ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Ἀριθμός 3

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκᾶ ιθ’ 1-10)

21 Ἰανουαρίου 2018

«Ζακχαῖε, σπεύσας καταβηθι! σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκω σου δεῖ με μεῖναι».

Ὁ Ζακχαῖος, ἀγαπητοί μου, ἂν καὶ ἀρχιτελώνης, ἐπειδὴ ἐταπείνωσε τὸν ἑαυτό του, ἀξιώθηκε νὰ φιλοξενήσει τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, νὰ γίνει Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ πεθάνει μαρτυρικὰ γι’ Αὐτόν. Γι’ αὐτὸ, δὲν πρέπει νὰ κατακρίνουμε κανέναν, γιὰ τὶς ἁμαρτίες του ἀλλὰ νὰ προσευχώμαστε γι’ αὐτὸν καὶ νὰ ἐνθυμούμεθα τὴν δική μας ἁμαρτωλότητα.

Ὅμως, μᾶς κάνει ἐντύπωση, πώς ὁ Χριστὸς στάθηκε, κοίταξε τὸν Ζακχαῖο καὶ τὸν ἀποκάλεσε μὲ τὸ ὄνομά του: «Ζακχαῖε». Κάθε ἄνθρωπος ἔχει ἕνα ὄνομα, τὸ ὁποῖο λαμβάνει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία στὴν βάπτισή του. Ὁ Θεός, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, εἶναι ἀνώνυμος καὶ πολυώνυμος. Εἶναι ἁπλὰ ὁ Ὧν, ἡ Πηγὴ τῆς Ζωῆς. Μᾶς γνωρίζει μὲ τὸ ὄνομά μας, μᾶς ἀναγνωρίζει σὰν πρόσωπα, μὲ τὶς ἰδιαιτερότητές μας καὶ τὴν μοναδικότητά μας.  Μᾶς γνωρίζει ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας μας καὶ ὑπήρχαμε στὸν «νοῦ» Του,  πρὶν ὑπάρξει αὐτὸς ὁ κόσμος. Αὐτό, πρέπει νὰ μᾶς παρηγορεῖ καὶ ποτὲ νὰ μὴν αἰσθανόμαστε μόνοι ἢ ἀβοήθητοι, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς μᾶς περιβάλλει μὲ τὴν στοργή Του,  κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Σέβεται τὴν ἐλευθερία, πού μᾶς ἔδωσε, τὸ αὐτεξούσιό μας καὶ μᾶς ἀγαπᾶ ὑπερβολικά. Σὲ μᾶς ἐναπόκειται νὰ δεχθοῦμε τὴν ἀγάπη Του, νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸν ἐγωκεντρισμό μας καὶ νὰ Τὸν προσκαλέσουμε νὰ ἔλθει καὶ νὰ κατοικήσει μέσα μας «ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἠμίν». Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ὑποχρώνει νὰ Τὸν ἀποδεχθοῦμε, θέλει νὰ Τὸν προσκαλέσουμε ἐλεύθερα στὴν καρδιά μας.

Ἡ συνάντηση τοῦ Ζακχαίου μὲ τὸν Θεὸ εἶναι συνάντηση προσώπων. Ἀλλὰ καὶ ἡ προσωπική μας συνάντηση καὶ σχέση μὲ τὸν Θεὸ εἶναι σχέση προσώπων. Ὁ Ζακχαῖος ἐταπείνωσε τὸν ἑαυτὸ του μέχρις ἐξευτελισμοῦ, προκειμένου νὰ ἀντικρύσει τὸν Χριστό. Αὐτή, ἡ αὐτοταπείνωση, ἔκανε τὸν Χριστὸ νὰ πεῖ: στὸ σπίτι σου πρέπει να μείνω. Μὲ ἕνα τρόπο ὑποχρέωσε τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ νὰ σταθεῖ, νὰ τὸν ἀντικρύσει καὶ νὰ τὸν προσκαλέσει ὁ Ἴδιος προσωπικά. Ἡ ταπείνωση προσκαλεῖ τὸν Θεὸ στὴν ζωή μας καὶ ἀναγκάζει τὸν μὴ ὑποκείμενο σὲ ἀναγκασμοὺς Θεὸ νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ. Ὁ ἄνθρωπος, προκειμένου νὰ συναντήσει τὸν Θεὸ πρέπει νὰ ἀνέλθει στὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν, ὅπως ὁ Μωυσῆς ἀνῆλθε στὸ Σινὰ καὶ ὁ Θεὸς νὰ συγκατανεύσει καὶ νὰ κατέλθει, προκειμένου νὰ Τὸν συναντήσει. Ἡ ταπείνωση αὐτὸ ὑπηρετεῖ καὶ διὰ τοῦτο καλεῖται ἀπὸ τοὺς Πατέρες  τῆς Ἐκκλησίας μᾶς «ὑψοποιός».

Ἐκεῖνο, πού πρέπει νὰ τονισθεῖ, εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι στὴν ψυχὴ ἑνὸς τέτοιου προσώπου, ὡς ὁ τελώνης, ὑπῆρχε κάποια γωνιά, τὴν ὁποία δὲν εἶχε ἀλώσει ἡ σκληρότητα καὶ ἡ ἀδηφαγία. Αὐτό, τὸν ἔκανε νὰ ἀνεβεῖ στὴν συκομωρέα, γιὰ νὰ ἀντικρύσει Αὐτόν, περὶ τοῦ Ὁποίου ἐλέγοντο τόσα πολλά. Ἕνας μικρὸς τόπος στὴν καρδιὰ του ζητοῦσε τὸν Ἰησοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔδειξε ἔμπρακτα τὴν μετάνοιά του, μοιράζοντας τετραπλασίως τὸν πλοῦτο του στοὺς φτωχούς. Ὁ Χριστὸς ἐνθάρρυνε αὐτὴ τὴν ψυχή. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος, πού καὶ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ προσευχώμεθα, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, πού ζοῦν στὴν ἁμαρτία καὶ νὰ μὴν τοὺς κατακρίνουμε. Ὁ Χριστός, καὶ γι’ αὐτοὺς πέθανε καὶ ἡ προσευχὴ μας ἐνεργοποιεῖ τὴν παρέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ἂν ἐμεῖς δὲν προσευχηθοῦμε, ποιὸς θὰ ἐνδιαφερθεῖ, γιὰ τὶς ψυχὲς αὐτές; Μὲ ἕνα τρόπο, αὐτὲς τὶς ψυχές, τὶς ἔχουμε χρεωμένες ἐπάνω μας, ἐφ' ὅσον τὰ δικά μας μάτια ἔχουν διανοιγεῖ λίγο πρὶν ἀνοιχθοῦν καὶ τὰ δικά τους. Ἄλλωστε, ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι ἕνα σῶμα καὶ πορεία πρὸς τὸν Θεὸ καθενός, ὠφελεῖ ὅλους τους ἀνθρώπους.

Ἡ συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ γίνεται μέσα στὴν Ἐκκλησία. Στὴν Ἐκκλησία ἐξαίρεται ἡ μοναδικότητα κάθε ἀνθρώπινου προσώπου. Στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουμε σὰν πρόσωπα καὶ  ὄχι σὰν μάζα ἢ σὰν ὄχλος. Γὶ αὐτό, καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι κοινωνία προσώπων. Σὲ μιὰ ἐποχή, ὅπου ἡ παγκοσμιοποίηση ἰσοπεδώνει τὴν πολιτιστικὴ φυσιογνωμία κάθε λαοῦ καὶ ὑποτάσσει τὶς ἰδιαιτερότητες καὶ τὴν μοναδικότητα κάθε προσώπου, σὲ ἀριθμοὺς,  γιὰ τὶς στατιστικὲς ὁ Ἱερεὺς ἀναφωνεῖ: «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ τάδε», καὶ προφέρει τὸ ὄνομά μας, γιὰ καθένα ξεχωριστά. Πουθενὰ δὲν ὑψώνεται ὁ ἄνθρωπος σὰν ὀντότητα παρὰ στὴν Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἀγαπητοί μου.

Ἡ πορεία πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν εἶναι δύσκολη. Τὰ ἐμπόδια πολλά, ὁρατὰ καὶ ἀόρατα. Ὅμως, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπόψη μᾶς ὅτι στὸ τέρμα αὐτῆς τῆς πορείας, μᾶς ἀναμένουν τὰ οὐράνια δῶρα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ἂς κρατήσουμε φυλαγμένη μέσα στὴν καρδιά μας τὴν ἱστορία τοῦ Ζακχαίου. Ἂς ἔχουμε στὸ μυαλό μας, πὼς ὁ Χριστὸς ζητᾶ νὰ μᾶς γνωρίσει καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀφήνουμε τίποτα νὰ σταθεῖ ἐμπόδιο σ’ αὐτὴ τὴ συνάντηση. Ἀρκεῖ νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ διαπιστώσουμε τὰ λάθη καὶ τὶς παρεκτροπές μας. Νὰ ἀποτινάξουμε τὴ νάρκη, ποὺ μᾶς ἐμποδίζει στὴν προσπάθεια, γιὰ ἐνάρετη ζωή. Τὸ κλειδὶ τῆς εὐτυχίας εἶναι στὰ χέρια μας. Ἂς ἀκούσουμε τὴ φωνὴ τῆς καρδιᾶς μας. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ τὸ Εὐαγγέλιό Του εἶναι ἡ λύτρωση. Αὐτὸς ζητάει νὰ συναντήσει τὸν ἄνθρωπο, τὸν καθένα μας. Ζητάει νὰ λούσει τὴ ζωή μας, τὶς ἐπιδιώξεις μας, τὶς Οἰκογένειές μας, τήν Πατυρίδα μας, μὲ τὴ χάρη Του. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε σ’ αὐτὴ τὴν θεϊκὴ ἐκζήτηση. Ἂς μὴ διστάσουμε. Ἀξίζει νὰ χαρίσουμε στὸν ἑαυτό μας τὴν ἀπόλαυση αὐτή. Ἀμήν.