ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 09 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 37

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(Ἰωάνν. γ΄ 13-17)

9 Σεπτεμβρίου 2018

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον…»(Ἰωάνν. γ’ 16).

Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, Χριστιανοί μου, Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ὁ Κύριος κάνει μία μεγάλη ἱερὴ ἀποκάλυψη. Ποιὰ εἶναι αὐτή; Ἀποκαλύπτει τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν…». Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι μία ἁπλῆ συμπάθεια, μία φιλάνθρωπη συγκατάβαση τοῦ ἄπειρου Θεοῦ πρὸς τὸν μικρὸ καὶ ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἕνα πατρικὸ ἐνδιαφέρον, μία τρυφερὴ στοργή, ποὺ τὸ μέγεθός της ξεπερνᾶ κάθε ὅριο καὶ περιγραφή.

Ὁ Θεὸς ἔδειξε τὴν ἀγάπη του μὲ τὸν πιὸ τρανὸ τρόπο. Δὲν δίστασε νὰ στείλει στὸν κόσμο τὸν μονογενῆ του Υἱό, τὸν Κύριό μας, καὶ νὰ τὸν παραδώσει σὲ ἀτιμωτικὸ θάνατο, γιὰ χάρη τῶν ἀνθρώπων.

Ποιὸς πατέρας θυσιάζει τὸ παιδί του, γιὰ νὰ σωθεῖ κάποιος ἄλλος; Κανένας. Κι ὅμως, αὐτὸ ποὺ δὲν κάνουν οἱ ἄνθρωποι, γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, τὸ κάνει ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Θυσιάζει πάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ τὸν ἀγαπημένο του Υἱό, γιὰ νὰ φανερώσει στὸ πλάσμα του, τὸν ἄνθρωπο, πόσο βαθειά, πόσο εἰλικρινὰ τὸ ἀγαπᾶ. Θυσία, γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, τὴν σωτηρία ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη. Καὶ ὁ Ἀβραὰμ θέλησε νὰ θυσιάσει τὸν υἱό του, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Γνωρίζουμε, ὅμως, πόση διαφορετικὴ ἔκβαση εἶχε ἡ ὑπόθεση αὐτή. Ἔφθασε τὴν ὥρα τῆς θυσίας, εἶδε ὁ εὔσπλαχνος Θεὸς τὴν ἀγάπη του καὶ τὸν ἀπέτρεψε. Τόση εἶναι ἡ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ. Λυπήθηκε τὸν γιὸ ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ δὲν τὸν ἄφησε νὰ θυσιασθεῖ καὶ δὲν λυπήθηκε τὸν Ἴδιο τὸν Υἱό Του, ἀλλὰ ἄφησε νὰ πεθάνει. «Τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ’ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν», ἔστω κι ἂν εἴμαστε παραβάτες τοῦ θείου Νόμου καὶ ἐχθροί του Θεοῦ.

Μπροστὰ στὴν τόση ἀγάπη, στὴν τόση στοργὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐκδηλώθηκε μὲ τὴν θυσία τοῦ Υἱοῦ Του, μερικοὶ στέκουν διστακτικοί. Πιστεύουν, ἢ νομίζουν, ὅτι πιστεύουν σὲ ὅλα, ὄχι ὅμως στὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου. Εἶναι μωρία, εἶναι σκάνδαλο, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ὁ Σταυρός. «Ἡμεῖς κηρύττομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, ἕλλησι δὲ μωρίαν», λέει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, Παῦλος. Ἔτσι, πολλοὶ καὶ σήμερα ἀρνοῦνται τὴ σταυρικὴ θυσία. Εἶναι οἱ ἀρνητὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου μὲ τὸν λόγο καὶ τὴν ζωή τους.

Ὑπάρχουν, ὅμως, καὶ ἄλλοι, ποὺ μπροστὰ στὸ μοναδικό, στὸ ἀνεπανάληπτο αὐτὸ γεγονός, νιώθουν θαυμασμό, δέος, συγκίνηση, γιὰ τὴν τόση ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μία συγκίνηση ὄχι παροδική, ἀλλὰ, βαθύτερα, ἀναγεννητική.

Γι’ αὐτοὺς, ἡ πίστη στὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ μεγάλη καὶ ἰσχυρὴ ἐκείνη δύναμη, ποὺ τοὺς βοηθάει νὰ ἀποφύγουν τὴν ἀπώλεια καὶ τὸν θάνατο τῆς ψυχῆς. Ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ Σύμβολο. Εἶναι ὅπλο δυνατὸ, κατὰ τῶν δαιμόνων. Ὄπλα κατὰ τῶν πειρασμῶν. Εἶναι φυλακτήριο καὶ πηγὴ πνευματικῆς δύναμης. Ἐνισχύει, τονώνει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ, ὄχι ἁπλῶς τὸν φέρει σὰν κόσμημα στὸ στῆθος του, ἀλλὰ τὸν ἔχει στὴν καρδιά του. Καὶ ἐπικαλεῖται τὴν θεία Χάρη, στὶς δύσκολες ὧρες τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα.

Ἡ πίστη στὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου, δίνει ἀκόμη τὴ δύναμη στὸν ἄνθρωπο νὰ φεύγει μακριὰ ἀπὸ τοὺς τόπους, ὅπου ἀκόμη σταυρώνουν τὸν Κύριο. Καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ τόποι καὶ πολλὲς καρδιὲς, ποὺ ξανασταυρώνεται ὁ Χριστός. Ἀρκεῖ, νὰ ρίξει κανεὶς μία ματιὰ γύρω του, καὶ θὰ συναντήσει πολλοὺς καὶ σὲ ἀρκετοὺς τόπους νὰ σταυρώνουν τὸν Χριστό.

Ἀπὸ τέτοια ὀλισθήματα φεύγει ὁ πιστός, ἀπὸ τὴν θεληματικὴ σύσφιξη μὲ τὴν ἁμαρτία ἐλευθερώνεται ὁ πιστός του Ἐσταυρωμένου. Πορεύεται τὴ ζωή, ποὺ καταλήγει στὴν αἰωνιότητα. Καθένας, ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸ, δὲν χάνεται, «ἀλλ’ ἔχει ζωὴν αἰώνιον».

Κάποιος διάσημος συγγραφέας, πεθαίνοντας, εἶπε: Αἰσθάνομαι πολὺ ἐξουθενωμένος, ταλαιπωρημένος, ἡ καρδιά μου ὅμως εἶναι εἰρηνική, γαλήνια, γιατί στηρίζεται πάνω σὲ τέσσερεις λέξεις.

Καὶ ὅταν τὸν ρώτησαν, ποιὲς εἶναι αὐτὲς οἱ τέσσερεις λέξεις, ἀπάντησε: «Ὁ Ἰησοῦς πέθανε γιὰ μένα».

Χριστιανοί μου, Ὅποιος πιστεύει ἀκράδαντα στὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου, πιστεύει στὴν θεία Του παρουσία. Ἔστω κι ἂν δὲν Τὸν βλέπει πάνω στὸ Σταυρό, αἰσθάνεται τὴν παρουσία Του. Μία παρουσία, ποὺ κάνει ἐλαφρότερο κάθε πόνο. Καὶ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πολλοὺς καὶ διάφορους πόνους.

Οἱ γονεῖς, ποὺ ἔχασαν τὸ παιδί τους. Ὁ σύζυγος, ποὺ ἔχει ἄρρωστη τὴ σύζυγο. Τὸ ὀρφανό, ὁ ἀνάπηρος, ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ποῦν: ὁ σταυρὸς, ποὺ σηκώνουμε, εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Σωτήρα μας. Ὁ Κύριος τὸν σηκώνει αὐτὴ τὴ στιγμὴ μαζί μας. Καὶ ἐνῶ ἡ θύελλα μαίνεται, ἡ καρδιὰ νοιώθει εἰρήνη. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε, πὼς συχνὰ, τὴν ὥρα, ποὺ ἡ θύελλα δέρνει τοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ, ἡ κορυφὴ του μπορεῖ νὰ λούζεται μὲ ἄφθονο φῶς. Ἀμήν.