Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ


ΤΟ  ΚΗΡΥΓΜΑ  ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός 39
Κυριακή 1 Ὀκτωβρίου 2017
Β΄ ΛΟΥΚΑ
(Β΄Κορ. στ΄ 16-ζ΄1)
Βασική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ περί τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου  καί τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου. Τοῦτο ἀποδεικνύεται ἀπό τό γεγονός ὅτι, αὐτή ἡ διδασκαλία, συμπεριλαμβάνεται στό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας, ὅπου ὁμολογοῦμε τήν πίστιν μας στόν Ἕνα Θεόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ ποιητής τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, « ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων». Αὐτός, ὁ πλάστης μας, μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα», καί ἡ προσπάθειά μας, ὁ πνευματικός ἀγώνας μας, ὅσον ὑπάρχομε ἐδῶ στήν γῆ, θά πρέπῃ νά κατατείνῃ εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», δηλαδή νά ὁμοιάσωμε στήν ἁγιότητα στόν Θεόν. Τοῦτο, βεβαίως, μέ τήν σχετικήν ἔννοιαν τοῦ ὅρου, διότι μέ τήν ἀπόλυτον ἔννοιαν ΑΓΙΟΣ εἶναι μόνον ὁ Θεός. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός ». Καί σέ ἄλλο σημεῖον τῆς Θείας Λειτουργίας, στήν εὐχήν τοῦ Χερουβικοῦ ὕμνου, ὁ Ἱερεύς λέγει: «…Σύ γάρ μόνος, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, δεσπόζεις τῶν ἐπουρανίων καί τῶν ἐπιγείων, …ὁ μόνος ἅγιος…».
Σχετικό μέ αὐτήν τήν διδασκαλίαν εἶναι τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα πού ἀνεγνώσαμε σήμερα, καί τό ὁποῖον μᾶς εἶναι γνωστόν ἀπό τό Ἱερόν Μυστήριον τοῦ Εὐχελαίου, ἀφοῦ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά ἀποστολικά ἀναγνώσματα τά ὁποῖα ἀναγιγνώσκονται κατά τήν τέλεσιν αὐτοῦ τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου. Ἄς προσέξωμεν τήν κατακλείδα τοῦ ἱεροῦ κειμένου: «…Καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Νά, λοιπόν, ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖον μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός.
Ὅμως, ἐάν ρίξομεν μιά ματιά στήν καθημερινή μας ζωή, θά διαπιστώσωμεν ὅτι πολλοί ἄνθρωποι ἀγνοοῦν τόν πραγματικόν σκοπόν τῆς ζωῆς, ἤ, καί ἄν τόν γνωρίζουν, τόν θέτουν στό περιθώριον, τόν παραγκωνίζουν, ἐπιδιώκουν κάτι ἄλλο στήν ζωήν τους.
Γιά παράδειγμα, κάποιοι νομίζουν ὅτι τό πᾶν στήν ζωήν εἶναι ὁ πλοῦτος καί ὅτι ἐκεῖ βρίσκεται ἡ εὐτυχία. Πόσον, ὅμως,πλανῶνται! Δέν σκέπτονται ὅτι ἔρχεται ἡ στιγμή τοῦ θανάτου, καί τότε «οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται», ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Ἔρχεται ἡ ὥρα τοῦ θανάτου, καί τότε ὅλα τά ἀφήνομε ἐδῶ. Καί ἐάν δέν ἔχομε τακτοποιήσει τά πράγματά μας, τά περιουσιακά μας στοιχεῖα, τότε οἱ κληρονόμοι τσακώνονται γιά τήν μοιρασιά, τί θά πάρῃ καί πόσα ὁ καθένας.
Ἄλλοι ἐπιδιώκουν στήν ζωήν τους τά ἀξιώματα. Θέλουν νά ἀνεβοῦν, ὅπως λέμε, καί πρός τόν σκοπόν αὐτόν μετέρχονται κάθε τρόπον ἤ καί ἀθέμιτα μέσα , παραγκωνίζοντας ἀξίους συναδέλφους των, προκειμένου νά ἱκανοποιήσουν τίς ἐπιθυμίες τους, νά ἐπιτύχουν αὐτό πού θέλουν.
Γιά τόν Χριστιανόν, πρώτιστος σκοπός θά πρέπῃ νά εἶναι ἡ ἁγιωσύνη.  Γι’ αὐτήν μίλησε ὁ Θεός στόν Μωυσῆ λέγοντάς του «ἅγιοι ἔσεσθε».  Γι’ αὐτήν παρακαλεῖ ὁ Χριστός μας τόν Θεόν Πατέρα Του, στήν λεγομένην ἀρχιερατικήν προσευχήν, λέγοντας: «Πάτερ Ἅγιε, ἁγίασον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί Σου». Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως προείπαμε, μᾶς καλεῖ νά καθαρίσωμεν τούς ἑαυτούς μας «ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ».
Ὅμως, τί σημαίνει ἁγιωσύνη, τί σημαίνει ἁγιότης, γιά μᾶς τούς χριστιανούς; Εἶναι ὁ ὕψιστος σκοπός τῆς ὑπάρξεώς μας σ’αὐτήν ἐδῶ τήν ζωήν. Νά ὁμοιάσωμεν στόν Θεόν, μέ τήν σχετικήν  ἔννοιαν. Διότι, ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι, ΑΓΙΟΣ μέ τήν ἀπόλυτον ἔννοιαν εἶναι μόνον ὁ Θεός. Τί σημαίνει, λοιπόν, γιά μᾶς νά γίνωμεν ἅγιοι; Σημαίνει νά ἀκολουθήσωμεν τήν πορείαν τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι δέν γεννήθηκαν Ἅγιοι, ἦσαν ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί,  μέ πάθη, ἀδυναμίες, ἐλαττώματα, ὅμως ἡ ὅλη τους ἐπί γῆς ζωή ἦτο ἕνας συνεχής καί ἀδιάκοπος ἀγώνας γιά νά ξερριζώσουν τά ἀγκάθια τῶν παθῶν μέσα ἀπό τήν ψυχήν τους καί νά ἀφήσουν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, μόνον τό κάλλος, τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς. Καί τό κατόρθωσαν μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί βλέπομε τό πρόσωπόν τους νά περιβάλλεται ἀπό τόν στέφανον τῆς δόξης, τόν στέφανον τῆς ἁγιότητος, ὡς ἐπιβράβευσις γιά τόν πνευματικόν τους ἀγῶνα.
Ἀδελφοί μου!
Ἀπό τό ἀναρίθμητον πλῆθος τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας κανείς δέν ἐγεννήθη «ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ» ἅγιος. Ὅλοι ἦσαν ἁμαρτωλοί, ἀτελεῖς, ὁ καθένας μέ τά δικά του πάθη. Ὅμως ἀγωνίσθηκαν. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι προσεπάθησαν νά περιορίσουν ἤ καί νά ἐξαλείψουν  τά πάθη καί τά ἐλαττώματά τους. Προσεπάθησαν νά βιώσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόν Νόμον Του, τίς ἐντολές Του. Ἔτσι ἔφθασαν σέ ὕψος ἀρετῆς καί ἁγιότητος.
Εἴθε, νά τούς μιμηθοῦμε, «ἐπιτελοῦντες» καθημερινῶς, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή «ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»ΑΜΗΝ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου