27 Ὀκτωβρίου 2013 - Κυριακή ΙΗ΄ Ἐπιστολῶν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 38

Κυριακή ΙΗ΄ Ἐπιστολῶν

27 Ὀκτωβρίου 2013

(Β΄ Κορ. θ΄ 6 -11)

«Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καί θερίσει,

καί ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαις ἐπ’εὐλογίαις καί θερίσει».

Δανειζόμενος εἰκόνες ἀπ’ τή γεωργική ζωή καί εἰδικότερα ἀπ’ τήν ἐργασία τοῦ σπορέως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρεται στό καθῆκον τῆς προσφορᾶς, στό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης πού βαραίνει κάθε πιστό. Ἐκεῖνος πού θά σπείρει, θά προσφέρει, θά βοηθήσει ὅποιον ἔχει ἀνάγκη φειδωλά, μέ τσιγκουνιά, μέ ψίχουλα, θά θερίσει καί μέ οἰκονομία, ἡ ἀπολαβή του θά εἶναι μικρή ἀπό τό Θεό ۠ γιατί τό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι συγκομιδή γιά τόν ἐλεήμονα, ἔχει – χωρίς νά ἀποβλέπει – καί ἀνταπόδοση ἀπ’ τό Θεό. Ἀντίθετα, ὅποιος ἀσκεῖ τήν ἐλεημοσύνη μέ ζῆλο, γενναιόδωρα καί πλουσιοπάροχα, αὐτός κατά τόν ἴδιο τρόπο θά θερίσει, θά ἀνταμειφθεῖ πλούσια ἀπ’ τό Θεό.

Μεγάλη ἀρετή, λοιπόν, ἡ ἐλεημοσύνη. «Ταύτην ἀσπασώ-μεθα, ὡς οὐδέν ἴσον» (ἱερός Χρυσόστομος), ἀφοῦ αὐτή ἐξιλεώνει τίς ἁμαρτίες μας (Σοφ. Σειρ. 3,30). Ἡ δύναμή της «ἀποσμήχει ῥύπον ψυχῆς» (ἱ. Χρυσόστομος), καθαρίζει δηλαδή καί μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπ’τούς ρύπους, τήν ἀκαθαρσία τῆς ψυχῆς, προκαλεῖ εὐχαρίστηση στό Θεό καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκησή της ὁδηγεῖ ἐγγύτερα σ’ Ἐκεῖνον, τόν μόνο Ἐλεήμονα.

Ὑπάρχουν πλῆθος ἄνθρωποι, κοινωνικές κατηγορίες καί ὁμάδες ἀποκλεισμένες, στερημένες ἀπ’ τήν ἀπολαβή τους, ἄνθρωποι πού δυστυχοῦν, μόνοι, ἀπογοητευμένοι, στερημένοι ἀκόμη κι ἀπ’τά στοιχειώδη αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἀπό ἀγάπη καί φροντίδα, ἀπομονωμένοι στήν ἔλλειψη καί τήν ἄγνοια, χωρίς ὑλική καί ἠθική συμπαράσταση, μέσα σέ μιά κοινωνία πού ἀντιμετωπίζει ὀξύτατα προβλήματα ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν μελῶν της, ἄνθρωποι παραμελημένοι στό περιθώριο τῆς ζωῆς.

Μπορεῖ ἡ ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας νά καλπάζει, τό ἴδιο καί ἡ ἐπιστήμη, ὅμως ἐξακολουθοῦν νά ὑπάρχουν (καί νά δημιουργοῦνται) παντοῦ στόν κόσμο φτωχοί, ἄστεγοι, ἐγκαταλειμμένοι κι ἐξαθλιωμένοι, ἀπό σωματικά καί ψυχικά νοσήματα. Ἄνθρωποι πού χρήζουν βοηθείας, ἄνθρωποι πού χρειάζονται τήν ὑποστήριξή μας, τήν ὑλική ἀλλά καί τήν ἠθική.

Πῶς, ὅμως, πρέπει νά ἐλεοῦμε τούς ἀδελφούς; Μέ τί διάθεση; Μέ ποιά κίνητρα; Γιά ποιό λόγο θά πρέπει νά ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη; Καί σέ ποιό βαθμό; Στά ἐρωτήματα αὐτά ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἐλεοῦμε ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, ὅσοι χρειάζονται τή βοήθειά μας, ὄχι μόνο αὐτούς πού ἐμφανίζονται ξαφνικά ἐμπρός μας, ἀλλά ἀναζητοῦμε κι ἐμεῖς τούς πάσχοντες, αὐτούς πού ὑποφέρουν, προκειμένου νά τούς ἀνακουφίσουμε στό μεγαλύτερο δυνατό βαθμό πού μποροῦμε. Βοηθᾶμε τούς ἐν ἀνάγκῃ εὑρισκομένους γιά τούς ἴδιους, ἀλλά καί γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς ἐλεήσει κι ἐμᾶς στή συνέχεια ὁ οἰκτίρμων κι ἐλεήμων Θεός.

Δέν ἐπιδιώκουμε τήν ἀνταμοιβή ἤ τόν ἔπαινο, ἀλλά οἱ προσευχές μας καί οἱ ἐλεημοσύνες μας ἀνεβαίνουν «εἰς μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».

Προσφέρουμε τή βοήθειά μας, πού κατά περίπτωση μπορεῖ νά μήν εἶναι μόνο ὑλική, ἀλλά καί λεκτική, παρηγορητική, συμβουλευτικη, ψυχολογικῆς ὑποστηρίξεως, διδακτική, πνευματική κ.λ.π., ὄχι ἀπό λύπη, νιώθοντας οἶκτο γιά τόν ἄλλο, γιά τό πρόβλημά του ἤ τό δράμα του, οὔτε ἀναγκαστικά, κάτω ἀπό πίεση, ἐπειδή μᾶς ζητήθηκε ἐπίμονα, ἐπιτακτικά ἀπ’ τόν πάσχοντα ἤ κάποιον τρίτο, οὔτε ἀπό ντροπή ἤ προκειμένου νά ξεφύγουμε γρήγορα ἀπ’ τόν αἰτοῦντα, ὁπότε τοῦ δίνουμε ψίχουλα ἀπό τό οἰκονομικό, ψυχικό ἤ ἄλλο περίσσευμά μας καί φεύγουμε ἐπαναπαυμένοι ὅτι κάναμε τό «χρέος» μας.

Ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη μας στόν πλησίον μέ σεμνότητα, χωρίς ἔπαρση, μέ διακριτικότητα, χωρίς νά τόν ταπεινώνουμε ἤ νά τόν πληγώνουμε μέ τόν τρόπο πού τόν προσεγγίζουμε καί τοῦ προσφέρουμε τή βοήθειά μας. Τοῦ προσφέρουμε τήν ἀγάπη μας μέ τέτοιο τρόπο ὥστε ὡς ἀγάπη νά τήν ἐκλάβει, ὄχι ὡς οἶκτο ἤ κάτι ἄλλο, νά τή λάβει μέ χαρά κι εὐγνωμοσύνη κι ὄχι μέ ντροπή καί δουλικότητα ἤ αἴσθημα κατωτερότητας.

Στό ἐρώτημα «ὡς ποιό βαθμό ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη;» ὁ Ἀπόστολος ἀπαντᾶ: «ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ», ὁ καθένας δηλαδή ἀνάλογα μέ τήν προδιάθεσή του, πού θά πρέπει νά εἶναι, ὅπως εἴπαμε ἤδη, θετική, χαρούμενη, ἐλεύθερη, ὄχι ἀναγκαστική. Ἡ ἐλεημοσύνη μας στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἄς μήν εἶναι ἐξωτερικά ἐπιβαλλόμενη ὑποχρέωση, ἀλλά ἐσωτερική προδιάθεση πού ἐλεύθερα ὑπαγορεύει τήν ἔννοια τοῦ χρέους καί τῆς προσφορᾶς. ΑΜΗΝ!