, ὅτι ὑπάρχει κάποια λύση. Ἡ ἐπανόρθωση κάποιας ἀδικίας, πού μᾶς εἶχε γίνει παλαιότερα. Ἡ διάλυση μίας συκοφαντίας, πού μᾶς ἔθιγε προσωπικά. Πόσες καὶ πόσες φορὲς δὲν βρεθήκαμε σὲ ἀδιέξοδο, δὲν ταραχθήκαμε ἀπὸ οἰκογενειακὲς ὑποθέσεις, δὲν ἀντικρύσαμε τὴν καταστροφὴ νὰ ἔρχεται καὶ νομίσαμε, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ σωθοῦμε, ὅτι ὁ καταποντισμὸς εἶναι βέβαιος, εἴδαμε τὸν οὐρανὸ τῆς ζωῆς μας κατασκότεινο! Καί ὅμως, ὁ ζωογόνος ἥλιος ἔλαμψε, ἡ ὅποια καταστροφὴ ἀπεφεύχθη, τὸ ὅποιο δράμα τῆς ζωῆς μας λύθηκε κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο. Κάναμε μία μικρή, μία ἐλάχιστη προσευχὴ πρὸς τὸν Κύριο καὶ Αὐτὸς ἀπάντησε μὲ ἕνα μεγάλο θαῦμα!

Δὲν εἶναι καθόλου ὑπερβολὴ ἐὰν ποῦμε, ὅτι συνεχῶς ζοῦμε μέσα στὰ θαύματα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιὰ ὅλους μας.

Χριστιανοί μου,

Ἐὰν θέλουμε, τὶς Εὐλογίες τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, ὀφείλουμε νὰ στραφοῦμε σ’ Αὐτόν, νὰ ὑποκλιθοῦμε μπροστά Του καὶ νὰ δείξουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴ θεία Πρόνοιά Του. Ἂς δείξουμε πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Κύριό μας. Ἂς ἐφαρμόσουμε στὴ ζωή μας τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ἂς φανοῦμε ἀντάξιοι τῆς κλήσεώς μας, ὡς μαθητὲς τοῦ Διδασκάλου Χριστοῦ. Αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς θὰ ἐπιφέρει πάνω μας τὶς Εὐλογίες τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς τρόπος τῆς σωτηρίας μας. Ἀμήν.